Αρχάνθρωποι - H πτήση του Ικάρου

Πόσο απέχουν οι δραματικές κορυφώσεις από το μελώ;Σημαντικό ερώτημα, του οποίου η απάντηση βρίσκεται στην ψυχή του καθένα μας, και κυρίως στην δεδομένη κατάστασή της όταν ακούμε επώδυνες ανθρώπινες ελεγείες όπως αυτές των Αρχανθρώπων.Αφηγήσεις πραγματικές, που αν και μαρτυρούν την απειρία κάθε ντεμπούτου, αποτελούν ταιριαστή συνοδεία για τα υποφωτισμένα απογεύματα, με τις εικόνες που σπασμωδικά εναλάσσουν. Αφηγήσεις σπαρακτικές, αποπνικτικές (κορυφαίο παράδειγμα ο "Λαβύρινθος"), κλειστοφοβικές. Αφηγήσεις που περνούν από κόσκινο τις σχέσεις, τις απελπιστικές καταστάσεις, τις ηθικές αξίες, την αποξένωση. Ισως με ελαφρά δόση υπερβολής, αλλά μήπως τελικά το μέτρο είναι κάτι που δεν αγγίζει κανέναν στην τέχνη (ή καλύτερα δεν είναι τέχνη);Ο Αγγελος Ζαχαριάδης, ο οποίος παρεπιπτόντως, εκτός από τους στίχους, συμμετέχει στην παραγωγή, τραγουδάει και γράφει μουσική, δεν διεκδικεί το macho ρόλο, αλλά εξερευνά τα κρίσιμα περάσματα της ψυχής του ήρωα (του εαυτού του μήπως;) και δεν διστάζει με την κάμερά του να συλλάβει το πλάνο των δακρύων. Η μουσική επένδυση των ιστοριών με τους ευάλωτους χαρακτήρες, των αυτόνομων δραμάτων του, έχει ως βασική αρχή την πίστη στη δύναμη της απλής μελωδίας. Ηλεκτρικοί και αργόσυρτοι ήχοι, διυλισμένοι με funk και blues περάσματα, σε ανεπαίσθητες ως δυσδιάκριτες αποχρώσεις, δίνουν αναπνοές, αλλά δεν καταφέρνουν να χαρίσουν ζωή στους στίχους που ασφυκτιούν και για ένα λόγο παραπάνω: Τα μέλη του συγκροτήματος (Αλέξανδρος Ζαχαριάδης - φωνή, Γιώργος Μεταλληνός - κιθάρες, Νίκος Τσαβδάρογλου - μπάσο και Μάκης Καραγκιόζης - τύμπανα) εμφανίζονται συγκρατημενα και πιστά στο "πρωτόκολλο", ενώ και τα φωνητικά του Αλέξανδρου, στην προσπάθειά τους να αποφύγουν το μελοδραματικό στόμφο, μοιάζουν να συγκρατούν τις γοητευτικές (όσο και υπερβολικές, αλλά γι'αυτό τα είπαμε στην αρχή) φωτοσκιάσεις των στίχων, ενώ στην ουσία δεν έχουν καμία πρόθεση περικοπής ή μετάνοιας. Ισως η επιζητούμενη ισορροπία να είναι ένα εξ'αρχής χαμένο παιχνίδι, και όχι μόνο εξαιτίας της απειρίας του οποιουδήποτε δισκογραφικού rookie, αλλά κυρίως εξαιτίας της ίδιας της φύσης της. Μιας φύσης που προτάσσει το στίχο και τοποθετεί τη μουσική ως αντίβαρο.