Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Nα με φωνάξεις

Aκόμα και όσοι μεγάλωσαν με το δόγμα "Βασίλης και ξερό ψωμί" στην στηριγμένη στη μάζα (stadium rock και τα μυαλά στα κάγκελα) δεκαετία των 80s, δεν μπορούν παρά να θλίβονται για την τωρινή εκδοχή του ιδιαίτερου ηχητικά δυναμικού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Και εξηγούμαι: Πέρα από τα σταδιακά - ποδοσφαιρικά θέλγητρα της ηλεκτρικής κιθάρας που εξακολουθούν να προκαλούν την ίδια αίσθηση κάθε ψευτοεξεγερμένο έφηβο της απομονωμένης επαρχίας (όποιο κομμάτι της χώρας μας τέλος πάντων, εν έτει 1999, μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει στην παραπάνω κατηγορία), ο Βασίλης είχε μια φωνή εκφραστικότατη που ξεσήκωνε συνειδήσεις και έριχνε τους τόνους σε τόνους απελπιστικής μελαγχολίας, κατά βούλησιν και χωρίς να προβληματιστεί ιδιαίτερα. Είχε στίχους που στην εποχή τους ήταν ημι-πραγματικές προκλήσεις κοινωνικής αναδόμησης, είχε τέλος, και παρά τα στιχουργικά του υπονοούμενα καθολική αποδοχή (είναι γνωστό ότι όσοι ποτέ δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την υπόθεση ελληνικό rock ή rock γενικότερα, ασπάζονται την άποψη ότι το ελληνικό rock σταμάτησε στην υπόθεση Παπακωνσταντίνου). Για τον αχταρμά του κοινού που "αναγνώριζε την προσφορά του" σαφώς και ο ίδιος δεν είναι υπεύθυνος. Τη μουσική του άκουγαν τότε (και ίσως και σήμερα) άτομα κυρίως με σχολικές υποχρεώσεις, και σ'αυτούς άλλωστε απευθυνόταν πάντα. Και η ίδια η δεκαετία στην οποία έδωσε τα καλύτερα των μουσικών του πραγμάτων ήταν τέτοια που "σήκωνε" είδωλα τύπου Παπακωνσταντίνου.Σημέρα πλέον δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, απ'όλα αυτά που μόλις ανέφερα. Ο ευπρόσωπος ήχος του - σήμα κατατεθέν μένει εκεί και από τη μία δεν διαθέτει τη σπιρτάδα του παρελθόντος, από την άλλη δεν αποτάσσει τις μανιέρες στις οποίες επιμένει χρόνια τώρα. Ακόμα και οι πρόσθετες rap ("Καλά να πάθεις") ή λαϊκού ρεπερτορίου ("Στο πεζοδρόμιο") ιδέες, εκτός του ανύπαρκτου της τεκμηρίωσής τους, αντηχούν ως -το λιγότερο- φτηνιάρικες λύσεις. Οι με-τη-θηλιά-στο-λαιμό μπαλλάντες μπορεί να είναι αυτές που διασώζουν την κατάσταση, με τις αξιοπρεπείς συνθέσεις και την αδιαμφισβήτητη μοναδική ερμηνευτική ικανότητα του Βασίλη να ακολουθούν. Δυστυχώς όμως η επιμονή σε χιλιοπαιγμένα riffs και η κακή και τουλάχιστον 15-20 χρόνια πίσω από την εποχή της ενορχήστρωση και παραγωγή (ενορχηστρωτής και κύριος συνθέτης είναι ο Χριστόφορος Κροκίδης), η οποία θυμίζει τις live rock απόπειρες του Στέλιου Ρόκκου, δημιουργούν ένα δίχως άλλο απογοητευτικό contrast, την είσπραξη του οποίου δεν αξίζει ο Βασίλης. Βάσει του καταστατικού της μουσικής βιομηχανίας, στο δρόμο αυτό τα ψωμιά είναι λίγα ακόμα...