Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν υπήρχε μια τουλάχιστον δεκαπενταετία και συγκεκριμένα από το 1994 μέχρι και το 2010 που οτιδήποτε σχετικό με τους Green Day ήταν πρώτη μουσική είδηση. Και δικαίως καθώς άλμπουμ όπως τα Dookie (1994), American Idiot (2004), 21st Century Breakdown (2009) έχουν αφήσει εποχή, ανεξάρτητα εάν μας αρέσουν ή όχι οι Green Day και ακόμα θυμάμαι τις ατέρμονες μουσικές συζητήσεις κατά πόσο οι Green Day ειναι punk, punk rock, ή pop-punk. Με το έμπα των 2010s τα πράγματα κύλησαν διαφορετικά για το συγκρότημα. Από την μια συνέχισε να είναι παραγωγικό, κυκλοφορώντας 4 άλμπουμ που όμως δεν είχαν την εμπορική επιτυχία παλιότερων άλμπουμ, και από την άλλη κάποιες παλινωδίες του Billie Joe Armstrong (φωνητικά/κιθάρα) ειδικά το 2012 είχε ως αποτέλεσμα το ενδιαφέρον για τους Green Day να αρχίσει να χάνεται.
Το τελευταίο τους άλμπουμ Father of All Motherfuckers (2020) έλαβε επί το πλείστον αρνητικές κριτικές και όταν ήρθε η ώρα για το επόμενο, οι Green Day, συνεργάστηκαν ξανά με τον παραγωγό Rob Cavallo που μαζί του είχαν κυκλοφορήσει τις καλύτερες δουλειές τους . Κάποιες φήμες έλεγαν ότι το άλμπουμ θα ονοματιζόταν 1972 (ημερομηνία γέννησης των 3 μελών του συγκροτήματος) αλλά τελικά κατέληξαν στο όνομα Saviors. Το πρώτο single με τον τίτλο "The American Dream Is Killing Me" φέρνει ένα χαμόγελο στους οπαδούς των Green Day. Από το πρώτο riff καταλαβαίνεις ότι είναι Green Day, με τον Billie Joe Armstrong να καυτηριάζει με τους στίχους του, τα κακώς κείμενα της Αμερικής, αλλά και γενικότερα της σημερινής κοινωνίας. 30 χρόνια πριν θα πετούσε και ορισμένα fuck στο τραγούδι, αλλά τώρα ακούμε τον ώριμο πενηντάρη Billie Joe Armstrong να μας περιγράφει στην συνέχεια ότι "Strange Days Are Here to Stay". Το Saviors λοξοκοιτά λίγο και στο ένδοξο παρελθόν. Για ακούστε την εισαγωγή στο "Goodnight Adeline", σας θυμίζει λίγο το "When I Come Around"; Και διάσπαρτα vibes από προηγούμενες δουλείες τους υπάρχουν και σε άλλα τραγούδια και αυτό δεν είναι κακό στην προκειμένη περίπτωση. Εφόσον είχαν ξανά τον παραγωγό τους Rob Cavallo αποφάσισαν να κάνουν μια αναδρομή στις καλύτερες στιγμές που είχαν δημιουργήσει μαζί του. Το αποτέλεσμα είναι θετικό από κάθε πλευρά με κάποιες ενθουσιώδεις κριτικές να γράφουν ότι είναι το καλύτερο άλμπουμ από την εποχή του American Idiot.
Ομολογώ ότι τους Green Day τους είχα αφήσει δισκογραφικά εδώ και πολλά χρόνια. Ως εκ τούτου είναι αδύνατο να ισχυριστώ ότι είναι το καλύτερο από την εποχή του οποιοδήποτε άλμπουμ έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία 15 χρόνια. Αυτό που είναι σίγουρο, ότι το άκουσα με ευχαρίστηση. 45 λεπτά διαρκεί το άλμπουμ, δεν θα ταρακουνήσει τα νερά (αλίμονο κιόλας) αλλά το ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος. Το μόνο που λείπει για να απογειώσει λίγο το Saviors είναι να υπήρχε και μια καλή «μπαλάντα». Ούτε το "Father to A Son" ούτε το "Fancy Sauce" μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω, αλλά και πάλι λίγη σημασία έχει. Χαιρετίζουμε τους ώριμους Green Day, ακούμε συνάμα και το Dookie και όσο και εάν μου φαίνεται ότι σαν χθες είχε κυκλοφορήσει, έχουν περάσει ακριβώς 30 χρόνια. Μεγάλωσαν οι Green Day, μεγαλώσαμε και εμείς μαζί τους….
