Oι Μuse αν μη τι άλλο κουβαλούν χρόνια μουσικής πορείας στο διάβα τους, έχοντας με επιτυχία προβάλλει τους ανατρεπτικούς στίχους τους και τη σημασία της κιθάρας, σε κομμάτια - anthems των αμέσως περασμένων δεκαετιών.
Στο ένατο στούντιο άλμπουμ τους συνεχίζουν να χτίζουν προς αυτήν την κατεύθυνση επιλέγοντας να στρέψουν τους προβολείς στο εδώ και το τώρα των κοινωνικοπολιτικών γεγονότων και προκλήσεων που συμβαίνουν στη Βρετανία αλλά και σε όλον τον κόσμο. To Will Of The People αναζωπυρώνει την ατμόσφαιρα και την ενέργεια προηγούμενων πονημάτων του συγκροτήματος. Η δυναμική του “Kill Or Be Killed” μας μεταφέρει σε ανάλογες ηχητικές τους συνθέσεις πίσω στη δεκαετία του 2000, ενώ τα EDM synths και οι funky μπασογραμμές του “Compliance” συγκροτούν ένα ηλεκτρονικό σύμπαν, παρόμοιο με αυτό του “The Resistance” όπως αυτό κυκλοφόρησε το 2009 αλλά θυμίζοντας παράλληλα και στοιχεία του Simulation Theory (2018). Κάπου στη μέση συναντάμε το δακρύβρεχτο ιντερμέδιο μιας μπαλάντας ("Ghosts"), και το ηλεκτρονικό μέταλλο μαζί με τις παροξυσμικές κραυγές στο dizziness του “Won’t Stand Down”. Η εμπειρία ακρόασης του συγκεκριμένου δίσκου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι αποσπασματική, αφού κάθε κομμάτι μοιάζει σαν ένα μωσαϊκό επιρροών που δομούν ένα αφαιρετικό μουσικό κολάζ.
Ο Mat Bellamy μέσα από τη στιχουργική του νέου άλμπουμ καυτηριάζει την πολιτική σκηνή της Βρετανίας, μιλώντας για την άνοδο του λαϊκισμού και των δικτατοριών στο ομώνυμο κομμάτι ("Will of the People"), ενώ μέσα σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο όπου πρωτοστατούν ο πόλεμος και η πανδημία εκφράζει τις ανησυχίες του για την κλιματική αλλαγή και την αβεβαιότητα του μέλλοντος στο "We Are Fucking Fucked" (“Another world war/Wildfires and earthquakes I foresaw/A life in crisis/A deadly virus”). Ο ίδιος για ακόμα μια φορά έχει επιλέξει να κινηθεί γύρω από το μοτίβο μιας δυστοπικής πραγματικότητας, όπου η μαζοποίηση και ο δεσποτικός έλεγχος του ανθρώπινου νου μέσα σε ζοφερές συνθήκες για τη ζωή και την υγεία, μπορεί να επιφέρουν καταστροφικές συνέπειες για το αύριο, αν αυτό τελικά έρθει.
Αν αναζητάμε τη χρυσή εποχή των Muse θα τη βρούμε κάπου εκεί κοντά στην κυκλοφορία του Black Holes Αnd Revelations, το 2006 -τότε οι Muse κέρδιζαν χιλιάδες κόσμο και γέμιζαν στάδια για τις σκοτεινές ενορχηστρώσεις, τις αφυπνιστικές κιθάρες και τους ριζοσπαστικούς στίχους που έβρισκαν την ταύτιση σε πάρα πολλά πρόσωπα θεατών. Από τότε κι έπειτα κι όσο περνούν τα χρόνια, κινούνται στο ίδιο αυτό γνώριμο πλέον μονοπάτι, χωρίς ωστόσο να μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι γνωρίζουν ακριβώς που επιθυμούν να φτάσουν. Πλέον ξέρουμε τους προβληματισμούς που ταλανίζουν το μυαλό του Bellamy, μοιάζουν σαν βιβλίο που έχουμε ξαναδιαβάσει ή σαν ταινία που βλέπουμε για δεύτερη φορά. Τεχνικά, βέβαια, οι Muse παραμένουν άρτιοι, ανανεώνοντας δεσμούς με παλαιούς fans ή κερδίζοντας νέους, που ίσως δεν τους γνώρισαν από την αρχή. Ωστόσο το χρώμα και ο ήχος τους, σχετικά απαράλλαχτα μέσα στις δεκαετείς που περνούν δεν ξεχωρίζουν πια, όπως όταν πρωτοεμφανίστηκαν.
