Ενδελέχεια - Χάρτινες Σαϊτες

Tέταρτο βήμα για τους Ενδελέχεια, και ίσως το δεύτερο της β' περιόδου του group. Αλλωστε μόλις στο "Βουτιά από ψηλά" αποφάσισαν να σταματήσουν να βοηθούν στην αποπροσωποίηση του ελληνικού rock, και να τη βοηθήσουν χέρι-χέρι με συγκροτήματα όπως τα Ξύλινα Σπαθιά (τότε) να ανασυντάξει φιλοσοφία, στόχους και αντιμετώπιση του κοινού. Το σωστό timing (μιας και τώρα πλέον η "αγάπη" για παραδοσιακές ελληνικές φόρμες, electronica feeling, πλήκτρα μπροστά, πειραγμένα και μηχανικά drums και εξαφάνιση των 70s ντελιριακών κιθαριστικών επιδείξεων) ήταν ο πρώτος και βασικός παράγοντας της μεγάλης αναγνωρισιμότητας του ήχου τους αλλά και του ίδιου του group. Οι Ενδελέχεια πλέον μπορούν να καυχιούνται ότι βρίσκονται ανάμεσα στα 4 ελληνικά συγκροτήματα που μπορούν να γεμίσουν το Ρόδον χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Πέρα όμως από τον - εν μέρει - ξορκισμό των δαιμόνων του ελληνικού rock, εκείνο που διακρίνει τα μέλη των Ενδελέχεια είναι η αυθεντική αγάπη για τις μαγνητικές pop μελωδίες που ακόμα κι όταν δεν αφήνονται γυμνές, ακόμα κι όταν μπολιάζονται με νοσταλγικά πλήκτρα που ηχούν σαν σειρήνες, είναι αυτές που έρχονται να δέσουν πηγαίο λυρισμό και κιθαριστικό θόρυβο. Οι "Χάρτινες Σαίτες" το νέο τους album, ξεκινάει ουσιαστικά από κει που τέλειωσε το "Βουτιά από ψηλά", παίζοντας με πανέμορφες ιδέες στην ενορχήστρωση και την παραγωγή, κρατώντας και επεκτείνοντας τη μηχανιστική ρυθμική ραχοκοκκαλιά του τελευταίου, επιμένοντας στις ιδιαίτερες κορυφώσεις κάθε κομματιού. Ισως ένα σημαντικό πρόβλημα εντοπίζεται στη στιχουργική θεματολογία τους η οποία δεν μπορεί να καυχιέται για τη ριζοσπαστικότητά της, κινούμενη μάλλον σε ασφαλείς βάσεις που πολλές φορές αρνούνται να μπουν σε ουσιαστικά μονοπάτια. Παίζοντας με τις λέξεις βέβαια, δημιουργούν ένα μελαγχολικό και νοσταλγικό κολλάζ εικόνων, το οποίο συνοδεύει κατά τον καλύτερο τρόπο το κομμάτι, χωρίς να ενοχλεί. Πέρα όμως απ'αυτό έχουμε να κάνουμε με την αν και όχι τόσο προικισμένη, αλλά δυναμική, παθιασμένη, θεατρική και εκφραστική φωνή του Δημήτρη, η οποία αισθάνεται άνετα παντού, στο αφοπλιστικά ζεστό πέπλο του δυναμικού "Μας Καθρεφτίζει Η Βροχή" ή της ήπιας, μελαγχολικής "Σπασμένης Γέφυρας", στο πεδίο από επαναλαμβανόμενα σκληρά riffs του "Κάτσε Στη Γωνιά Σου", στις πιασάρικες, ανάλαφρες και εν τέλει αδιάφορες στιγμές του ομότιτλου, στις παλιομοδίτικες, παιχνιδιάρικες επιταγές του "Δεν Είμαι Αυτός Που Θες". Η μουσική των Ενδελέχεια παρά τις αδυναμίες της, είναι καλομελετημένη, ευλύγιστη, άψογη τεχνικά, νοσταλγική ή εκρηκτική ανάλογα με την περίσταση. Πάνω απ'όλα όμως είναι πολυδιάστατη, ανοικτόμυαλη σε ιδέες και επιδράσεις. Κάτι που μπορεί να μας φέρει πολύ πιο ελκυστικά πράγματα στο μέλλον...