Ονειροπαγίδα - Μικρά Μυστικά

Η πόλη κοιμάται, και από το παράθυρο παρατηρώ τη διστακτική αυγή, αφουγκράζομαι τους αγουροξυπνημένους στεναγμούς των αστικών μας συνηθειών, ακούω το χαμόγελό της μούσας της Ονειροπαγίδας. "Oταν σου τραγουδώ η πόλη κοιμάται, ο αέρας θυμάμαι πάντα να μου κρατάει συντροφιά" είναι τα λόγια της Παυλίνας Μιχαηλίδη που ανοίγουν το album. Απαράμιλλα γοητευτικό, μια πραγματικά λαμπερή κουκκίδα χαμόγελου που αναπολεί τις οι τρυφερές πλευρές τις φύσης ενώ γνωρίζει ότι θα πρέπει να ζήσει στο πλαστικό τοπίο της πόλης. Αυτό είναι το νέο album της Αθηναικής μπάντας. Ανάμεσα στην αστική κλεισούρα και στα άνω του επιτρεπόμενου επίπεδα του ψυχικού άλγους, οι Ονειροπαγίδα μπορούν να κλείνουν τα όνειρά τους σε τραχείς αλλά εξίσου πλαστικές (με την έννοια της εκ των υστέρων παρέμβασης) συνθέσεις. Μην ανησυχείτε όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια αντίφαση, καθώς οι Ονειροπαγίδα ζουν μέσα στην σύγχρονη πόλη και ανακαλύπτουν τις αχνές κηλίδες ομορφιάς, ακόμα και μέσα στους -άγραφους ή μη- νόμους που αυτή επιβάλλει. Γιατί υπάρχουν ώρες που ο χρόνος πρέπει να κοιμηθεί. Είναι οι ώρες που σκεφτόμαστε, χαζεύουμε ή αναπολούμε. Είναι οι ώρες που παρατηρούμε την ηλιαχτίδα να παγιδεύεται μέσα σε μία σταγόνα ("Περσινή καταιγίδα") ή απλά -και πόσα χρόνια έχουμε να το κάνουμε άραγε αυτό- τα φευγαλέα υγρά σύννεφα ("Δεκα εννιά"). Είναι οι ώρες που, μπουχτισμένοι από τη γύρω μιζέρια, τις φωνές των δρόμων, τη γκρίνια των δικών μας ανθρώπων, απλά σκάμε ένα χαμόγελο και ακολουθούμε την ηλεκτρική κιθαριστική συμφωνία της Ονειροπαγίδας.Αθεράπευτα ρομαντικοί, η Παυλίνα Μιχαηλίδη (φωνή), ο Χρήστος Λαινάς (κιθάρα, φωνή και rhodes στο τελευταίο κομμάτι "Μικρό Μυστικό"), ο Πίκος Χανιώτης (Μπάσο), ο Στέλιος Γούλας (κιθάρα) και ο Χρήστος Βαγιόπουλος (τύμπανα), μυούν και μυούνται στις στιγμιαίες απολαύσεις κάτω από ήχους καθαρά παγκόσμιους. Γνωρίζουν άλλωστε ότι απευθύνονται σε ένα κοινό που ζει στην Ελλάδα, αλλά ακούει τη μουσική του κόσμου, καθώς οι γεωγραφικοί διαχωρισμοί υφίστανται πλέον μόνο στο χάρτη αλλά και στα αρρωστημένα και άπληστα μυαλά αυτών που τους βγάζουν στην επιφάνεια για ιδιον όφελος.Η μουσική τους φλερτάρει αλλά δεν πηγάζει από το θόρυβο, καθώς έχει ως βασικό της άξονα τη μελωδική βρετανική pop των late 90s. Γύρω από αυτήν χτίζει uptempo στιγμές, ψυχεδελικά περάσματα, φωνητικές γέφυρες γεμάτες κιθαριστικά σκουπίδια, και ενίοτε καταλαγιάζει σε απροκάλυπτους trip hop ρυθμούς, που μπορεί να περνούν από τους Hooverphonic ("Τετάρτη, Πέμπτη"), αλλά θέλεις οι σωστές δόσεις υποβλητικού πιάνου, θέλεις τα κομμένα ψυχεδελικά, πειραγμένα φωνητικά και οι εσκεμμένες παραφωνίες ("Μικρό μυστικό"), στο τέλος δεν σου αφήνουν περιθώρια να αμφισβητήσεις τη γνησιότητα της αισθητικής τους και την λειτουργικότητά τους (εξ'ίσου πολύ σημαντικό και κερδισμένο στοίχημα) μέσα στο υπόλοιπο project. Οσο για την παραγωγή, είναι πραγματικά εκπληκτική, και όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα. O Coti K., ο οποίος έχει αναλάβει εκτός από την παραγωγή, την ενορχήστρωση των εγχόρδων, παραδίδει μαθήματα ιδεών, και όπως φαίνεται δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει ούτε δευτερόλεπτο στη μοίρα του. Παραμορφώσεις ή κοψίματα στις κιθάρες, και εκ των υστέρων ηλεκτρονικές επεμβάσεις με περίεργες και τρεμάμενες ηχητικές προσθήκες, άνεμοι από samples ή samples ανέμων (στο κορυφαίο "Μποσανόβα") και πειραγμένα drums, αισθάνονται άνετα ανάμεσα στη μελαγχολική ευφορία που προσδίδει η χρήση του cello, του βιολιού (από τον Τάσο Παπαστάμου των Closer), του πιάνου, της τρομπέτας, του σαξοφώνου. Μπορεί βέβαια η σημαία με τη λέξη φαντασία να κυματίζει υπερήφανα σε όλο το album, μπορεί το αστικό τους soundtrack να φωτογραφίζει από τις ταράτσες το ηλιοβασίλεμα, δίπλα στους γερανούς και το παραϋψωμένο ανάστημα των κτιρίων, μπορεί το πρωτόγνωρο χαμόγελό τους να φορτίζει απροκάλυπτα όλο το album, όμως τα περιθώρια (ευτυχώς) βελτίωσης τους εξακολουθούν να είναι πολλά. Κι αν η στιχουργική αθωότητα αποτελεί πλέον και δική μας απαίτηση, εντούτοις μπορούν να αποφύγουν κάποιες από τις κλισέ εκφράσεις που χρησιμοποιούν στα "Μικρά Μυστικά". Αλλά και συνθετικά (μιας και η απλή και υπαρκτή μελωδία είναι -ούτως ή άλλως- το θεμέλιο του περίτεχνου οικοδομήματός τους) υπάρχουν περιθώρια για αποφυγή της "κοιλιάς" στο σημείο που περιμένει κανείς την κορυφωση. Και οι παραπάνω παρατηρήσεις δεν είναι θέμα αυστηρότητας, αλλά μάλλον βεβαιότητας για το ταλέντο και κυρίως για το αισθητήριο των μελών της Ονειροπαγίδας.