Είτε το υπολογίσετε σαν τον ιδανικό συνδυασμό ταλέντου και πειθαρχίας, είτε απλά σαν ένα γύρισμα της τύχης, οι μουσικές ιστορίες που βίωσε και κατέγραψε από την 1η Ιανουαρίου μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου του 2022 ο 29χρονος Fred John Philip Gibson, είναι ικανές να αλλάξουν, έστω για φέτος τον τρόπο που χορεύουν χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια νέοι άνθρωποι στον πλανήτη στην μετά covid εποχή. Και αν δεν επιλέξουμε για φέτος έναν χορευτικό δίσκο με ψυχή, συναίσθημα και διαλόγους από τη νέα καθημερινότητα μας ως το album of the year, τότε θα είμαστε άδικοι στη ζωή όπως αυτή μας ξανασυστήθηκε μέσα από την πανδημία. Στη χρονιά που ο κόσμος επέστρεψε στα parties, τα φεστιβάλ, τις συναυλίες και τον χορό, αυτός ο τύπος που είχε την τύχη στα 16 του να έχει για μέντορα τον Brian Eno και μέχρι τα 26 του υπέγραφε ως παραγωγός το 30% των νούμερο 1 hits των βρετανικών charts (ναι, σε αυτόν χρωστάει πολλά ο Ed Sheeran για την επιτυχία του No. 6 Collaborations Project και σχεδόν όποιος “μετράει” στη Βρετανική αγορά τελευταία συνήθως τον αποκαλεί φίλο του, από τον Burna Boy μέχρι τον Jamie XX, την Romy, τον Stormzy, τον Headie One, την Ellie Goulding και έχουμε όλοι και άλλα πράγματα να κάνουμε από το να μετράμε τα #1 του Fred Again..), εμπνεύστηκε 4 χρόνια πριν ένα concept που βασιζόταν σε samples από την ζωή σε λεωφορεία, pubs, κρεβατοκάμαρες, δρόμους και τον ατελείωτο που έχει το “Youtube” περιεχόμενο. Και εγένετο Actual Life. Ένα δισκογραφικό concept που σαν άλλη τριλογία, πιάνει την κορυφή του αυτό το φθινόπωρο. Το “AL” ξεκίνησε δειλά γιατί ο δάσκαλος Eno πρότεινε στον Fred να σταματήσει να δουλεύει για λίγο με άλλους και να ασχοληθεί με τα demos του και μέσα σε σχεδόν δύο χρόνια, ο Λονδρέζος βρέθηκε σε ένα απίστευτο rollercoaster συναισθημάτων και εμπειριών. Αν στο Actual Life 1 δεν είχε καν υπολογίσει το ενδεχόμενο των ζωντανών εμφανίσεων, φανταστείτε πως ένιωσε όταν χιλιάδες κόσμου βρέθηκαν στο Mojave stage του Coachella να ανατριχιάζουν με το γεμάτο ποίηση sample του Kyle (I Found You) και την φωνή του Fred Again.. να τρέμει.
