Είναι να απορεί κανείς γιατί η Sia Furler επιμένει να κυκλοφορεί προσωπικούς δίσκους ενώ ουσιαστικά δεν έχει κανέναν καημό να κάνει pop καριέρα: αρνείται να φανεί στις περισσότερες περιπτώσεις το αληθινό πρόσωπό της, κρύβεται πίσω από γούνινους όγκους και φιόγκους που την κάνουν να μοιάζει με υπερφυσικό ζαχαρωτό, γεμίζει albums με τραγούδια που δεν έχουν καμία τύχη στον virtual κόσμο της smartphone pop και συνεχίζει ακάθεκτη μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα. Από την άλλη όμως είναι πράγματι μια από τις πιο πετυχημένες τραγουδοποιούς στο προσκήνιο της chart pop, γράφει γενναιόδωρα για τους πάντες, συνεργάζεται με ομάδες σύνθεσης εύκολα -κυρίως με το πανταχού παρών επαγγελματικό δίδυμό της Greg Kurstin- και απολαμβάνει μια γαλαξιακή φήμη ως χρυσοχέρα δεξιοτέχνης μαζικών επιτυχιών. Μάλιστα, η Sia έχει πράγματι ένα ιδιαίτερο τρόπο να γράφει επικά sing-along πληθωρικά ρεφρέν από τα οποία δύσκολα μπορείς να αποδράσεις.
Στο Reasonable Woman δεν συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερο. Ή μάλλον, δεν συμβαίνει τίποτα, τελεία. Τα τραγούδια της εδώ διαθέτουν αυτή την αλάνθαστη συνταγή της ίδιας να γράφει τεράστια, παρατεταμένα ρεφρέν που γίνονται «δυνάστες» στ’ αυτιά του ακροατή, τον υποβάλλουν, τον υποχρεώνουν να τα ακολουθήσει αλλά… δεν τον αφορούν σχεδόν ποτέ. Πώς καταφέρνει αλήθεια κάποιος να αιχμαλωτίσει ένα αισθητήριο ακροατηρίου με κάτι που δεν έχει ουδεμία σημασία; Είναι περίπτωση μελέτης περί χειριστικής pop, προφανώς. Δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσεις τίποτα από τις μελωδίες «αναπτηράκια» του Reasonable Woman: κυλάνε όλες αδιατάρακτα χωρίς ποτέ να σημαίνουν τίποτα, ακούγονται ελλιποβαρείς, ασήμαντες και παρά την καλοφτιαγμένη παραγωγή τους νοιώθεις ότι δεν έχεις τίποτα να κάνεις κάτι μαζί τους.
Η ίδια η Sia τραγουδάει σαν τελάλης, τα φωνάζει τα τραγούδια της, νοιώθεις ότι τα απευθύνει με θυμό σε κάποιον απροσδιόριστο παραλήπτη που του τα έχει μαζεμένα. Είναι ελάχιστες οι φορές που αυτή η στεντόρεια διάθεσή της ίσως ακούγεται πιο ενδιαφέρουσα (“Towards The Sun”, “I Forgive You”), στις περισσότερες άλλες ακούγεται σαν φασαία που χρησιμοποιώντας την κατακτημένη αισθητική της και την προβιβασμένη ευφυία της, βγαίνει σαν μεταμοντέρνος τσοπάνης σε μια ψηλή ραχούλα και φωνάζει στον κάμπο να σαλαγήσει τα αμέριμνα ερίφια. Εκτιμώ την ερμηνευτική ενέργεια της Sia, το κίνητρό της να «ξυπνήσει» τον ακροατή της αλλά… hey, δεν σημαίνει ότι κοιμόμαστε όλοι, ok;
Και όλοι αυτοί που μαζεύονται στο album σαν να σπεύδουν σε απογευματινό cocktail… Τι χαμός… Η Kylie Minogue στον αυτόματο τραγουδάει την disco όπως έχει μάθει να κάνει αιώνες τώρα (“Dance Alone”), ο Labrinth παρέχει μια χαριτωμένη macho γεύση στο σχεδόν συμπαθές “Incredible”, η Paris Hilton, δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς κάνει, στο “Fame Won’t Love You”, η Chaka Khan επίσης δεν διακρίνεται ως θα έπρεπε στο “Immortal Queen” και κάτι άλλες/οι rappers που δεν έχω ακουστά -Tierra Whack, Kaliii, Jimmy Jolliff- κάνουν ένα rappin’ που κανένας δεν είχε πράγματι ανάγκη, στο τρομερά μέτριο “Champion”.
Το album όταν τελειώνει, «καίγεται» σαν τα μηνύματα του επιθεωρητή στο “Mission Impossible”. «Αυτό το album θα αυτοκαταστραφεί σε πέντε δεύτερα».
