“There’s a man who’s giving sight to the blind.
He healed the sick. He raised the dead.
And there’s a day when I am sad.
I’ll go to Him. He’ll make me glad”
«Άκου! Renald, άκου τον γαμιόλη τον Bob King! Κάνει σαν εμένα. Άκου! Άκου!», φώναξε ο Ray στον τρομπετίστα του. Είναι Οκτώβριος του 1954 και στο αμάξι παίζει το “It Must be Jesus” των Southern Tones που έχει κυκλοφορήσει εδώ και 6 μήνες. Όσο ταξιδεύουν προς το Nashville, ο ένας σταθμός εξαϋλώνεται μετά τον άλλο, τα κομμάτια σβήνουν και μπλέκονται μεταξύ τους, την ώρα που ο Renald Richard οδηγεί και ο Ray Charles ανάβει απανωτά τσιγάρα στη θέση του συνοδηγού. «Τον ξέρω τον Bob, Ray. Έπαιζε κιθάρα στους Soul Stirrers. Γερό ποτήρι ο μπαγάσας.» «Τι με νοιάζει ρε φίλε! Κάνει τα γυρίσματα, όπως εγώ! Ακριβώς όπως εγώ!» φώναξε προς τον Renald, όμως γρήγορα ξεθύμανε. Το σήμα του σταθμού χάθηκε, μα το κομμάτι έμοιαζε να αντηχεί εγκλωβισμένο στο αυτοκίνητο. Για το υπόλοιπο της διαδρομής με την ολοκαίνουργια Desoto του τρομπετίστα, ασυγκράτητα χλευαστικά, αυτοί οι δύο συνοδοιπόροι, έγιναν πιτσιρικάδες πειραχτήρια και άρχισαν να αλλάζουν τα λόγια κάθε στροφής, με τις πιο βλάσφημες εικόνες που έβαζαν στο νου τους.
She saves her lovin', early in the morning
Just for me, oh yeah
She saves her lovin', early in the morning
Just for me, oh yeah
She saves her lovin', just for me
Ah, she love me so tenderly
I got a woman, way over town
That's good to me, oh yeah
Ένα μήνα αργότερα, στο πολύχρωμο Royal Peacock nightclub της Atlanta, ο Jerry αλλά και ο Ahmet Ertegun , θα πήγαιναν να ακούσουν τη νέα μπάντα του Ray, και εκείνο το κομμάτι που ο Charles έφτιαξε μαζί με τον αποχωρήσαντα πια Renald, στη διαδρομή προς το Nashville. Είχαν βελτιώσει τον ήχο τους, είχαν νέο υλικό, o Don Wilkerson βαστούσε το σαξόφωνο, και ο Ray πρεζωμένα οξυδερκής ήταν πια έτοιμος να αλλάξει τη ροή του σύμπαντος. Άρον- άρον θα το ηχογραφούσαν στις 18 Νοεμβρίου στο WGST της Georgia και θα το τύπωναν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν για να προλάβουν τη χριστουγεννιάτικη αγορά. Μπαμ-μπαμ, τα επτάιντσα με b-side το “Come Back Baby” θα ταξίδευαν σε όσους περισσότερους ραδιοφωνικούς σταθμούς κάλυπτε το δίκτυο της Atlantic.
«Δεν υπάρχει λόγος να επιμένετε! Άλλωστε φίλες και φίλοι δεν είστε συντονισμένοι στον WAOK για να ακούσετε ό,τι ακούτε αλλού! Εδώ παίζουμε αποκλειστικά μαύρη μουσική! Όσοι και όσες θέλουν να παίξει για μια ακόμη γαμημένη φορά τις Chordettes και το Mr. Sandman, ας πάνε σε άλλη παραλία! Τώρα θα βάλουμε στο πλατό το νέο single του Ray Charles, από την τριπλέτα που μόλις κυκλοφόρησε η Atlantic! Καλά Χριστούγεννα και I’ve Got A Woman!» *
Είμαστε πια στα Χριστούγεννα του 1954, ημέρα Σάββατο, κι ο Jonny Ace έχει ήδη καθορίσει το ρεβεγιόν της παρέας, όσα πιτσιρίκια έχουν τηλεόραση στο σπίτι βλέπουν “Tom and Jerry”, και ο Jerry Wexler ξέρει πολύ καλά πως ο σταθμός του Zenas “Daddy” Sears δε χρειάζεται payola σε μπουκάλια ή σε μερτικό για να παίξει το νέο single του Ray. Από εκείνη την ημέρα που πρωτακούστηκε στο ραδιόφωνο εκείνη η εισαγωγή με το “Well…”, ο 20αρης Elvis σάστησε, ο Willie Dixon ξανάγραψε το “My Babe”, τα gospel μολύνθηκαν από τους r&b λικνισμούς, ο κόσμος άλλαξε, και το φωτεινότερο r&b αστέρι καρφώθηκε σε όλα τα χριστουγεννιάτικα δέντρα της χρονιάς, οριστικά και αμετάκλητα, απλώνοντας στα κλαδιά τους τα μελλοντικά soul στολίδια.
*Το κείμενο βασίστηκε σε έναν οριακά αυθαίρετο προσδιορισμό αναφορικά με την ημερομηνία κυκλοφορίας του single. Μια συνέντευξη του Peter Guralnick για το Rolling Stone και μια διαφημιστική καταχώρηση της Atlantic στο Billboard, στο τεύχος της 1ης Ιανουαρίου του 1955, οριοθέτησαν κάπως στενότερα το χρονικό πλαίσιο κυκλοφορίας του, στο διάστημα μεταξύ 20 έως 31 Δεκεμβρίου 1954. Με κανένα τρόπο, δεν κατορθώσαμε να επιβεβαιώσουμε την ακριβή ημερομηνία κυκλοφορίας του 7” στο εμπόριο. Ούτε η Atlantic, μα ούτε και ο P. Guralnick απάντησαν στο ερώτημα μας...
