"It's the most wonderful time of the year..." Με το που εμφανίζονται τα πρώτα μελομακάρονα στους φούρνους, στα «κεντρικά» του Avopolis δίνεται σήμα να ξεκινήσει η προετοιμασία (και, μαζί, το δημιουργικό άγχος) για την ανασκόπηση της χρονιάς. Την ώρα που «οι απλοί άνθρωποι» ρωτούν ο ένας τον άλλον «Στολίσατε ή ακόμα;», εμείς οι «μουσικομανείς» συντονίζουμε τα ραντάρ μας στις δεκάδες year-end λίστες που αρχίζουν -από μέσα Νοεμβρίου- να δημοσιεύονται διαδοχικά σε όλα τα διεθνή μουσικά μέσα. «Εμείς λίστα είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε ή ακόμα;» Σημειώνουμε, σβήνουμε, γράφουμε, ακούμε δεκάδες άλμπουμ ξανά, συγκρίνουμε, βάζουμε στη σειρά, ανταλλάζουμε απόψεις και e-mail, τελευταία στιγμή θυμόμαστε έναν δίσκο που ξεχάσαμε -φτου κι από την αρχή. Μέχρι που όλα μπαίνουν σε μια σειρά, η ψηφοφορία κλείνει, η καταμέτρηση ολοκλήρώνεται και... habemus λίστα.
Να που είμαστε έτοιμοι λοιπόν, να μοιραστούμε μαζί σας την δική μας αποτίμηση για τη μουσική χρονιά που φτάνει στο τέλος της, παρουσιάζοντάς σας τη λίστα του Avopolis με τους 30 καλύτερους διεθνείς δίσκους του 2022, δίσκους που «λιώσαμε» στις ακροάσεις τους τελευταίους 12 μήνες, δίσκους που προκάλεσαν μακροσκελή κείμενα και εξαντλητικές συζητήσεις, δίσκους που ξεχωρίσαμε είτε για τον φρέσκο ήχο τους και την κρυστάλλινη παραγωγή τους, είτε για το συναισθηματικό τους impact και την αλήθεια των στίχων τους, μα πιο πολύ για την άμεση σχέση τους με την πραγματικότητα του σήμερα και του αύριο.
Κι ακόμα και αν η φετινή τριάδα της κορυφής προέρχεται από την ίδια γωνιά της Ευρώπης, η συνολική εικόνα της λίστας είναι όσο multi-culti και πολυσχιδής είναι και η ίδια η συντακτική ομάδα του Avopolis, η οποία «νιώθει» και με κιθάρες και με hip-hop, ξεδίνει και με punk και με dance, δεν σνομπάρει την folk αλλά ούτε την mainstream pop, βρίσκει θαλπωρή και στη dream-pop και στην αστική ποίηση, αναζητά διαρκώς το next-best-thing μα εκτιμά βαθειά και τη διαχρονική αξία.
Στην ψηφοφορία για την ανάδειξη των καλύτερων διεθνών δίσκων του 2022 έλαβαν μέρος οι συντάκτες του Avopolis Άννα Γεωργάτου, Άρης Καζακόπουλος, Άγγελος Κλειτσίκας, Βαγγέλης Κυριακάκης, Δημήτρης Λιλής, Αργύρης Λιόσης, Δημήτρης Μάστορης, Μάκης Μηλάτος, Παναγιώτης Λουκάς, Τάνια Σκραπαλιώρη, Αλέξανδρος Τοπιντζής και Εύη Χουρσανίδη. Πριν αρχίσετε το scroll, πατήστε play στο podcast σχολιασμού της λίστας από τον αρχισυντακτικό πυρήνα του avopolis.gr και του mypodcasts.avopolis.gr Δημήτρη Λιλή, Τάνια Σκραπαλιώρη και Εύη Χουρσανίδη:
PODCAST: The Year 2022 in Music
30. Bill Callahan - YTILAER
(Drag City)
Στο τρίτο του δίσκο σε ισάριθμα χρόνια, και καλύτερο αυτή της νέας του δημιουργικής περιόδου, ο Αμερικανός τροβαδούρος με τη βαρύτονη φωνή και υμνητής της ελευθερίας ως την ιερότερη συμπαντική δύναμη, ισορροπεί ανάμεσα στην ηχητική/ στιχουργική απλότητα - πολυπλοκότητα για να κάνει ακόμη μία φορά αυτό που ξέρει καλύτερα: να αφηγείται ενήλικα παραμύθια βγαλμένα από την πραγματική ζωή σε folk-Americana ύφος, συλλέγοντας τραύματα από τις πολλαπλές ταυτότητες που κληθήκαμε να στηρίξουμε τα δύο προηγούμενα χρόνια.
