Αν μου επιτρέπεται η «αυθαιρεσία», ο Jack White είναι ο Quentin Tarantino της μουσικής. Και εξηγούμαι... Όπως ο Tarantino είδε άπειρο σινεμά πριν αρχίσει να κάνει ταινίες κι έγινε «θύμα» της κινηματογραφικής μυθολογίας και της ποπ κουλτούρας πριν γίνει δημιουργός, έτσι και ο Jack White λάτρεψε το «θρυλικό» παρελθόν των blues, του rock, του garage, του blues/rock, της soul, πράγμα που έγινε ακόμη πιό φανερό από τις επιλογές του για τις επανακυκλοφορίες της εταιρείας του.
Η αγάπη και ο σεβασμός προς το rock (με την ευρύτερη έννοια) παρελθόν τον οδήγησε στην δημιουργία και τώρα πια, καταξιωμένος και πετυχημένος, μπορεί να ακουμπήσει με όλο του το βάρος πάνω σε αυτό το ηχητικό σύμπαν που τον ανέθρεψε και τον τροφοδότησε με έμπνευση.
Όπως λίγο-πολύ συμβαίνει με τους περισσότερους μουσικούς, έτσι κι αυτός μεγαλώνοντας θέλει να επιστρέψει ακόμη περισσότερο στις ρίζες του, στους ήχους που τον έκαναν κι αυτόν (όπως όλους μας άλλωστε) «θύμα» της ποπ και ροκ κουλτούρας.
Ενώ συχνά τα τελευταία χρόνια πολλά συγκροτήματα και μουσικοί χωρίζουν τα διπλά τους άλμπουμ σε 2 μονά μιάς και το κοινό είναι απρόθυμο πλέον να δώσει τον χρόνο που χρειάζεται ένας διπλός δίσκος, με τον Jack White δεν συμβαίνει το ίδιο. Μπορεί αυτοί οι δίσκοι να κυκλοφόρησαν με διαφορά μερικών μηνών αλλά δεν θα μπορούσαν να αποτελούν και έναν διπλό δίσκο. Είναι δύο διαφορετικά μουσικά σύμπαντα, ένα μεγάλο ουράνιο τόξο με πολλές αποχρώσεις.
Στο Fear of the Dawn ανασαίνει ο πιό rock/blues/fuzz/garage/grunge/ εαυτός και στο: Entering Heaven Alive ο πιo singer/songwriter/folk/ballad/blues κι αν αυτό κάνει μερικούς να αναρωτηθούν αν έχουμε να κάνουμε με τον... «Δόκτορα Τζέκιλ και τον κύριο Χάιντ», καμία σχέση. Απλώς το σύμπαν του μουσικού του έρωτα είναι μεγάλο. Από το σκληρό, φασαριόζικο rock μέχρι την μελοδραματική, σπαραξικάρδια blues μπαλάντα, ο δρόμος είναι μικρός και όλοι (ως ακροατές) τον έχουμε περπατήσει κι επειδή και ο Jack White σαν ακροατής, το έχει περπατήσει αυτό το δρομάκι πάνω-κάτω πολλές φορές, ήθελε απλώς να μας το δείξει, να το μοιραστεί μαζί μας ξέροντας πως εμείς σαν «αιώνια θύματα» των ίδιων ήχων, της ίδιας μουσικής πραγματικότητας, του ίδιου ηλεκτρικού/κιθαριστικού σύμπαντος, θα τον καταλάβουμε απόλυτα.
Και η αλήθεια είναι πως τον καταλαβαίνουμε γιατί την ξέρει την διαδρομή απ' έξω κι ανακατωτά. Η βόλτα μαζί του σε αυτό το υπέροχο, κλασικό, μυθικό, επιδραστικό μουσικό σύμπαν είναι πειστική, απολαυστική και δεν αφήνει στο τέλος κανένα ιδιαίτερο παράπονο.
