Paradise of Replica στα χέρια μας ξανά, κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί μια σουηδική πρωτότυπη κόπια (label RecRec) θα σου στοίχιζε πολλά. Για το δεύτερο άλμπουμ των After Dinner πρόκειται που κυκλοφόρησε αρχικά το 1989 και μας σύστησε μια πιο τρυφερή avant garde που κάλλιστα θα μπορούσε να κάνει παρέα με τους Stereolab και τους Magma.
To φιλόδοξο 80’s art-pop group, μια κολεκτίβα ουσιαστικά βγαλμένη μέσα από τη new-wave σκηνή του Kansai ενσαρκώνει το φιλόδοξο project της ξεχωριστής Haco, τραγουδίστριας, συνθέτριας και sound artist που συχνά συγκρίνουν με την Kate Bush,-προσωπικά το μόνο κοινό που βρίσκω είναι ότι και οι δυο είναι γυναίκες μουσικοί στα 80’s. Επηρεασμένη από το παιδικό “Doremifa Book”, την μουσική στον κινηματογράφο, τυχαίους ήχους που έβγαιναν από την τηλεόραση του μπαμπά της και ροκ μπάντες όπως τους Doors, τους Young Marble Giants και τους Art Bears χρησιμοποίησε ένα πλήθος διαφορετικών μουσικών πρακτικών και πέρασε στον αυτοσχεδιασμό και μια ελευθερία που θυμίζει ZNR και Etron Fou Leloublan.
Κουδούνια, χορδές, βουητά, ιαπωνικοί στίχοι και τα αιθέρια φωνητικά της Haco συνθέτουν ένα άλμπουμ κινηματογραφικό που κινείται ανάμεσα σε ήχους cabaret -από ό,τι καταλαβαίνουμε αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της ιαπωνικής ποπ παράδοσης-, το πιάνο του John Cage, τη ζωηρή synth pop των Strawberry Switchblade, τον ήχο της κιθάρας του Captain Beefheart -που θαύμαζε ιδιαίτερα- και την μουσική του Nino Rota. Με τίτλο μομφή για ό,τι αντιγράφει η Ανατολή από τη Δύση και το κάνει μέρος της μόδας της, ισορροπεί ανάμεσα το μοντέρνο και το παραδοσιακό με επιδεξιότητα, τo baroque και την baroque pop κι έρχεται σαν μια παράξενη θεία που καταφθάνει από μέρη ξωτικά για να σου μιλήσει για το crystall healing.
Το ομότιτλο με το δίσκο κομμάτι ανοίγει με θριαμβευτικά synths το άλμπουμ με την Haco να διηγείται μεγαλόπρεπα πως η ιδέα προήλθε από ένα πουλί που φαντάστηκε ότι πετούσε πάνω από ένα νησί στο οποίο όλα ήταν ψεύτικα. Το "A Walnut" ξεχωρίζει για τα σαγηνευτικά φωνητικά που θυμίζουν όπερα, τη γαστρονομία στους στίχους, τα κρουστά και τα synths που τρεμοπαίζουν και το τσέμπαλο. Στο "Kitchen Life" πρόσεξε την ηλεκτρική κιθάρα -σε ένα κατά τα άλλα καθόλου ροκ σκηνικό- και έχε στον νου ότι δεν συνέβαιναν και πολλά παρόμοια το 1989 στην ποπ σκηνή. Το "Ironclad Mermaid" θα μπορούσα να ακούω για πάντα και να μην το βαριέμαι ποτέ. Post punk επιρροές ξεκάθαρα, άντε και λίγη industrial 80’s pop. Το τμήμα με το cello στο 1'30'' ραγίζει κάθε καρδιά και το ξαφνικό σταμάτημα χωρίς προειδοποίηση καμιά αιφνιδιάζει.
Τα τελευταία τρία tracks αναμφισβήτητα θα κέρδιζαν το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό αλλόκοτων μουσικών κομματιών. Το "Dancing Twins” διαρκεί μόλις 56 δευτερόλεπτα και τoν ρόλο των κρουστών αναλαμβάνει μια μπάλα βόλεϊ. Ακολουθεί το βαθιά επηρεασμένο από την ιαπωνική παράδοση οκτάλεπτο έπος "Ka-No-Pu-Su-No-Ha-Ko" που καταγράφει τις σκέψεις της Haco, αφού είδε μια αιγυπτιακή μούμια σε κάποιο μουσείο."I'll Just Go Birdwatching" για το κλείσιμο, αγγλόφωνο, μινιμαλιστικό και αφηρημένο, με γιουκαλίλι και πλαστικούς σωλήνες που σφυρίζουν.
Ένα ηχητικό σύμπαν μινιατούρα διάρκειας 30 λεπτών, διαφορετικό από ό,τι γνωρίζουμε, σαγηνευτικό, καμαρωτό που ένα πράγμα μόνο σε κάνει να αναρωτιέσαι:
Μα, που είναι η Haco τώρα;
