Η πενταμελής νεοϋορκέζικη μπάντα φέρει ένα στοιχείο επείγοντος που έχει λείψει από τον χώρο του indie rock, αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να αγγίξει μυθικό status.

Οι Kronos Quartet ενώνουν δυνάμεις με εκλεκτούς εξέχοντες μουσικούς σε αυτήν την φιλανθρωπική κυκλοφορία, που επαναπροσεγγίζει κομμάτια από το σύμπαν του Sun Ra.

H new age από τα 80s συναντά την ambient από τα 90s σε αυτό το «πειραγμένο» soundtrack μιας παράστασης χορού που υμνεί την μαγεία του βυθού.

It's a BRAT summer and we're just living in it. Ό,τι πιο «σήμερα» συμβαίνει στην pop αυτή τη στιγμή.

10^ο ασήμαντο album από την ικανή Αυστραλή τραγουδοποιό-τραγουδίστρια μιας ακατάσχετης, βιομηχανικής pop φάμπρικας.

Ρετροφουτουριστικές συνθέσεις, αυτοσχεδιαστικές λούπες και ρυθμικά μοτίβα βρίσκουν όλα τη θέση τους στον πρώτο δίσκο ενός νέου καλλιτέχνη που δεν κρύβει την λαχτάρα του να εκφραστεί.

Στον τέταρτο ολοκληρωμένο δίσκο της, η Πακιστανή μουσικός ενδίδει στην κατάνυξη της ανατολίτικης μελαγχολίας και κατορθώνει να αποφύγει την πειραματική ασάφεια και να παραδώσει ουσιαστικό καλλιτεχνικό έργο.

Στο τρίτο album της, η disco pop ντίβα διακηρύσσει Ριζοσπαστικό Οπτιμισμό αλλά δεν γίνεται αντιληπτή.

Πιστός στον χαρακτηριστικό του ηλεκτρονικό ήχο, ο Κ.Β. ενσωματώνει νέα στοιχεία στον νέο του δίσκο και βάζει τα τραγούδια στη σειρά με τέτοιον τρόπο, ώστε να συνομιλούν μεταξύ τους.

Ανελέητη, φρικαλέα muzak απλωμένη σε διπλό album, 11ο στον αριθμό μιας επίσης ανελέητης καριέρας-φαινομένου που έχει τόση σχέση με την pop όσο και ο Jack Antonoff με την πυρηνική φυσική.

Στο νέο της άλμπουμ, η «πνευματική μητέρα» μιας ολόκληρης γενιάς εγχώριων καλλιτεχνών καταφέρει να εκφράσει το συλλογικό βίωμα της Αθήνας των αλεπάλληλων κρίσεων.

Τι απαιτήσεις να έχει κανείς από το 75ο άλμπουμ ενός 91χρονου βετεράνου; 

Δύο διεθνείς μουσικοί ιστότοποι (το Consequence of Sound και το Stereogum) διατείνονται πως αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς μέχρι στιγμής. Αυτή είναι η οπτική του Avopolis για την americana προσέγγιση της Waxahatchee.

Ρομαντισμός της εργατικής τάξης. Γράφει ο Θανάσης Μήνας.

15o album για το ντουέτο-θεσμό της χορευτικής synthpop, με ακίνδυνα υψηλό γούστο και απαράμιλλα εγγυημένη την απήχησή του στην πίστα – αυτό είναι ένα lead που θα μπορούσε να μπει αυτούσιο πριν από οποιαδήποτε κριτική σε album τους τα τελευταία 25 χρόνια.

Η επιστροφή των Green Day λοξοκοιτά στο ένδοξο παρελθόν, μα σε καμία περίπτωση δεν θα ταρακουνήσει τα νερά. 

Στο δεύτερο άλμπουμ της η ολοένα ανερχόμενη avant-pop καλλιτέχνιδα δημιουργεί έναν ασφαλή τόπο έκφρασης και αυτοπροσδιορισμού, για όλες τις θηλυκότητες.

Η επιστροφή του μεγαλύτερου pop φαινομένου της Gen Z γίνεται με έναν δίσκο άνισο, υποβασταζόμενο κυρίως από την εκπληκτική παραγωγή του.

Ένα ντεμπούτο άλμπουμ ιδανικό για τα ραδιοκύματα, ενδεικτικό της καλλιτεχνικής στόφας και του δουλεμένου αισθητήριου του Amalia.

Η Χιλιανή σαξοφωνίστρια που έχει συναρπάσει τους Αμερικανούς δισκοκριτικούς, αν και κομψή στις jazz εξιστορήσεις της, επιμένει σε ένα ομοιογενές στυλιζάρισμα που λειτουργεί εις βάρος της ατμόσφαιρας.