Γιώργος Μίχας - Άδηλος Τόπος

Η απερίγραπτη διάυγεια της θάλασσας το Σεπτέμβριο, οι πρώτες πορτοκαλί αχτίδες του ήλιου, η πεζοπορία στις ερήμους της Αυστραλίας ή της Αφρικής, το γκάζι σε κάποια από τις εθνικές οδικές αρτηρίες, είναι εικόνες που ταιριάζουν και αναδύονται στην επιφάνεια κάποιες στιγμές, εικόνες που ίσως έχουμε ζήσει ή ονειρευτεί, εικόνες που πλάθουμε παράλληλα με το δημιουργό, όσο εκείνος μας το επιτρέπει. Η λυρικότητα και ονειρική παράθεση ήχων του "Μικρή μου βροχή", για παράδειγμα, δεν είναι κάτι που συναντά εύκολα κανείς σήμερα. Ούτε ακόμα, ακόμα το θράσος της συνάθροισης κλαρίνου, μπεντίρ, βιμπραφώνου, μπάσου, synhs και κιθάρων, ή για να φέρουμε το contrast στο πιο προκλητικό του, Ανατολής (Αλογα τρελά, Χωρα που είναι πέρα) και Δύσης (Το Ταξίδι, Εκτός Σχεδίου). Φιλόδοξο το εγχείρημα και χιλιοδοκιμασμένο πια, εφόσον οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν από άλλους με αρκετό κόπο. Στη συναρμολόγηση όμως, blues, funk, trip hop και (δυστυχώς ΚΑΙ ΕΔΩ - ΕΛΕΟΣ!) κλασικού ελληνικού rock ήχου, με αναλογίες που διαφέρουν από κομμάτι σε κομμάτι, βασικός είναι ο ρόλος της φωνής. Οσο όμορφα κι αν είναι τα χρώματα και οι χαρακτήρες που μπολιάζουν ανά διαστήματα τον "Αδηλο Τόπο", όσο γλυκοί κι αν είναι οι ψίθυροι των background ήχων που εκτελούν χρέη κομπάρσου, όταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος όχι μόνο είναι αδιάφορος, αλλά ενοχλεί, τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Και μιλάω για τις στιγμές του φλέρτ με την ονειρική -blues ή έντεχνη ελληνική- τραγουδοποιία, όταν ο Γιώργος Μίχας επεμβαίνει κάπως "άτσαλα" με τη βαριά και ανελαστική φωνή του (για την επίσης βαριά προφορά του τι να πούμε - απλά είναι θέμα συνήθειας) για να "τσακίσει" ότι σκηνικό με κόπο έχει από πριν στήσει. Οι φωνητικές συμμετοχές της Ευγενίας Λεούση και της Ναταλί Ρασούλη λειτουργούν σαφώς ισοσταθμικά, αλλά είναι φανερό ότι δεν αρκούν. Και να φανταστείτε ότι αναφέρομαι μόνο στις ρομαντικές αποδράσεις οι οποίες σαφώς και απαιτούσαν μια άλλη μεταχείριση. Γιατί το album δεν περιορίζεται (δυστυχώς) σ'αυτές αλλά επιδιώκει να μπει σε καθαρά Θεσσαλονιώτικα ροκ χωράφια (π.χ. στα "Δεν σε Νοιάζει Πια" και "Με Τ' Αστέρια Μιλάς") με αποτελέσματα άκρως... ξενερωτικά. Τουλάχιστον εδώ η αλά Αγγελάκας θεατρική αντίληψη στην ερμηνεία την οποία ακολουθεί πιστά ο Γ. Μίχας, ενδείνυται περισσότερο για το δέσιμο με το ηχητικό πλαίσιο στο οποίο κινείται, αλλά αυτό το δίκιο δεν το θέλει πιστεύω ούτε ο ίδιος. Αν μη τι άλλο με κάτι τέτοια κομμάτια αυξάνονται σε αριθμό οι Α.Ε.Ρ. (Απογοητευμένοι από το Ελληνικό Ροκ) ανά την επικράτεια. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο δημιουργός τους δείχνει (α. όταν το επιθυμεί και β. στους τομείς που μπορεί) με τις μικρές και απαράμιλλα ατμοσφαιρικές του αποδράσεις, να έχει το δημιουργικό ταλέντο. Ο "Αδηλος Τόπος" τον αδικεί, οπότε ας περιμένουμε να δούμε τι μας επιφυλάσσει το επόμενο βήμα του.