-Άγγελος Κλειτσίκας
29. Suede - Autofiction
(BMG)
Oι Suede όχι απλά καταφέρνουν να ανταποκριθούν στο ζητούμενο, αλλά ξεπερνούν, κατά κάποιο τρόπο, και τις προσδοκίες του σήμερα από εκείνους. Φυσικά και δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά χειρίζονται τον ήχο τους και τις συνθέσεις τους με περίσσεια τέχνη και τεχνική ενώ οι ερμηνείες του Brett Anderson είναι πραγματικά πανίσχυρες και γεμάτες συναίσθημα. Σε στιγμές του, μάλιστα, ο δίσκος στέκεται πλάι στο επίπεδο των αριστουργηματικών δύο πρώτων δίσκων τους (Suede του 1993 και Dog Man Star του 1994) τριάντα σχεδόν χρόνια από την κυκλοφορία τους. Αυτό ως επίτευγμα δεν είναι και λίγο. Συγκεκριμένα το “Τhe Only Way I Can Love You”, το “Drive Myself Home”, το “Shadow Self” και το “What Am I Without You?” είναι σωστά κομψοτεχνήματα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος από τους Suede του 2022.
28. Viagra Boys - Cave World
(Year 0001)
Αν έγινε κάτι εμφανές στη σαρωτική εμφάνιση των Viagra Boys στην Αθήνα είναι πως δεν πρόκειται για μία ακόμη αναβιωτική post-punk μπάντα της διπλανής πόρτας. Με το live αυτό να σημάνει το τέλος μιας μεγάλης περιοδείας σε Η.Π.Α και Ευρώπη, οι Σουηδοί κυκλοφόρησαν με φόρα αμέσως μετά το νέο, τρίτο τους άλμπουμ και το πρώτο χωρίς τον συνιδρυτή και κιθαρίστα του γκρουπ Benjamin Valle που πέθανε κάτω από απροσδιόριστα αίτια τον περασμένο Οκτώβριο, συνεχίζοντας να κηρύττουν εμφατικά το γλεντζέδικο punk rock τους. Αυτή τη φορά έχουν όρεξη να δουλέψουν ψιλό γαζί όλα εκείνα τα sigma αρσενικά ή αλλιώς νεοφιλελέ μεγαλομπεμπέδες του 21ου αιώνα, τους συνωμοσιολόγους, τους ψεκασμένους και τους αρνητές επί πάντων -και το κάνουν με την ασοβαρότητα και την παλαβομάρα που απαιτεί η περίσταση.
27. Dry Cleaning - Stumpwork
(4AD)
Στο δεύτερο «δύσκολο» άλμπουμ, η μπάντα από το Νότιο Λονδίνο καταφέρνει ξανά να τραβήξει την προσοχή μας, αφενός με αυτό το ανεκδιήγητο εξώφυλλο, αφετέρου με εναρκτήρια ατάκα την φανταστικά ρητορική ερώτηση: “Should I propose friendship?” Μικρή εισαγωγή, τέσσερις λέξεις στη σειρά και καταλαβαίνει αμέσως κανείς την ιδιαιτερότητα της ερμηνείας, την ειρωνική πρόθεση των στίχων, το “deadpan” χιούμορ ως ιδιοσυγκρασία, μα και την αλλαγή στη μουσική κατεύθυνση του δίσκου, αφού ο ήχος της μπάντας δεν συνεχίζεται ακριβώς από εκεί που είχε μείνει.
26. Destroyer - Labyrinthitis
(Merge / Bella Union)
Οι Destroyer με την μουσική τους πορεία μέσα στα χρόνια έχουν αποδείξει πως έχουν «σώμα» και -κυρίως- ο Dan Bejar πως είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης. Μπορεί στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης να φαίνεται πως η «εντοπιότητα» των συγκροτημάτων να μην παίζει πιά και πολύ ρόλο αλλά παρ' όλα αυτά δεν είναι τυχαίο που έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα από τον Καναδά, μια χώρα που έχει πλέον δημιουργήσει σημαντική παράδοση σε ένα rock/indie/alternative/noise μουσικό είδος που έχει βάθος, ουσία και περιεχόμενο. Συστατικά που διαθέτει και το Labyrinthitis, ένα στοχαστικό, μελαγχολικό, ποιητικό άλμπουμ που δεν επαναπαύεται στις -όποιες- δάφνες του παρελθόντος αλλά συνεχίζει να αναζητά τις ρωγμές γιά να βρεθεί σε νέα πεδία. Ο Dan Bejar βρίσκεται πάλι σε καλή φόρμα και επιβεβαιώνει αυτό που έγραψα στην αρχή: Οι Destroyer είναι ένα σχήμα που έχει «σώμα», είναι μία δημιουργική οντότητα που βρίσκει πάντα τον τρόπο να μας γοητεύει και να μην μένει στάσιμο. Βέβαια όπως συμβαίνει συνήθως με τους δίσκους που έχουν προσωπικότητα, δεν είναι για όλους. Άλλοι θα το βρουν ενδιαφέρον (ανάμεσα τους κι εγώ) και άλλοι όχι. Δύσκολο όμως να πεις πως είναι ένα άλμπουμ χωρίς ουσία και λόγο ύπαρξης.
