Πάντα μου άρεσε η έκφραση ''όσο πατάει η γάτα'' και το αναφέρω γιατί ο τελευταίος δίσκος για το παγκόσμια επιτυχημένο Αυστραλιανό τρίο των Rüfüs Du Sol με τίτλο Surrender μου δίνει την εντύπωση ότι όλα θα κριθούν στο παρά πέντε, εκεί που η μικρή πίεση θα δώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα, θα δείξει την διαφορά τους από το υπόλοιπο music industry. Σαν να αποφάσισαν οι Moderat να γίνουμε πιο ποπ, σαν να ήθελαν κάποιοι ένα boy band να θυμίζει Bonobo. Σαν - καταλάβατε τι εννοώ τέλος πάντων.
Προφανώς και μας έχουν συνηθίσει σε τέτοια συναισθήματα στα προηγούμενα τους βήματα αλλά εδώ σαν να άνοιξε λίγο παραπάνω η μουσική τους αντίληψη. Ας δώσουμε world (βλέπε "Make it Happen"), ας δώσουμε και πιο commercial ήχο στην παραγωγή μας αλλά με σκοτάδια μέσα (βλέπε "On my Knees"), Τέλος, έχουμε κατακτήσει το κοινό μας, γι' αυτό και θα δώσουμε και ηλεκτρική αγάπη (Βλέπε "Next to me"). Προσωπικά οι Rüfüs du Sol για μένα είναι αρκετά ανάλαφροι αλλά μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο αγαπητοί και γιατί να μην είναι άλλωστε.
Μιλάμε για έναν δίσκοι που μετράει 11 tracks και που ακούγεται νεράκι χωρίς να έχεις high expectations - στο τέλος θα φτάσεις εκεί που θες. Κι αν πάλι όχι δεν πειράζει, υπάρχει και ο Fred Again..
