Τρίτο (όπως άλλωστε υποδηλώνει και ο τίτλος ΙΙΙ) album των Goin' Through. Η συνταγή δεν διαφοροποιείται ούτε κι εδώ, και αν το μείγμα γλυκών μουσικών περασμάτων (βλ. samples) είναι αυτό που από την πρώτη στιγμή ανέβασε τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο όχι μόνο της hip hop σκηνής, αλλά και της pop κοινότητας, οι κοινωνικές τους ανησυχίες, με τον τρόπο που διατυπώνονται, δεν καταφέρνουν καίρια χτυπήματα στο υπογάστριο κανενός. Οχι ότι έχουμε να κάνουμε με ανάλαφρες ιστορίες (αν και δεν λείπουν από δω), αλλά οι στίχοι του Νίκου Βουρλιώτη επιδιώκουν ν'αγγίξουν τα μύχια της ψυχής του ακροατή με απροκάλυπτες μεθόδους και σχετικά άμεσες αναφορές. Δεν απαιτεί φυσικά κανείς σε φλύαρες μεθόδους επικοινωνίας έμμεσους τρόπους προσέγγισης στο 100% του στιχουργικού υλικού, αλλά θα περίμενε όμως από ένα συγκρότημα που άνοιξε το δρόμο, να προχωρήσει πιο μακριά από στίχους του στυλ "πληθαίνουν επικίνδυνα και γρήγορα μαζί, οι γιάπηδες, οι έξυπνοι, οι μαλάκες και οι χαζοί" (στίχος που χτυπάει τόσο, ώστε να αναφερθεί από πολλές από τις αναφορές στο συγκεκριμένο δίσκο).Ενώ όμως τα πολυχρησιμοποιημένα cliches του είδους δε λείπουν από το ασταμάτητο στιχουργικό γαιτανάκι του III, η επένδυση από samples, keyboards και απλές αλλά καίριες στην τοποθέτηση τους ιδέες, δημιουργούν αρκετά ευανάγνωστες στο αυτί, το μυαλό και το κορμί ατμόσφαιρες. Σε συνδυασμό με τη γήινη rap φωνή, δημιουργούν γνώριμα αλλά όμορφα pop και soul background για όσους δεν έχουν το χρόνο ή τη διάθεση να αναζητήσουν την ειλικρίνεια των λεγομένων τους. Ο Μιχάλης Παπαθανασίου, ενορχηστρωτής, προγραμματιστής και κιμπορντίστας, είναι ο νοσταλγός των λιγότερο ή περισσότερο κλασικών -μελωδικών- στιγμών περασμένων δεκαετιών, και αυτός που τις φέρνει στα μέτρα των 90s, και κυρίως των ελληνικών hip hop (late) 90s. Συνολικά όμως, δεν έχουμε δυστυχώς να κάνουμε για κανένα θησαυρό με αξία και ισχύ ικανή να ανταγωνιστεί ανάλογα συγκροτήματα στη χώρα μας, τα οποία αυτοαναβαθμίζονται διαρκώς στιχουργικά και συνθετικά.
