Various - Tribute στο Διονύση Σαββόπουλο - Τραγούδια έγραψα για φίλους

Τελικά πρόκειται για τραγούδια που έγραψε για φίλους; Το ερώτημα όχι μόνο δεν πλανάται, αλλά δεν υφίσταται καν. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως όχι: Δεν εγνώριζε το περιεχόμενό της εν λόγω συλλογής, δεν είχε την παραμικρή ανάμιξη στη συλλογή ή παραγωγή των κομματιών, και μάλιστα τις σχετικές δηλώσεις "πρόλαβε" να τις κάνει δύο μέρες πριν την κυκλοφορία της. Δεν έχουμε λοιπόν να κάνουμε με αυτό που αναφέρει ο τίτλος, αλλά απλά για ένα προσεκτικό μάζεμα χαρακτηριστικών κομματιών του Διονύση Σαββόπουλου, τα οποία ερμηνεύονται από μουσικούς διαφορετικών βιωμάτων και ηλικιών, αλλά της ίδιας πάνω-κάτω κουλτούρας (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων), (ψευτο-)κοινωνικοπολιτικά "αφυπνισμένους" (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων και πάλι). Κάποιοι από αυτούς, βέβαια, μεγάλωσαν με τα τραγούδια μιας από τις πιο δραστικότερες και πιο καταλυτικές φιγούρες της ελληνικής μουσικής ιστορίας, και νιώθουν ακόμα τις απλές μελωδίες του Διονύση να τριβελίζουν το μυαλό τους, και τους στίχους του μέρος της αποκρυσταλλωμένης εμπειρίας και παιδείας τους.Στα επιμέρους σημεία τώρα, ο Φοίβος Δεληβοριάς επιστρετεύει τα reggae αποθέματά του στο "Ελσα σε φοβάμαι", οι Πυξ Λαξ τραβάνε στα όρια τη "Θανάσιμη μοναξιά του Αλ. Ασλάνη" με τις συναισθηματικές και διαδοχικές ηλεκτρικές εκκενώσεις τους, η Ελένη Τσαλιγοπούλου στη "Θαλασσογραφία" ανακαλύπτει το rock εαυτό της (αλλά δεν πείθει) και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης πλάθει τις δικές του μελοδραματικές καμπές στο "Οι παλιοί μας φίλοι". Ο Γιάννης Κότσιρας ερμηνεύει το "Μια θάλασσα μικρή" ουδέτερα, και ακολουθεί η Αλκηστις Πρωτοψάλτη στο "Μυστικό τοπίο" χωρίς ουδεμία σπίθα ή ένδειξη ενός ελάχιστου ενδιαφέροντος. Η εμπειρία του Νίκου Πορτοκάλογλου υπερισχύει του συναισθηματος, κι έτσι το "Περιβόλι" είναι όντως καλοστημένο και εγκεφαλικό, με όλα τα καλά ή τα άσχημα που συνεπάγεται αυτό. Απαράδεκτη η συμμετοχή του Γιάννη Πάριου στο "Είδα την Αννα κάποτε" το οποίο περνάει -μετά των σύνηθων λυγμών- από το χειρουργείο. Το ίδιο κάνουν κι οι ανατρεπτικοί Active Member στο "Δέντρο", αλλά όχι μόνο επιτυγχάνουν να "δημιουργήσουν" κάτι με αισθητική αυτονομία και επάρκεια (αυτό είναι άλλωστε και το νόημα μιας διασκευής), αλλά έστω και με τους αλλαγμένους στίχους είναι οι μόνοι που φέρνουν στο φως την υπόγεια ατμόσφαιρα των πονημάτων του Σαββόπουλου και αναδεικνύουν τη διαχρονικότητα τόσο εκείνου όσο και των καταθέσεών του. Από κει και πέρα υπάρχει μια Χάρις Αλεξίου ώριμη, σημερινή και άνετη στο "Δημοσθένους Λέξις", ένας Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ο οποίος δεν χρειάζεται να καταβάλλει και ιδιαίτερη προσπάθεια για να φέρει τον "Πολιτευτή" στους δικούς του μουσικούς και ερμηνευτικούς άξονες, και ένα δίδυμο Γαλάνη-Κωσταντίνου Β. το οποίο δεν μπορεί να καυχιέται ότι σου αφήνει και πολλά (μάλλον αφαιρεί).Συνολικά πρόκειται για σύναξη της μουσικής ελίτ του ελληνικού έντεχνου τραγουδιού με δυο-τρεις προσθήκες από άλλους χώρους. Οπως αναμενόταν η πρώτη κατηγορία ελάχιστες φορές ρισκάρει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν προσπαθεί να φέρει τη μουσική στα δικά της μέτρα και σταθμά (οι ενορχηστρώσεις από τους Ν. Αντύπα, Γ. Σπαθα, Κωνσταντίνο Β., Active Member και Υπόγεια Ρεύματα είναι όντως ξεχωριστές και ίσως το καλύτερο χαρτί του δίσκου). Η δεύτερη κατηγορία είναι εκ του αποτελέσματος, είτε προβληματική, είτε απρόσμενα λειτουργική και πρωτότυπη. Οι ισορροπίες λοιπόν, οι οποίες τηρήθηκαν από τον Τάσο Φαληρέα και τον Γιώργο Κυβέλο που επιμελήθηκαν την έκδοση, κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι, κι ένας ισορροπημένος δίσκος αυτής της φιλοσοφίας, όσο ενδιαφέρων κι αν είναι, σπάνια μπορεί να πάρει κάτι παραπάνω από: