Teenage Angst - When Your Life Meets You

Τις προάλλες, σε μια από τις συγκεντρώσεις που συχνά οργανώνουμε, συζητούσαμε - εν μέσω πίτσας, μπυρών, μουσικής και χαβαλέ - για τις δισκοκριτικές μας. Ανταλλάσσαμε απόψεις για τις παγίδες που μπορεί να κρύβει μια δισκοκριτική, και ένα από τα σημεία της προβληματικής που διατυπώθηκε και συζητήθηκε, αφορούσε την ακούσια άνιση μεταχείριση δίσκων παρόμοιας καλλιτεχνικής αξίας. Ενας από τους βασικούς παράγοντες που συντελούν σ'αυτήν είναι ο χρόνος.Η χρονική προτεραιότητα δεν είναι μόνο δείγμα αυθεντικότητας. Είναι παράλληλα πηγή ψυχικών παγίδων για όσους π.χ. έχουν σιχαθεί παρόμοιου τύπου κυκλοφορίες. Η 1000στή από αυτές είναι ευνόητο ότι χάνεται όχι μόνο στον κυκεώνα των "συγγενών" της, αλλά και πληρώνει τα σπασμένα των προηγουμένων, όσο καλλιτεχνικά άρτια και αγνή και αν είναι. Το σωστό timing είναι από τους βασικούς και πιο αυστηρούς κανόνες της μουσικής βιομηχανίας. Το έξοχο "Dookie" των Green Day για παράδειγμα (και για να μπούμε στο κλίμα της μουσικής των Teenage Angst) θα πέρναγε ίσως απαρατήρητο εν έτει 1999, αλλά από την άλλη ποιος μας λέει ότι θα ζούσαμε την αναβίωση του punk rock στα 90s; Σύνθετα και πολύπλοκα διλήμματα, τα οποία όμως δεν αναιρούν την ψυχική διάθεση με την οποία είμαστε εκ των εμπειριών μας, αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουμε τους 1000στούς. Οι Teenage Angst, η αφορμή του μακροσκελούς προλόγου, δεν πτοούνται από το γεγονός ότι, δίχως αμφιβολία, ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Πολλοί από μας θα απέρριπταν χωρίς έφεση ένα ακόμα νέο punk rock συγκρότημα, από αυτά δηλαδή που κυριολεκτικά έχει σιχαθεί η ψυχή μας, με το overdose των αντίστοιχων ξένων κυκλοφοριών. Παρόλα αυτά το punk και power pop σφικτοδεμένο πακέτο τους είναι τόσο ασυνήθιστα ευφορικό, περίεργα ρομαντικό και συνθετικά αυθύπαρκτο, που κατατάσσει τους νεαρούς Teenage Angst στις ευχάριστες εξαιρέσεις του κανόνα, και μάλιστα χωρίς κανείς να αναγνωρίσει τα ηλίθια (αλλά επιβαλλόμενα από το συναίσθημα και την σύγκριση με τα υπόλοιπα) ελαφρυντικά της εντοπιότητας. Μοναδικό μειονέκτημα στο πανέμορφο αυτό project που έχει την τύχη να έχει στα χέρια της η Hitch-Hyke, είναι η προφορά του Δημήτρη Γκιόρδα. Κατα τ'άλλα, ακόμα και η παραγωγή είναι επιεικώς πολύ καλή, με τους master του είδους Alex K. και Jimmy Spliff να παραδίδουν μαθήματα.Μέσα από punk rock χείμαρρους ("Mucus"), grunge φόρους τιμής στους Nirvana ("Ant's Story"), αλλά και funk διαλείμματα ("Like The Big Old Weather"), τα αδέρφια Γκιόρδα που αποτελούν και τον πυρήνα του group, ξεχωρίζουν για τα απογειωτικά ρεφρέν, το εύγλωττο κιθαριστικό παίξιμο και τους έξοχους λαρυγγισμούς που παλεύουν με τις χορδές της κιθάρας. Ξεχωρίζουν κυρίως όμως, για το ρομαντισμό και την αισθαντικότητα που διαπνέουν ολόκληρο το concept, την αγνότητα, την αντισυμβατικότητα, την ανοικτόμυαλη θεώρηση των πραγμάτων. Οπως ίσως διαπιστώσατε, οι Teenage Angst δίνουν μεγάλη σημασία στο στίχο, ο οποίος αν και αγγλικός δεν χρησιμοποιείται απλά και μόνο για να καλυφθεί η έλλειψη στιχουργικών ιδεών. Οι Teenage Angst, παρά τις φωνές και της εφηβικές διαμαρτυρίες, είναι κατά βάθος μοναχικοί, υπερβολικά συναισθηματικοί και δεν αισθάνονται και τόσο άνετα με το γεγονός ότι μεγαλώνουν. Μιλούν με ένα απίστευτα γοητευτικό και χιουμοριστικό τρόπο για τις σχολικές τους εμπειρίες, τα όνειρα και τα ιδανικά τους. Ορκίζονται τέλος, ως γνήσιοι εκπρόσωποι της ηλικίας τους, να παραμείνουν το ίδιο απλοί, ρομαντικοί, ειλικρινείς, αλλά και οργισμένοι παράλληλα για την κάθε είδους ανήθικη συνθηκολόγηση που βλέπουν γύρω τους.