Ένα παλαιότερο κείμενο για το Future Past των Duran Duran περιλάμβανε την εξής παράγραφο: «Πάντα με προβλημάτιζαν οι δισκογραφικές επιστροφές μεγάλων (σε αξία και ηλικία) ονομάτων. Πώς να προσεγγίσει κάποιος την ακρόασή τέτοιων δίσκων; Μπορείς, για παράδειγμα, να ακούσεις το νέο album των Duran Duran βρισκόμενος αποκομμένος από το ένδοξο παρελθόν τους ή (ασυνείδητα έστω) κάτι τέτοιο κρίνεται από δύσκολο έως αδύνατο;»
Μπορεί, λοιπόν, να μεγαλούργησαν σε διαφορετικές δεκαετίες, αλλά στην βάση των πραγμάτων βγάζεις τους Duran Duran από το ανωτέρω απόσπασμα, γράφεις Suede, και έχεις τον πρόλογο για το νέο τους δισκογραφικό πόνημα.
Στο δικό μου νοερό και ταπεινό βιβλίο της ποπ ροκ μουσικής, λοιπόν, τα συγκροτήματα/καλλιτέχνες που έχουν περάσει την πρώτη και μεγάλη τους ακμή αλλά συνεχίζουν να επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο της δημιουργίας και της καλλιτεχνικής έκθεσης, αρκεί να κυκλοφορούν, αυτό που λέμε, αξιοπρεπή άλμπουμ απλά για να τροφοδοτούν την δίψα του κοινού τους για νέα πράγματα και με αυτό τον τρόπο την δουλειά την έχουν κάνει και με το παραπάνω. Άλλωστε, κακά τα ψέματα, η σύγκριση με την εποχή της δόξας των μεγάλων και σπουδαίων δίσκων ενός καλλιτέχνη είναι αναπόφευκτη, άσε που οι εποχές αλλάζουν, οι ήχοι ανανεώνονται αλλά κι ακόμα κι όταν ανακυκλώνονται η γοητεία του να αναπαράγονται από νέες μπάντες κι όχι από αυτές που δημιούργησαν τον ήχο είναι πάντα περισσότερο ακαταμάχητη.
Υπό το ανωτέρω πρίσμα και με πολύ λίγα λόγια οι Suede όχι απλά καταφέρνουν να ανταποκριθούν στο προαναφερθέν (προσωπικής -πάντα- οπτικής και ματιάς) ζητούμενο, αλλά ξεπερνούν, κατά κάποιο τρόπο, και τις προσδοκίες του σήμερα από εκείνους. Φυσικά και δεν ανακαλύπτουν τον τροχό (κλισέ ατάκα κριτικής) αλλά χειρίζονται τον ήχο τους και τις συνθέσεις τους με περίσσεια τέχνη και τεχνική ενώ οι ερμηνείες του Brett Anderson είναι πραγματικά πανίσχυρες και γεμάτες συναίσθημα. Σε στιγμές του, μάλιστα, ο δίσκος στέκεται πλάι στο επίπεδο των αριστουργηματικών δύο πρώτων δίσκων τους (Suede του 1993 και Dog Man Star του 1994) τριάντα σχεδόν χρόνια από την κυκλοφορία τους. Αυτό ως επίτευγμα δεν είναι και λίγο. Συγκεκριμένα το “the Only Way I Can Love You”, το “Drive Myself Home”, το “Shadow Self” και το “What Am I Without You?” είναι σωστά κομψοτεχνήματα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος από τους Suede του 2022.
Κάπως έτσι λοιπόν οι φανατικοί οπαδοί τους θα πρέπει να αισθάνονται ενθουσιασμένοι ενώ οι περιστασιακοί ακροατές τους το λιγότερο ικανοποιημένοι από έναν δίσκο σαν το Autofiction που τελικά προσδίδει προστιθέμενη αξία στην συνολική δισκογραφία του συγκροτήματος. Προσωπικά, δηλώνω, το λιγότερο, γοητευμένος.
