Ως σαφές επεξηγηματικό καταστατικό πρέπει να διαβαστεί αυτό που περιέγραψε σε συνέντευξή του ο Amalia για τη νέα του κυκλοφορία, πρώτη ως τυπικά σόλο «Το άλμπουμ είναι περισσότερο μια σειρά από τραγούδια παρά ένα κόνσεπτ εντελώς δεμένο. Είναι τραγούδια που έχω γράψει από το 2017 και επειδή πήρε τόσα χρόνια, έγραφα καινούργια και έλεγα ότι ήθελα να μπει και αυτό, και έβγαζα και έβαζα. Είναι κάπως ετερόκλητα, το κοινό στοιχείο που τα δένει είναι ότι εκφράζουν μια απορία για διάφορα θέματα που με απασχολούν, με πλάγιο τρόπο και κάπως αμφίσημο.» Είναι εμφανές πως ό,τι συγκροτεί το LP αυτών των 10 κομματιών, τούτο το φροντισμένα υπάκουο 40λεπτο στη ραδιοφωνική στόχευση, η τρόπο τινά στυλιστική του ασυναρτησία, αποδεικνύεται κατά περίπτωση αρετή μα και πρόβλημα όταν αντιμετωπίζεται ως σύνολο ενιαίο.
Ο Αμαλία ακούει τα «σωστά» τραγούδια, είμαι βέβαιος πως αυτό συνέβαινε από πάντα στη ζωή του. Περνώντας έστω και φευγαλέα από το δίσκο του, θα αντιληφθείς κάθε γενεσιουργό δύναμη. Από τους Arctic Monkeys και την 80s wave pop -ιδωμένη μέσα από τα καρέ του Stranger Things- μέχρι τον Cave, τους Belle & Sebastian και τη Μόνικα, ουδείς παραλείπεται, όλα λειτουργούν συμμαχικά, με τρόπο που τούτο το mash-up επιρροών εκφέρεται με γούστο, σαφώς ταλέντο, θυσιάζοντας το συνεκτικό concept μα υπονοώντας -είτε στις εκρήξεις, είτε στη νωθρή μελαγχολία- πως κατέχει τη σύνθεση ώστε να μεταχειριστεί με το ανοιχτό του αυτί κάθε παλαιότερη ή νέα προσλαμβάνουσα.
Αν το μέλημα ήταν να εξυπηρετηθεί η κατάληψη airplay θέσεων, εύκολα θα μπορούσε να ποντάρει κανείς πως από την επιλογή των κομματιών μέχρι την παραγωγή και τα παιξίματα, όλα θα πάνε κατ’ευχήν. Και προφανώς δεν είναι λίγο, μια έστω πρόσκαιρη commercial επιβράβευση για ένα LP που εκφράζει ειλικρινώς το συναισθηματικό σύμπαν ενός νέου ανθρώπου για «τις απορίες για διάφορα θέματα που τον απασχολούν», με εμφανές ατού το καταρτισμένο και δουλεμένο αισθητήριο του.
Θα διαβαστεί κάπως δασκαλίστικο, όμως όπως η νεότητα του Αμαλία θέλει να συγκεράσει όσα περισσότερα μπορεί, η δεδομένη ηλικιακή μου απόσταση με οδηγεί σε μια «απαίτηση» για τις «υποχρεώσεις», πέραν της τυπικής αποτελεσματικότητας, ακούγοντας το amalia???. Και προφανώς είναι πολλά τα εισαγωγικά, διότι όταν θέτω το ζήτημα περί «απαίτησης», αναφέρομαι στην καλλιτεχνική παράληψη των ερωτηματικών, επιζητώντας να ακούσω τελικώς την προσωπική φωνή, την trademark πρόταση και τη δεδομένη στόφα του Amalia.