-Μάκης Μηλάτος
25. Fred Again.. - Actual Life 3
(Warner)
Ξέρω, διαβάζεται μεγαλεπήβολη, εντυπωσιακή και αβανταδόρικη -όσο δεν πάει- κριτική για έναν δίσκο που ίσως κάποιοι χαρακτηρίσουν απλά ως "καλή dance", αλλά η αλήθεια (μου) είναι ότι αν έχεις μεγαλώσει “ανοιχτός” σε όλες τις μουσικές φόρμες που “άλλαξαν” τον ήχο της εποχής τους, σπάζοντας καλούπια, δανειζόμενοι από άλλα και εφευρίσκοντας τεχνικές που η βιομηχανία μοιραία θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τους επόμενους μήνες, καταλαβαίνεις ότι εδώ έχουμε το peak από κάτι που δίκαια "όσοι πραγματικά ξέρουν “ αποκαλούν φαινόμενο. Fred -changed the game- again...
24. Alvvays - Blue Rev
(Polyvinyl)
Η indie pop των Alvvays είναι χιλιοακουσμένη, αλλά στον τρίτο τους δίσκο είναι τόσο καλά εκτελεσμένη που δεν μπορείς να της αντισταθείς. Το Blue Rev περικλείει κάποια από τα πιο εθιστικά μελωδικά τρίλεπτα της χρονιάς, θυμίζοντας τις μέρες της ακμής του είδους.
-Άρης Καζακόπουλος
23. Built To Spill - When The Wind Forgets Your Name
(Sub Pop)
Το 9λεπτο “Comes A Day” είναι το μεγάλο κομμάτι του δίσκου – και δεν εννοώ σε διάρκεια. Οι κιθάρες εξαρχής βροντάνε τίγκα στην παραμόρφωση (να’ τοι οι Crazy Horse), σπονδή λες στον θόρυβο, σε αντίστιξη με την καθαρή ερμηνεία του Martsch, το πιάνο σιγοντάρει τις κιθάρες με παρόμοια διάθεση και το επίμονο μπαράζ συνεχίζεται ως το τέλος. Φινάλε με το “Gonna Loose”, που μου φέρνει κάπως σε “Where Is My Mind?” με τις διαδοχικές αυξομειώσεις του ρυθμού, ιδανικό τελείωμα σε ένα album με μηδαμινές ατέλειες. Οι Built To Spill κερδίζουν ξανά την παρτίδα και όσοι τους παρακολουθούμε σταθερά, απλώς το απολαμβάνουμε.
22. The Weeknd - Dawn FM
(XO, Republic)
O ίδιος σε μια συνέντευξη του στο Billboard περιέγραψε το άλμπουμ ως εξής: «Σαν να είσαι κολλημένος στην κίνηση, περιμένοντας να ανάψει πράσινο το φανάρι στο τέλος του τούνελ που βρίσκεσαι. Και ενώ είσαι κολλημένος στην κίνηση, ακούς έναν ραδιοφωνικό σταθμό που παίζει στο αυτοκίνητο, με τον παραγωγό στον ρόλο του καθοδηγητή που θα σε βοηθήσει να μεταβείς στην άλλη πλευρά». Εξαιρετική ιδέα, πολύ κοντά μάλιστα στο ραδιοφωνικό concept της εποχής (όπου ακούμε ραδιόφωνο γιατί απλά οδηγούμε σε δρόμους με κίνηση) αλλά και με μια ευφάνταστη μουσική αλληγορία που σχετίζεται με την ζωή, τον θάνατο, την ενδιάμεση κατάσταση και τα late ‘70s – early ‘80s. Γιατί ο σταθμός Dawn FM του The Weeknd παίζει όλα τα classics εκείνης της περιόδου.
