Πάντα πίστευα πως ο Paolo Nutini ερχόταν από πιο jazz και lounge background - αρκεί όμως πολλές φορές να σταθούμε λίγο και να ακούσουμε με προσοχή έναν δίσκο για να εμπλουτίσουμε τις απόψεις μας. Το τέταρτο ολοκληρωμένο έργο του Σκωτσέζου τραγουδιστή, Last Night in the Bittersweet, μόνο ασυγκίνητο δεν με άφησε.
Μέσα από 16 (πολύ μεγάλο άλμπουμ αδιαμφισβήτητα) κομμάτια ο Nutini καταφέρνει να περάσει την ζεστασιά για την οποία μας έχει προετοιμάσει και προϊδεάσει από τα πρώτα κιόλας λεπτά του δίσκου. Το ''Through the Echoes" είναι ξεκάθαρα είναι η πιο δυνατή στιγμή της εν λόγω κυκλοφορίας ενώ το ακριβώς επόμενο "Acid Eyes" θα σε καθηλώσει - αναγκάσει να μείνεις μέχρι το τέλος. Θα έλεγα πως η ποπ και το παγκόσμιο soft rock του πράγματος επικρατεί εδώ. Ενώ ακόμα και στη δεύτερη ακρόαση παραξενεύομαι με την ιδιαίτερη φωνή του που στα ψηλά του θυμίζει τον Phil Collins και κατ' επέκταση τον αστείο του ρόλο στο φιλμ που έκανε τον διαρρήκτη.
Ασφαλώς και αστειεύομαι. Ο δίσκος περνώντας από πιο traditional μονοπάτια θα καταλήξει με το ''Abigail'' να κλείνει πληγές και να σε βάζει για ύπνο, με την καλή έννοια και με αρκετά σοφιστικέ τρόπο. Το Last Night in the Bittersweet -την κυκλοφορία του οποίου "γιορτάζει" ήδη ο Paolo Nutini με εμφανίσεις και μια καλoκαιρινή περιοδεία- είναι από τα άλμπουμ που ταιριάζουν στο καλοκαίρι.