Ελάχιστους μήνες πριν, τα lockdown δούλευαν υπέρ του. Το “Marea (We’ve Lost Dancing)” ακόμα και στην “άμαθη” από UK garage (εκεί είναι πραγματικά οι ρίζες του ήχου του) Ελλάδα μας, έφτανε στο #1 των most shazamed κομματιών (τώρα το κοντέρ γράφει 152 μύρια στο Spotify) και το cocnept Actual Life είχε ξαφνικά νόημα. Από το Actual Life 2 του 2021 ο κόσμος βρήκε μαξιλάρι σε κομμάτια όπως το “Kahan(last year)” γιατί είχε κυριολεκτικά χάσει το μυαλό του με όσα συνέβαιναν και σε ανθεμικά jams όπως το “Billie (loving Arms)” με το οποίο ξεκίνησε πάλι να ονειρεύεται. Μέχρι το Actual Life 3 του 2022 ο Fred Again.. είχε γίνει το παιδί της διπλανής πόρτας που με τις μαζικές μελωδίες του, την άνευ προηγουμένου εγκεφαλική παραγωγή του και τα κοφτερά house - 2 step beats εξέφραζε όλα όσα θέλαμε να ζήσουμε ξανά σε ένα club, σε ένα σπιτικό party, σε ένα φεστιβάλ ή απλά στο δωμάτιο που μοιραζόμαστε με τον άνθρωπο μας. Γεννημένος το ’93 ίσως ήταν μικρός για να θυμάται πόσο λάτρεψε ο κόσμος το “It Feels So Good” της Sonique στην αλλαγή του αιώνα, αλλά υποσυνείδητα πήρε για πάντα μαζί του τον συνδυασμό που κερδίζει, uplifting progressive μελωδίες και beats που σπάνε το κορμί και σηκώνουν τα χέρια στον αέρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Fred έμαθε από τους καλύτερους γιατί αυτοί ήταν οι dj superstars της νέας χιλιετίας αλλά τον τιμά “άπειρα” ότι με αυτό τον ήχο στα charts και το ραδιόφωνο o ίδιος προτίμησε να μάθει την αξία που έχουν τα drones και η ambient στην ενορχήστρωση, αναλύοντας σε βάθος τον κατάλογο μουσικών όπως ο Eno ή ο Four Tet. Πίσω στο 2022 και με μία τακτική που στα χρόνια που ακολουθούν θα σπουδάζεται ως υποδειγματικό marketing promo, ο Fred (και τα αδέρφια του που εμπλέκονται στη management ομάδα του) ξεκίνησαν να μας δειγματίζουν αυτό που φέτος αναμένεται να θριαμβεύσει ως η σπουδαιότερη και πιο άρτια στιγμή στο δισκογραφικό του κατάλογο. Το Actual Life 3 φτιάχτηκε στο δρόμο και αγαπήθηκε από όλoυς του ανθρώπους που ο Fred γνώρισε, χόρεψε και συνδέθηκε μέσα από έναν σχεδόν διαδραστικό Instagram λογαριασμό . Και όταν ήρθε η ώρα των live shows δε χρειάστηκε να ψάξει ιδιαίτερα για να βρει τη θεματική του. Τα μηνύματα του κόσμου που τόσο καιρό οδηγούσαν την εξέλιξη της μουσικής του και οι αντιδράσεις των fans του έγιναν εκ νέου η πηγή από την οποία εμπνεύστηκε. Με μια οθόνη που θυμίζει Instagram story στη βάση του stage και τα πρόσωπα από τις πρώτες γραμμές της συναυλίας να τη γεμίζουν συναισθήματα, ο Fred πάλι πρωτοτύπησε. Άφησε το superstar dj και producer ego για μία ακόμη φορά μακριά και έγινε επίσημα ο φίλος, όμοιος και το ίδιος ευάλωτος, συναισθηματικός ή γεμάτος εκρήξεις με όσους “δικούς του” είχαν έρθει για να συνδεθούν ζωντανά με τη μουσική του. Μια βιομηχανία, αυτή των djs - παραγωγών που ξεχείλιζε από τουπέ ανθρώπων με υψηλό κασέ και VIP πάσα ξαφνικά φαινόταν τόσο ξεπερασμένη σε όσους είχαν δει ζωντανά ή έστω σε video τον Fred again…Παράλληλα τα singles - προπομποί του AL3 ήταν ένα προς ένα “όπλα” στα χέρια των djs και του κοινού που από την άνοιξη του 2022 είχε και