Η πρώτη 15ετία της καριέρας των Neil Tennant και Chris Lowe (1985 – 1999) απέδωσε επτά albums στα οποία η αισθητική παλέτα τους κυμαινόταν σε ένα αντίστοιχο σύμπαν με την εικαστική παρουσία των Gilbert & George: ζωηροί, αυστηρά αστικοί, ιδιαίτεροι, ανήσυχοι, αισθητηριακοί αποδέκτες μιας ηδονιστικής pop κουλτούρας που πρόσφερε καλούδια φτιαγμένα με κομψότητα, γούστο και αριστοκρατική gay ατμόσφαιρα. Στην επόμενη 25ετία τους, οι Pet Shop Boys παρέδωσαν άλλα οκτώ (ως τώρα) albums που έσφυζαν από την αλεσμένη, ομογενοποιημένη μίξη τους από όλες τις χορευτικές τάσεις των τελευταίων 30 χρόνων, χωρίς αιχμές, χωρίς ιδιαιτερότητες, χωρίς εξάρσεις παρά μόνο με αυτό το ασίγαστο κυνήγι της αισθαντικότητας, αυτό το μόνιμο χουζούρι των αισθήσεων. Και όχι των συναισθημάτων…
Απορεί κανείς αν οι Pet Shop Boys μέσα σ’ αυτή την 25ετή πρόσφατη κονίστρα, νοιώθουν κάτι…
Όποιο κομμάτι και αν διαλέξετε από δω μέσα θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται στο “Release” (2002), στο “Fundamental” (2006), στο “Yes” (2009), στο “Elysium” (2012), στο “Electric” (2013), στο “Super” (2016), στο “Hotspot” (2020). Πάρτε για παράδειγμα, από το καινούργιο album τους, το “Dancing Star”, το καλλίγραμμο freestyle κομμάτι που κοσμεί τη θέση No.4 στο δίσκο. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στη θέση του “Domino Dancing” και κανείς να μην αναρωτηθεί για το άλμα στο χρόνο. Η διάθεσή του είναι πανομοιότυπη, η επιδερμικότητα που αρέσει στον Tennant να εμποτίζει τα χαρούμενα τραγούδια του είναι στεντόρεια, άχρονη, παντοτινή, αδάμαστη, ακάματη. Με μια μηχανή του χρόνου θα μπορούσατε να μεταφερθείτε σε οποιαδήποτε από τις προηγούμενες χρονιές και να λικνίζεστε με το “Dancing Star” και κανένας να μην πάρει χαμπάρι ότι έρχεστε από το 2024. Αντίστοιχα, όλες οι άλλες αισθήσεις που παρελαύνουν στο “Nonetheless” μπορούν να εφαρμοστούν τυχαία σε οποιοδήποτε δίσκο τους. Διότι είναι απαράλλαχτες.
Ρίξτε μια ματιά στην αλληλουχία των τίτλων μέσα στο δίσκο τους: Μοναξιά. Νιώσε. Γιατί Χορεύω; Νέο Λονδρέζικο Αγόρι. Χορευτικό Αστέρι. Μία Νέα Μποέμια. Η Παρέλαση Επιτυχιών Schlager. Το Μυστικό Της Επιτυχίας. Σφαίρα Για τον Νάρκισσο. Ο Έρωτας Είναι Ο Νόμος. Όλοι οι τίτλοι τους αυτοί, έχουν επικοινωνηθεί πολλάκις τα τελευταία 40 χρόνια που υπάρχουν ως ντουέτο. Συχνά με τα ίδια σημειολογικά σύμβολα και λόγια, με τις ίδιες διαβολεμένα πετυχημένες ηχητικές πινελιές που τους κάνουν απαραίτητους στο pop σκηνικό, με την ίδια φωνή του Neil Tennant, χωρίς χάρισμα, τρυφηλή, ενδοτική, γλυκιά ως γλυκερή, σαχλή ως χαρμολυπητερή, άκαμπτη ως άκαμπτη. Καμία κινητικότητα στην κλίμακα ποιότητας. Σταθερά καλοί, σταθερά συμπαθείς, σταθερά ασήμαντοι πλέον ως εκτόπισμα.
Ένα καινούργιο album λοιπόν των Pet Shop Boys μην περιμένετε να είναι ούτε κατά τι διαφορετικό από το προηγούμενο ή το επόμενό τους. Ούτε ρούπι. Ακόμα και ο James Ford που φιγουράρει στην παραγωγή, σαν διακοσμητικός και παγιωμένη αξία μοιάζει. Γιατί τι διάολο συνεισφέρει, δεν μπορώ να καταλάβω, αφού οι δύο Pet Shop Boys και το disco (“Loneliness”) γνωρίζουν καλά και το italo (“Why Am I Dancing?”) και το εξωτικό freestyle (“Dancing Star”) και το sexy brit house (“Bullet For Narcissus”) και τις ατμοσφαιρικές ακίνδυνες μπαλαντάρες (“New London Boy”) και την electropop (“Feel”) αλλά και τις χρυσές μετριότητες (“The Schlager Hit Parade”) και τους τάχα επιδαύρειους επιλόγους (“Love Is The Law”).
Όλα σε μια ευθεία γραμμή χωρίς κανένα συναισθηματικό αποτύπωμα. Χωρίς καμία παραγωγή ανάμνησης πλέον.
