Πρόκληση το ξεσκαρτάρισμα των ντεμπούτων της χρονιάς. Ποια σχήματα από τα δεκάδες που φτάνουν στα αυτιά των επιδραστικών γραφιάδων, ραδιοφωνικών παραγωγών και Spotify curators (και άρα και στα δικά μας) έχουν τα φόντα να εξελιχθούν σε κάτι περισσότερο από one-hit wonders;
Το δίδυμο των Wet Leg από το Isle of Wight αποτελεί τρανό παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης, αφού το πανέξυπνα εθιστικό single τους, "Chaise Longue", έκανε τέτοιο μπαμ εν μέσω της πανδημίας και έστρεψε τόσα βλέμματα στις κοτσίδες των Rhian Teasdale και Hester Chambers, τα χιουμοριστικά video clips τους και το ανόητο όνομα της μπάντας τους, που η περιοδεία τους στην Αμερική έγινε sold out πριν καν βγει ο δίσκος. Είναι λοιπόν το άλμπουμ αντάξιο των προσδοκιών; Στα 36 λεπτά που διαρκεί, κρύβονται μισή ντουζίνα light punk hits (ενδεικτικά "Angelica", "Wet Dream"), μία στριγγλιά ("Ur Mum"), το riff από το The Man Who Sold The World ("I Don’t Wanna Go Out"), ασκήσεις ύφους Angel Olsen ("Convincing"), βιτριολικές ατάκες ("Hope you choke on your girlfriend "-"Loving You"), millennial βαρεμάρα ("I checked my phone and now I'm inside it" -"Oh No") και απόλυτα συνειδητή μπουρδολογία ("I don't need no radio, no MTV, no BBC, I just need a bubble bath to set me on a higher path").
Ναι σε όλα και ανυπομονούμε για τη συνέχεια.
Άκου κι Αυτό: Courtney Barnett - Sometimes I Sit and Think and Sometimes I Just Sit (2015), Sorry - 925 (2020)