21. Kae Tempest - The Line is a Curve
(American Recordings)
Ένα κρύο βράδυ του Φεβρουαρίου του 2020 κάπου στο Αμβούργο το Kae Tempest (η τότε Kate Tempest) ιδρώνει μόνο τ@ τον ημιώροφο ένος χύμα στημένου συναυλιακού χώρου. Αν ήσουν τυχερός και ήξερες, είχες πάει από την αρχή και ήσουν μπροστά σε κάθε τρελή drumming κινησή τ@. Από τότε το μέλλον έδειχνε πολλά υποσχόμενο για τ@ σημεριν@ ποιητ@ της ηλεκτρονικής ποπ στη Μεγάλη Βρετανία. Στο φετινό μίνιμαλ αλλά συνάμα βαθύ album τ@ τελειοποιεί την τέχνη της αστικής ποίησης και αποδεικνύει ότι όταν οι λέξεις έχουν δύναμη, η μουσική χρειάζεται να προσθέτει μόνο τα βασικά.
-Δημήτρης Λιλής
20. Beach House - Once Twice Melody
(Mistletone Records)
Τελικά οι Beach House έχουν χτίσει μια πολύ βαριά φανέλα, τόσο βαριά που ό,τι και να κάνουν είναι πολύ δύσκολο να χάσουν. Το Once Twice Melody, λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ακόμα dream pop άλμπουμ, παρόλο που είναι τίγκα ονειρικό. Είναι μουσική για να ακούς στο σπίτι με τα φώτα κλειστά και το βλέμμα προς το ταβάνι, μουσική για να σε ηρεμεί σε σημεία αγωνιώδους αναμονής, μουσική για ταξίδια, μουσική για εργασία, μουσική για το τώρα και το παντού.
19. Nilüfer Yanya - Painless
(ATO Records)
Η κιθαριστική pop της Nilüfer Yanya είναι σταθερά αντισυμβατική, απροσδιορίστως θλιμμένη και απολύτως εθιστική. Με κύρια χαρακτηριστικά μια φωνητική χροιά που λειτουργεί σχεδόν σαν ξεχωριστό μουσικό όργανο και μια στιχουργική δεινότητα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη, η δισκογραφική επιστροφή της 27χρονης Λονδρέζας, τρία χρόνια μετά από το πολυβραβευμένο ντεμπούτο της, επιβεβαιώνει ότι αυτό το indie kid ήρθε εδώ για να μείνει.
-Εύη Χουρσανίδη
18. Yeah Yeah Yeahs - Cool It Down
(Secretly Canadian)
Ίσως το μεγαλύτερο comeback indie μπάντας του 21ου αιώνα, τόσο λόγω της μακροχρόνιας απουσίας (9 χρόνια) όσο και για το ότι υπήρξαν πραγματικοί ηγεμόνες της χιπστερίας [sic] που οριοθέτησε τα '00s της αναβράζουσας εναλλακτικής Νέας Υόρκης. Βάλτε στο μιξ το ότι η Karen O δοκίμασε στο ενδιάμεσο εντελώς άλλα πράγματα -θες ακουστική συνεργασία με Swans, θέλεις ένα εκπληκτικό ambient rock LP μαζί με Danger Mouse-, η επιστροφή δεν θα μπορούσε παρά να είναι ώριμη, δεν υπήρχε όμως υποχρέωση να είναι εκρητική. Που είναι και από αυτό. Χορευτικός, σπιρτόζικος, ατμοσφαιρικός, ελεγειακός, ροκ αλλά και ποπ, αυτός ο δίσκος τα έχει όλα: ικανοποιεί τόσο τον high brow ελιτιστή της κιθάρας που έχει πάψει πλέον να έχει ρεαλιστικές προσδοκίες με το οτιδήποτε, όσο και κάποιον που θα θελήσει να ακούσει κάτι (έξυπνα) εύληπτο, χωρίς απαραίτητα να έχει ταράξει τα charts. Speaking of which, το business plan της Secretly Canadian πρέπει να ήταν στην καλύτερη ανύπαρκτο μιας και με τέτοιο δίσκο δεν κατάφερε να γίνει το παραμικρό εμπορικό γκελ. Το λες και κατόρθωμα.
-Δημήτρης Μάστορης
17. Jockstrap - Jockstrap
(Rough Trade / Warp)
Δεν υπάρχει δυσκολότερη τέχνη από το να παντρέψεις στη μουσική το οικείο με το ανοίκειο, το pop με το avant, το παλιό με το σύγχρονο, το προσβάσιμο με το δύσβατο και να καταφέρεις την ίδια στιγμή να δημιουργείς τον ήχο του μέλλοντος. Κάποιος με άφθονη φαντασία θα έλεγε πως το Jockstrap (το σεξουαλικό βοήθημα) καταργεί τους βιολογικούς περιορισμούς της απόλαυσης, οπότε δεν υπάρχει έκπληξη εδώ, αλλά σε κάθε περίπτωση οι κάποτε συμφοιτητές Georgia Ellery και Taylor Skye απο το Λονδίνο βρήκαν στο ντεμπούτο τους τη μαγική φόρμουλα που άλλοι δεν μπορούν καν να την φανταστούν. Ο avant, electropop ήχος του αύριο στο εδώ και τώρα.