επίσημα μοναδικό στόχο του να ζήσει τη ζωή που σχεδόν 3 χρόνια τώρα η πανδημία του στερούσε. Και εγένετο Boiler Room. Τον Αύγουστο του 2022 o Fred again επισκέφθηκε ως guest dj ένα “ίδρυμα” στο οποίο είχε περάσει στο παρελθόν αρκετές ώρες σαν ακροατής - cluber σε σετ των Βρετανών και όχι μόνο dj φίλων του. Αν υπήρχε κάτι στον αέρα ή αν όλη η μουσική που είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε και τα live videos που τη συνόδευαν δεν είχαν ήδη κάνει ξεκάθαρο “τι παλικάρι” είναι αυτός ο Fred, θα μείνει ανεξήγητο για τις επόμενες γενιές. Eκείνο το βράδυ απλά υπήρξαν facts και levels. Τα δεδομένα έδειξαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου στο Τwitter να παραληρεί για αυτό που έβλεπε και επίπεδα ενέργειας είχαν φτάσει στον θεό. Αν δεν τον ήξεραν όλοι ακόμα, μετά από αυτό το βράδυ και αυτό το set έπρεπε να μάθουν. Ακόμη και αν δεν ήξεραν τίποτα για τη μουσική του. Ο δίχρονος γιος μου θα χόρευε κάθε φορά που τα Αγγλάκια θα τον αποθέωναν και η μάνα μου θα απορούσε “τι χαμός γίνεται εκεί μέσα”. Ναι, αυτό το σετ πέρναγε αυτόματα στο υποσυνείδητο όποιου το βίωνε και χάρη στις στρατηγικές ικανότητες της ομάδας του, μέσα από το σετ θα περνούσε μιξαρισμένα, τρεις μήνες πριν, τα 2/3 των κομματιών που σήμερα αποτελούν το Actual Life 3. Ανάμεσα σε ακυκλοφόρητες βόμβες που ο Fred έχει γράψει με τους Skrillex και Four Tet, ανάμεσα σε σπάνια bootleg που έχει φτιάξει με τον καλό του φίλο Jamie ή σε παραγωγές που έχει επιμεληθεί για την επόμενη κυκλοφορία της Romy, ο Λονδρέζος dj - παραγωγός “κόλλησε” υποδειγματικά το μεγαλύτερο μέρος του νέου του δίσκου, με αποτέλεσμα ο κόσμος να το έχει λατρέψει πριν καν το ακούσει.
Δίκοπο μαχαίρι θα υπέθετε κάποιος που έχει απολαύσει το υψηλό επίπεδο που έχει το sound design των albums του ακόμα και αν είναι φτιαγμένο “on the run" με το Logic πρόγραμμα. Υποθετικά, ο φαν που θα πατήσει αύριο το play και περιμένει να ακούσει τον κόσμο να ξεσπάει στο “Delilah (pull me out of this)” ή να ελπίζει ότι επιτέλους θα έχει στα χέρια του κάποιο από τα κομμάτια του με τους Skrillex και Four Tet, τον Jamie ή τη Romy από τους XX ίσως απογοητευτεί. Το γράφω γιατί και εγώ το πέρασα. Άνοιξα το “ΑL3” με την προσδοκία ότι θα ξετυλίξω μία προς μία τις αγαπημένες μου Boiler Room στιγμές, αλλά κάπου στα μέσα ξεκίνησα να συνειδητοποιώ πως ο θρύλος που είχε δημιουργήσει τόσο σύντομα αυτός ο τύπος, έφτανε και μου περίσσευε ώστε τώρα να κλείσω τα μάτια και να αφήσω τη μουσική του για μία ακόμη φορά να με γεμίσει.
Ξεκινώντας από ένα τύπου ερωτικό sketch την Πρωτοχρονιά του 2022, περνάει στη slow mo soul του “Eyelar(shouters)” και ξεκινάει από τα χαμηλά bpm και τα μουντά vibes πριν ξεκινήσει την πρώτη Boiler Room δυάδα του με το “ Delilah” -ίσως το νέο μαζικό sing along του- και το “Kammy (like i do)” το κομμάτι που περιέργως αντί να υμνεί τη μοναδικότητα της αγάπης, την επιστρέφει στους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι αγαπούν μοναδικά για να διεκδικήσει όλη τη διαφορετική αγάπη που θα μπορούσε να έχει αυτός που παγιδεύεται στην “αποκλειστικότητα”.
