Όλα τα συγκροτήματα, με την εξαίρεση ελάχιστων εξαιρέσεων όπως οι Muse, Radiohead κτλ που έχουν την ίδια σύνθεση από το πρώτο τους άλμπουμ μέχρι και τώρα, από την ίδρυση τους μέχρι και σήμερα έχουν αλλάξει/φύγει/απολύσει ένα ή παραπάνω μέλη τους. Για πολλούς και διάφορους λόγους, όπως το «καλύτερο» άλμπουμ, ή το πιο επιτυχημένο εμπορικά άλμπουμ, στη συνείδηση των οπαδών αλλά και του τύπου, μένει ως μια συγκεκριμένη σύνθεση ως «κλασσική». Οι Red Hot Chili Peppers δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Ομόφωνα οι οπαδοί θα σου απαντήσουν ότι η «κλασσική» σύνθεση των Red Hot Chili Peppers είναι οι Anthony Kiedis (φωνή), Flea (μπάσο), Chad Smith (ντραμς) και ο John Frusciante (κιθάρα). Όσο για τους λόγους που θεωρείται κλασσική, θα σου πουν απλά Blood Sugar Sex Magik (1991), Californication (1999) και κάπου εκεί σταματά η κουβέντα.
Η περίπτωση με τον John Frusciante ήταν πάντα περίεργη καθώς 2 φορές είχε αποχωρήσει από το συγκρότημα, με την τελευταία να είναι το 2009 και το συγκρότημα να συνεχίζει με τον Josh Klinghoffer και να κυκλοφορούν τα I'm with You (2011) και The Getaway (2016) άλμπουμ τους. Όταν το συγκρότημα άρχισε να γράφει τραγούδια για το επόμενο άλμπουμ τους, οι Anthony Kiedis και Flea θεώρησαν ότι κάτι δεν πάει καλά με τα τραγούδια που έγραφαν, υπήρχαν συζητήσεις για την επιστροφή του John Frusciante , και τον Δεκέμβριο του 2019 ανακοινώθηκε η αποχώρηση του Josh Klinghoffer και η επιστροφή του John Frusciante. Το συγκρότημα ήταν τόσο ενθουσιασμένο με την επιστροφή του κιθαρίστα τους, που πέταξαν τα τραγούδια που είχαν γράψει με τον John Frusciante και αποφάσισαν να γράψουν τραγούδια από την αρχή και υπήρχαν ιδέες για 100 τραγούδια με το συγκρότημα να κρατά και να ηχογραφεί 50 τραγούδια έχοντας και πάλι στην θέση του παραγωγού τoν Rick Rubin που μαζί του έχουν ηχογραφήσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.
Το πρώτο single, το "Black Summer", ομολογώ ότι μου έφερε χαμόγελα στα χείλη καθώς ήταν αρκετά καλό, με τον Anthony Kiedis να έχει σκοπίμως μια περίεργη προφορά στο τραγούδι καθώς ήθελε να τιμήσει την Ουαλή τραγουδίστρια Cate Le Bon που είχαν συνεργαστεί μαζί στο παρελθόν και περίμενα να ακούσω και ολόκληρο το άλμπουμ. Η πρώτη ακρόαση με βρήκε απορημένο, η δεύτερη με έκανε να γυρίσω πίσω και να ακούσω τα άλμπουμ που είχαν βγάλει με τον Josh Klinghoffer τα όποια είχαν λάβει ανάμεικτες κριτικές. Θυμίζω ότι οι οπαδοί, κυρίως, έλεγαν ότι η κιθάρα του Josh Klinghoffer ήταν σχεδόν ανύπαρκτη/κρυμμένη στα 2 άλμπουμ που είχαν βγάλει μαζί του. Ακούγοντας το Unlimited Love , εάν δεν ήξερα ότι είχε επιστρέψει ο John Frusciante , θα ισχυριζόμουν ότι συνέχιζαν με τον Josh Klinghoffer καθώς και πάλι η κιθάρα είναι συνοδευτική στα τραγούδια, κάτι που δεν με πειράζει καθώς είναι το ύφος που παίζουν οι Red Hot Chili Peppers τα τελευταία χρόνια. Αυτό που θεωρώ το μεγαλύτερο πρόβλημα του άλμπουμ είναι τα ίδια τα τραγούδια τα οποία είναι όλα mid tempo με μερικές τύπου μπαλάντες που ώρες ώρες είναι τόσο «ρηχά» που παραλίγο να με πάρει ο ύπνος ειδικά σε τραγούδια όπως το "Tangelo", ενώ θέλει μεγάλη προσπάθεια να ακούσεις σερί τα τραγούδια από το "Veronica" μέχρι το τέλος. Υπάρχουν τραγούδια όπως το "Here Ever After" ή το "Poster Child" που έχουν το γνωστό funky ρυθμό του συγκροτήματος, αλλά και πάλι χάνονται στη μετριότητα των υπολοίπων.
Φυσικά το Unlimited Love πήγε νούμερο 1 σε 16 χώρες, οι κριτικές σε γενικές γραμμές ήταν θετικές, και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι με το νέο άλμπουμ. Όσο για εμένα, στην αρχή σκεφτόμουν ότι εάν από τα 50 τραγούδια που ηχογράφησαν διάλεξαν τα 17 «καλύτερα» τρόμαζα το πώς θα ήταν τα υπόλοιπα. Πριν από λίγο καιρό όμως οι Red Hot Chili Peppers ανακοίνωσαν ότι θα κυκλοφορήσουν το Return of the Dream Canteen , με τα τραγούδια να προέρχονται από τα 50 που είχαν ηχογραφήσει και το πρώτο single "Tippa My Tongue" μου άρεσε περισσότερο από όλο το Unlimited Love. Αλλά για το Return of the Dream Canteen θα επανέλθουμε σύντομα.