-Άγγελος Κλειτσίκας
16. Jack White - Fear of the Dawn
(Third Man Records)
Από το σκληρό, φασαριόζικο rock μέχρι την μελοδραματική, σπαραξικάρδια blues μπαλάντα, ο δρόμος είναι μικρός και όλοι (ως ακροατές) τον έχουμε περπατήσει κι επειδή και ο Jack White σαν ακροατής, το έχει περπατήσει αυτό το δρομάκι πάνω-κάτω πολλές φορές, ήθελε απλώς να μας το δείξει, να το μοιραστεί μαζί μας ξέροντας πως εμείς σαν «αιώνια θύματα» των ίδιων ήχων, της ίδιας μουσικής πραγματικότητας, του ίδιου ηλεκτρικού/κιθαριστικού σύμπαντος, θα τον καταλάβουμε απόλυτα. Και η αλήθεια είναι πως τον καταλαβαίνουμε γιατί την ξέρει την διαδρομή απ' έξω κι ανακατωτά. Η βόλτα μαζί του σε αυτό το υπέροχο, κλασικό, μυθικό, επιδραστικό μουσικό σύμπαν είναι πειστική, απολαυστική και δεν αφήνει στο τέλος κανένα ιδιαίτερο παράπονο.
15 Sudan Archives - Sudan Archives
(Stones Throw Records)
Όσοι θυμούνται τις πρώιμες κυκλοφορίες της Brittney Denise Parks πριν μια πενταετία και τα κολακευτικότατα σχόλια που της έγιναν απ’ άκρη σ’ άκρη στον μουσικό Τύπο, από τον Guardian και το Variety μέχρι το The Quietus σίγουρα θ’ αναρωτιούνταν πότε θα έκανε το μπαμ που της αξίζει. Αυτό το μπαμ έρχεται με το Natural Brown Prom Queen, έναν δίσκο που αξιοποιεί στο έπακρο την εντέλεια των αρετών της ως μουσικού, τραγουδίστριας, και σκεπτόμενου ατόμου, σε συνδυασμό με μια αλφαδιασμένη ενσωμάτωση στις προσδοκίες του κοινού της – ενός κοινού, κατά κύριο λόγο λευκού, που διψάει ωστόσο για σύγχρονη «μαύρη μουσική» και βρίσκει στο ηλεκτρισμένο R’n’B μίγμα της Sudan Archives ένα ιδανικό entry για τις Spotify λίστες του.
-Τάνια Σκραπαλιώρη
14. Beth Orton - Weather Alive
(Partisan)
Στο "Fractals" (το πιο upbeat κομμάτι του δίσκου) ο δυναμισμός της μου φέρνει κάτι από τον αέρα της St Vincent. Στα τρία πρώτα αυτά tracks, μου έχουν πάρει το κεφάλι τα soft jazz drums που δίνουν ρυθμό και τόνο. Αναζητώ τη λίστα συνεργατών (πίσω από την παραγωγή βρίσκεται η ίδια η Orton) και όλα βγάζουν νόημα όταν διαβάζω το όνομα του Tom Skinner, ντράμερ των Sons of Kemmet και ένας εκ των τριών The Smile, μαζί με τον Thom Yorke και τον Johnny Greenwood. “You stopped believin’ in magic” τραγουδά η Orton, ο στίχος με βρίσκει σαν βέλος. (...) Έχουν περάσει 45 λεπτά και βρίσκομαι βουτηγμένη στην ατμόσφαιρα που έχουν χτίσει τα 8 μόλις κομμάτια του Weather Alive, επιστρέφω μέσα στο σπίτι, τραβάω τη μπαλκονόπορτα, έβαλε κρύο κι έξω κάνει νοσταλγία.
13. Pusha T - It's Almost Dry
(Def Jam)
Βλέπετε αυτός είναι ένας δίσκος "καταδικασμένος" να γράψει ιστορία. Ένα album που σε προκαλεί να υποκλιθείς πριν καν πατήσεις το play, γνωρίζοντας μάλιστα ότι στήθηκε από τρία masterminds του αμερικανικού ραπ και κυκλoφόρησε την εποχή που και οι τρεις τους, μαζί και η 90s - 00s φρουρά του ήχου που εκπροσωπούν, είχαν ανάγκη ένα ακόμη (ίσως το τελευταίο;) ντοκουμέντο, ότι ήταν οι πρώτοι σοβαροί moneymakers. Ο ορισμός του γκολ από τα αποδυτήρια, ειδικά αν είχες ψυλλιαστεί ότι αμφότεροι οι Pharrell και Kanye συνήθως μοιράζονταν με τον Pusha τα πιο ιδιαίτερα beats τους.