Ναι, για κάποιο περίεργο λόγο, ο Fred again.. που στα μάτια όλων μεγαλώνει τη φήμη του και “ζει” το όνειρο, έχει “βασανιστεί” και έχει βιώσει πόνους με τους οποίους έμαθε να ζει σε βαθμό μάλιστα που να ευγνωμονεί για όσα βίωσε και τελικά έμαθε μέσα από την επίπονη διαδικασία. Η μελαγχολία οδηγεί το πιάνο και τη φωνή του “Berwyn (all that i got is you)” με τους χαρακτηριστικούς διαλόγους να ολοκληρώνουν το νόημα τόσο της μελωδίας όσο και των στίχων. Αν το καλοσκεφτείς, κρύβει μεγάλη ευφυία η απόφαση κάποιου να κρύψει στιγμές και μικροήχους της καθημερινότητας μέσα σε αυτό που το παρόν και το μέλλον ορίζει εκ νέου σαν τραγούδια. Είναι το ίδιο με όλες τις φορές που ακούς μουσική αλλά κάτι σου αποσπά την προσοχή και σε μαθαίνει να ακούς ενώ παράλληλα κάνεις και κάτι άλλο. Στο υποθετικά πιο αδύναμο single προπομπό, το “Blue(better with me)” , το μήνυμα ακόμα και για την αξία του ίδιου του κομματιού είναι ξεκάθαρο, “I just know that it get better with time”. Το “Nathan (still breathing)” επιστρέφει με τα στιβαρά slow mo beats του για να δώσει περισσότερη ζωή στις μέρες που πνίγουν και χρειάζεσαι την υπενθύμιση “You’re not alone” ενώ το “Daniele (smile on my face)” σε επαναφέρει σε Boiler party mood. Οι breakbeat και 2-step ρυθμικές βάσεις που τον μεγάλωσαν επιστρέφουν στο “Kely(end of a nightmare)” όπου δίνει μια ακόμη πιο ανεβαστική εκδοχή των στίχων του “Delilah”, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η μελωδία και η αίσθηση ενός τραγουδιού που θα ακουγόταν εξίσου μεγάλο αν ήταν απλά ενορχηστρωμένο με ένα πιάνο, είναι που τελικά στοιχειώνει ολόκληρο το album.
Αν μη τι άλλο, ο Fred again.. (που στα 16 του συνέθεσε μία 90λεπτη ηλεκτρονική μπλέκοντας rappers, τραγουδιστές και τη 50μελής ορχήστρα του σχολείου του) έχει τον τρόπο του να συνδέει τις στιγμές, τα ακόρντα και τα συναισθήματα της Actual Life εποχής του και στο “Mustafa (time to move you)” παίρνει την πιο ευαίσθητη στιγμή του φίλου του και ξεδιπλώνει μέσα της όλα τα μεγάλα ρεφραίν των δύο προηγούμενων δίσκων. Λίγο πριν το φινάλε, στο "Clara (the night is dark)” παραδίδει την κορυφαία (προσωπική εκτίμηση) χορευτική του λύτρωση μέχρι σήμερα. Αν ακούσεις προσεχτικά τα Actual Life καταλαβαίνεις ότι ο δημιουργός του βασανίστηκε, βασανίζεται ή έχει κατά καιρούς πιεστεί τόσο που λυτρώνεται μέσα από την αγαπημένη του μουσική φόρμα που είναι η house / disco / dance μουσική. Το “Clara” βγαλμένο από την καλύτερη αναβίωση που θα μπορούσε να είχε ποτέ η Cher, όχι μόνο κορυφώνει τις 90s ανθεμικές house τεχνικές που “κυκλώνουν” τo τελευταίο κεφάλαιο της τριλογίας αλλά επιτέλους σφραγίζει την κάθαρση του ακροατή μέσα από το πιο deep cut που θα μπορούσε να προσφέρει ο Fred στις ψυχούλες και τις συνειδήσεις μας. Και στο “End of me” κάνει βαθιά υπόκλιση, αφήνοντάς μας αβέβαιους για το μέλλον της πιο όμορφης μουσικής σειράς που μας έφερε αυτή η πανδημία.
Ξέρω, διαβάζεται μεγαλεπήβολη, εντυπωσιακή και αβανταδόρικη -όσο δεν πάει- κριτική για έναν δίσκο που ίσως κάποιοι χαρακτηρίσουν απλά ως "καλή dance", αλλά η αλήθεια (μου) είναι ότι αν έχεις μεγαλώσει “ανοιχτός” σε όλες τις μουσικές φόρμες που “άλλαξαν” τον ήχο της εποχής τους, σπάζοντας καλούπια, δανειζόμενοι από άλλα και εφευρίσκοντας τεχνικές που η βιομηχανία μοιραία θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τους επόμενους μήνες, καταλαβαίνεις ότι εδώ έχουμε το peak από κάτι που δίκαια "όσοι πραγματικά ξέρουν “ αποκαλούν φαινόμενο.
Fred -changed the game- again..
