Από τις μπάντες που ξεπήδησαν μέσα από την κιθαριστική, spoken word σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου, τα πιτσιρίκια πίσω από τους Black Midi είναι αυτά που πήραν την πιο επικίνδυνη και περιπετειώδη, ηχητική παράκαμψη. Στον τρίτο τους δίσκο, Hefflire συνεχίζουν να διανθίζουν περίτεχνα το πολύπλοκο, avant-rock σύμπαν που άρχισαν να (συ)στήνουν με το εκπληκτικό Cavalcade, με περισσότερες λεπτομέρειες, περισσότερες αναφορές, περισσότερες εκπλήξεις. Όπως σχολίασε εύστοχα ο Georgie Deep, η παρανοϊκή ιδιοφυία - εγκέφαλος του γκρουπ, “αν το Cavalcade ήταν ένα δράμα, τότε το Hellfire είναι μία επική ταινία δράσης”. Ακριβώς αυτή είναι η αίσθηση που αφήνει η ακρόαση, γεμάτη ανατροπές που κόβουν την ανάσα, πομπώδη χολυγουντιανά κρεσέντο, μελοδραματικό ρομαντισμό και, εφετζίδικες μουσικές εκρήξεις. Είναι τόσο πυκνή η πλοκή, που αν ξεχαστείς για λίγο, σε πετάει κατευθείαν έξω. Και αυτή είναι η ευλογία, αλλά και η κατάρα των Black Midi τόσο γενικά, όσο και ειδικά στον συγκεκριμένο δίσκο: αν δεν ακολουθήσεις τις ατελείωτες στροφές του σεναρίου, τότε καταλήγεις να μην το καταλαβαίνεις καθόλου. Και αυτό οδηγεί σε μία (όχι εντελώς αβάσιμη) υποψία, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μάτσο υπερταλαντούχα όντα τα οποία έκαναν skip μερικές, εξελικτικές πίστες λόγω ναρκισσισμού, αντιμετωπίζοντας τη μουσική τους ως ένα ελιτίστικο project.
Από την άλλη, κάπου εδώ τελειώνει οποιαδήποτε κριτική μπορεί να γίνει ενάντια στους Βρετανούς, καθώς αν κρατήσει κανείς σφιχτά το μουσικό σχοινί, θα απολαύσει μία από τις πιο συναρπαστικές, απρόβλεπτες και απολαυστικές μουσικές εμπειρίες της εποχής μας. Λίγες μπάντες μπορούν με τέτοια άνεση και ευελιξία να χωρέσουν σε λιγότερα από 40 λεπτά tropicalia που μεταλλάσσεται σε κάτι που με μοιάζει με Swans και Slint ταυτόχρονα (“Eat Men Eat”), country βγαλμένη από τηλεοπτική σαπουνόπερα που εξαυλώνεται μέσα σε μία ambient άβυσσο (“Still”) και ιλιγγιώδες prog rock που ανοίγει την πύλη στο ηχητικό metaverse (“The Race Is About To Begin”). Οι υπέρμετρα, θεατρικές ερμηνείες του Georgie Deep και οι εντελώς υπερρεαλιστικοί, αντιπολεμικοί στίχοι, ενισχύουν την αίσθηση ενός ακούσματος που θέλει να μοιάσει μία ακριβή, κινηματογραφική υπερπαραγωγή, αλλά τελικά θα μείνει ως μία cult, ροκ μιούζικαλ παράσταση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι Black Midi είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα. Το ζήτημα είναι αν το potential τους θα διοχετεύεται αέναα σε μία "προχώ", πειραματική εξερεύνηση ή αν θα ξεκλειδώσουν ποτέ το αριστούργημα το οποίο κρύβουν μέσα τους. Όντας μόλις 23, έχουν ακόμη αρκετό καιρό για να δώσουν μία πειστική απάντηση.