12. Rosalía - MOTOMAMI
(Columbia)
Κυκλοφορούν κατά καιρούς άλμπουμ εντός της σφαίρας της εμπορικής pop, τα οποία πετυχαίνουν αυτή τη χρυσή ισορροπία ανάμεσα στην προσβασιμότητα και την ουσία. Άλμπουμ ικανά να ψαρέψουν ακροατές τόσο από τη δεξαμενή του μαζικού ακροατηρίου, όσο και από εκείνη του πιο εξειδικευμένου, μουσικόφιλου κοινού –τουλάχιστον εκείνου που προσβλέπει σε ένα άλφα βάθος, χωρίς όμως να φέρει ελιτίστικες παρωπίδες. (...) Δεν είναι ακριβώς πειραματικός δίσκος το MOTOMAMI, όπως έχει γραφτεί στον τύπο, είναι όμως οπωσδήποτε αντισυμβατικός. Αντισυμβατικός σε επίπεδο δομής, ροής, αλλά και πλουραλισμού των ηχητικών αναφορών. Είναι εύκολο να παρερμηνευθεί ως «ελαφρύς», εάν η ακρόαση είναι βιαστική και με έμφαση στην αισθητική του κατεύθυνση, αλλά στην πραγματικότητα έχει πολλαπλά επίπεδα και είναι ασυζητητί πιο «διαβασμένος» από το μέσο mainstream δισκογράφημα.
11. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul - Topical Dancer
(Dewee)
Η φωνή και οι στίχοι της Charlotte Adigéry, εμπνευσμένοι από μια ολόκληρη ζωή «έξω από τα κουτιά» των ευρωπαϊκών κοινωνιών, έχοντας πιθανόν βιώσει την προσφυγιά και τη διαφορετικότητα σχετικά με το χρώμα του δέρματός της, συναντούν το επίσης ανένταχτο νεοκυματικό τρόπο με τον οποίο συνθέτει ο Bolis Pupul και αμφότεροι αφήνονται στα έμπειρα χέρια των αδερφών Dewaele προκείμενου να σφραγίσουν αυτόν τον ανατρεπτικό, σπάνιο και πολυσυλλεκτικό ήχο που όπως κάθε DEEWEE παραγωγή, τρυπώνει πρώτα στο μυαλό και έπειτα να χορεύει το σώμα. Στο Topical Dancer υπάρχουν κομμάτια που στροβιλίζουν επί 3 λεπτά ένα sample γέλιου (“ΗΑΗΑ”) ενώ στη τελευταία υπόκλιση, το πρώτο single “Thank you”, κρύβεται μία μελωδία που είναι ικανή να στριφογυρίζει στο μυαλό σου για μέρες και μαζί η υποσυνείδητη διαπίστωση πως ότι άκουσες δεν είχε πρόθεση να σου κουνήσει το δάχτυλο, να σε αφυπνίσει ή να γίνει δογματικό, ήθελε απλά να σου υπενθυμίσει την πραγματικότητα στην οποία ζούμε με τον πιο διασκεδαστικό και έξυπνα χορευτικό τρόπο.
10. Yard Act - The Overload
(Island)
Αν κάτι ξεχωρίζει τους Yard Act από τους υπόλοιπους «συντρόφους» τους του βρετανικού «νέου κύματος» είναι ακριβώς η αδιαμφισβήτητη pop δυναμική τους που σαρώνει τους πάντες στο πέρασμά της, από τον Elton John μέχρι τον Ed Sheeran. Το The Overload τα δίνει όλα με το καλημέρα, είναι γρήγορο και εθιστικό, έχει την άγνοια κινδύνου της νιότης και την ίδια στιγμή το γνώθι σαυτόν μιας πρόωρα ενήλικης σοφίας, είναι μια αρχετυπική post – post punk συνταγή φιλτραρισμένη μέσα από τα πιο λαμπρά βιώματα της brit pop παράδοσης.
9. Danger Mouse & Black Thought - Cheat Codes
(BMG)
Το Cheat Codes δεν είναι σε καμία περίπτωση αποκομμένο από την ιστορία αλλά τουναντίον αναπνέει μέσα από αυτή, ένα αυθεντικό προϊόν του bromance των δύο καλλιτεχνικών συνιστωσών του. “Please you ain’t fuckin with no amateurs homie” «φτύνει» με στιλ ο Black Thought πάνω από την funky μπασογραμμή του “No Gold Teeth” κι έτσι ακριβώς είναι. Danger Mouse και Black Thought είναι επαγγελματίες πρώτης γραμμής στα πεδία τους, με χτισμένες καριέρες, μύθους και ιστορίες που ξέρουν πολύ καλά πώς να παραδώσουν και να τελειώσουν αυτό που κάποτε ξεκίνησαν: έναν εξαιρετικό hip hop δίσκο παλιάς κοπής με τα απαραίτητα groovy twists και μια στιβαρή, αλάθητη boom – bap ραχοκοκκαλιά που σκορπάει αφειδώς συγκινήσεις βγαλμένες από τη χρυσή εποχή του hip hop κάπου εκεί στο αντάμωμα των ‘80s με τα ‘90s.
8. Black Midi - Hellfire
(Rough Trade)
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μάτσο υπερταλαντούχα όντα τα οποία έκαναν skip μερικές, εξελικτικές πίστες λόγω ναρκισσισμού, αντιμετωπίζοντας τη μουσική τους ως ένα ελιτίστικο project. Από την άλλη, κάπου εδώ τελειώνει οποιαδήποτε κριτική μπορεί να γίνει ενάντια στους Βρετανούς, καθώς αν κρατήσει κανείς σφιχτά το μουσικό σχοινί, θα απολαύσει μία από τις πιο συναρπαστικές, απρόβλεπτες και απολαυστικές μουσικές εμπειρίες της εποχής μας.
7. Big Thief - Dragon New Warm Mountain I Believe in You
(4AD)
Οι στίχοι της Adrianne Lenker μιλούν για χήνες σε ποτάμια, για την γέννηση δυο δισεκατομμυρίων πλανητών στο σύμπαν κι έναν δράκο σε μια τηλεφωνική γραμμή. Το σήμα του ίντερνετ, τα φύλλα που πέφτουν, στυλό ατμίσματος και περίεργα χτενίσματα και τις πληγές που προκαλούμε στον πλανήτη κι ο ένας στον άλλο, την Παλαιά διαθήκη και την ταπεινή πατάτα. Μέσα στο ίδιο κομμάτι η Lenker τραγουδά για κορδόνια παπουτσιών και κορυφές βουνών με την ίδια βαρύτητα χτίζοντας την ιδέα ότι τα μεγαλειώδη και τα εφήμερα, τα κοσμικά και τα συνηθισμένα συνδέονται κι έχουν την ίδια σημασία. (...) Ανάμεσα στο επίγειο και υπερκόσμιο ανοίγει νέα μουσικά μονοπάτια που ξετυλίγουν νέα μυστήρια.
6. Kendrick Lamar - Mr. Morale & The Big Steppers
(pgLang / Top Dawg Entertainment / Aftermath / Interscope)
Το Mr. Morale & The Big Steppers είναι εντυπωσιακά συνεπές στην έλλειψη συνοχής του, αλλάζοντας διαρκώς ηχοχρώματα (χωρίς αυτό να εδράζεται σε κάποιο εύληπτο μοτίβο ροής ή να εξυπηρετεί κάποιον προφανή σκοπό) και προκαλώντας αλλεπάλληλα ξαφνιάσματα, απομαγνητίζοντας εντέλει την πυξίδα του ακροατή. Ο δίσκος παλινδρομεί συνεχώς μεταξύ δύο αντίθετων πόλων: τον πειραματισμό και την εγκεφαλική δημιουργία από τη μία πλευρά και την ανάλαφρη, ραδιοφωνική λογική από την άλλη.
5. Beyoncé – Renaissance
(Parkwood/Columbia)
Η μεγαλύτερη superstar στον πλανήτη μας οδηγεί καβάλα στ’άλογο και ορμά στο μεταπανδημικό καλοκαίρι με φόρα, παρασύροντάς μας σε μια υπερρεαλιστική ντισκοτέκ όπου μόδες, εποχές, σώματα, βλέμματα και νοήματα μπερδεύονται γλυκά, όλα τα αρσενικά είναι θηράματα, όλες οι θηλυκότητες είναι sassy κι εκείνοι που περνούσαν το καθεμέρα τους τυλιγμένοι στη μιζέρια, τον καθωσπρεπισμό και τις συμβάσεις ανακαλύπτουν το νόημα της ζωής δραπετεύοντας από εκείνη.
4. Wet Leg - Wet Leg
(Domino)
Στα 36 λεπτά που διαρκεί, κρύβονται μισή ντουζίνα light punk hits (ενδεικτικά "Angelica", "Wet Dream"), μία στριγγλιά ("Ur Mum"), το riff από το "The Man Who Sold The World" ("I Don’t Wanna Go Out"), ασκήσεις ύφους Angel Olsen ("Convincing"), βιτριολικές ατάκες ("Hope you choke on your girlfriend " -"Loving You"), millennial βαρεμάρα ("I checked my phone and now I'm inside it" -"Oh No") και απόλυτα συνειδητή μπουρδολογία ("I don't need no radio, no MTV, no BBC, I just need a bubble bath to set me on a higher path" -"Too Late Now"). Ναι σε όλα και ανυπομονούμε για τη συνέχεια.
3. The Smile - A Light For Attracting Attention
(XL Recordings)
O πιο Radiohead δίσκος μετά τους Radiohead νικάει στα ίσα και κατά κράτος κάθε side project και solo πόνημα των μελών τους -περιλαμβανομένου ίσως και του από κάθε άποψη εξαιρετικού ντεμπούτο solo album του Thom Yorke, The Eraser- και κάθεται με δόξα και τιμή σε μια επίτιμη θέση στο σύμπαν της Radiohead εποποιίας. Κανένας τροχός δεν ανακαλύπτεται εδώ, πολύ απλά γιατί και οι τέσσερις τροχοί του άρματος της τελευταίας, ίσως, πραγματικά κορυφαίας και επιδραστικής μπάντας του κόσμου έχουν ανακαλυφθεί εδώ και καιρό και σε αυτόν τον δίσκο τρέχουν πάλι σε έναν αγώνα αντάξιό τους, δοκιμάζοντας απολαυστικά τις νέες πίστες που διαμορφώνει η συνισταμένη του drummer των Sons of Kemet Tom Skinner και του διαχρονικού έντονου φλερτ του Thom Yorke με jazz συνιστώσες. Λένε ότι οι The Smile είναι η απόδειξη ότι οι Radiohead έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί αλλά στην ουσία το A Light for Attracting Attention είναι η φωτεινή απόδειξη για ακριβώς το αντίθετο.
-Τάνια Σκραπαλιώρη
2. Black Country, New Road – Ants From Up There
(Ninja Tune)
Κι αν δε μείνει στην ιστορία ως κορυφαίο κληροδότημα της post-Brexit punk σκηνής της Βρετανίας (μιας και η ηχητική του ταυτότητα τον τοποθετεί σε ελαφρώς διαφορετικές συντεταγμένες του μουσικού χάρτη) ή ως δίσκος που επέκτεινε τα σύνορα του είδους του (βρίσκεται, άλλωστε, στραμμένος περισσότερο στο παρελθόν, παρά στο μέλλον της indie γενεαλογίας), πιθανότατα θα μνημονεύεται με νοσταλγία ως ένας λατρεμένος δίσκος που δεν ακούστηκε ποτέ ολόκληρος στη σκηνή (τουλάχιστον όχι από τα χείλη του τραγουδιστή που τον ηχογράφησε) και σίγουρα ως το κλείσιμο ενός κεφαλαίου στην πορεία των Black Country, New Road. To κατά πόσο θα σημάνει την αρχή του τέλους τους ή το τέλος της αρχής τους, μένει να το δείξει η ιστορία.
1. Fontaines D.C. - Skinty Fia
(Partisan)
H πεθυμιά της Ιρλανδίας μέσα από τη ψυχή ενός ξενιτεμένου και η πολυπλοκότητα των ερωτικών σχέσεων βρίσκονται στο επίκεντρο και μπερδεύονται μεταξύ τους μέσα από τους βιωματικούς στίχους του μπροστάρη του γκρουπ που άφησε το Δουβλίνο για το Λονδίνο ως ερωτικός μετανάστης. Έτσι, λοιπόν, εντελώς ειρωνικά (ή με απόλυτη συνειδητότητα;) στον πιο εμπορικό τους δίσκο, τηρουμένων των αναλογιών, οι Fontaines D.C γράφουν για τον ξεριζωμό: όχι μόνο το συλλογικό σε επίπεδο εθνικής ταυτότητας, αλλά και τον προσωπικό, τι σημαίνει να χάνεις επαφή με τις πιο αυθεντικές πτυχές του εαυτού σου στο κυνήγι της επιτυχίας, του έρωτα και της αγάπης. (...) Εν τέλει, το Skinty Fia ακούγεται στα αυτιά μου ως ένα άλμπουμ τέλους εποχής για την μπάντα που παράλληλα θα ορίσει και τη μετάβαση της προς μία νέα, εντελώς περίοδο. Μέσα από αυτό οι Fontaines D.C έθεσαν ερωτήματα προς τον εαυτό τους και επιχείρησαν μία πρώτη προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας τους. Αν τώρα νιώθουν πως έφτασαν πιο κοντά στην πηγή ή ξεριζώθηκαν οριστικά από τον τόπο τους, θα φανεί ως αντίδραση στο επόμενο επεισόδιο. Μέχρι τότε θα είναι η μεγαλύτερη ροκ μπάντα του πλανήτη αυτή την (τόσο σύντομη) στιγμή.
Μείνετε συντονισμένοι για τη λίστα του Avopolis με τους καλύτερους εγχώριους δίσκους του 2022.
