Δεν έχω ουδεμία αμφιβολία ότι η Dua Lipa με την άφιξή της στο pop στερέωμα έφερε έναν αέρα αισιοδοξίας για το τι μέλλει γενέσθαι στην παγκόσμια pop, με τη φρεσκάδα, τη γειωμένη αύρα μιας διαχρονικής ντίβας, την ερμηνεία της που δεν μοιάζει να βγαίνει από autotunes. Ωστόσο, τι σημαίνει αυτή η αισιοδοξία στον τίτλο του album της;
Η απάντηση δεν έρχεται από τα περιεχόμενα του δίσκου: η Dua Lipa μαζί με το επιτελείο των παραγωγών της, από Kevin Parker μέχρι Andrew Wyatt, ακούγεται πολύ πιο συμβατική από αυτά που ευαγγελιζόταν το φρενήρες Future Nostalgia του 2020. Τα τραγούδια της εδώ αδυνατούν να απογειωθούν, έχουν μια αίσθηση ρουτίνας και κινούνται σαν φοβικά, σε γνωστά, ασφαλή και ασάλευτα νερά. Το πόσο καλοφτιαγμένα είναι δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Αλάνθαστες οι παραγωγές, λειτουργικά τα ρεφρέν, έξυπνες οι γέφυρες… τι έχουν όμως τα έρμα και ψοφάνε;
Ok, το “Houdini” είναι η δυναμική επιστροφή της ντισκομπάλας - με εκδίκηση! – το “Anything For Love” έχει μια φευγαλέα ανάμνηση από την chart pop των 80s, το “Training Season” είναι ο ορισμός του μαζικού single, το “End Of An Era” είναι περίτεχνα κεντημένο στη ροή του. Μέχρι εκεί. Το Radical Optimism στο μεγαλύτερο μέρος του κυλάει σαν μια παρέλαση από τα τραγούδια που έμειναν έξω από το τελευταίο album της Jessie Ware -κι έμειναν έξω για ένα λόγο, επειδή δεν γκελάρουν, δεν είναι γραμμένα με ορμή και ψυχή. Μία εξασφαλισμένη αισθητική και μια περιρρέουσα ορθότητα στον τρόπο γραφής των συνθέσεων δεν αποτελεί εγγύηση καλλιτεχνικής επιτυχίας. Το ότι η Dua Lipa έχει αποδείξει ότι εγγυημένα παρέχει «προϊόν» που δεν προσβάλλει, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι παρέχει συναρπαστικό υλικό.
Εκτός αν η αίσθηση μιας ευχάριστης αδιαφορίας είναι το ζητούμενο. Διότι αυτό ακριβώς παίρνεις απ’ αυτό το album. Κι επιπλέον παίρνεις και μία καθόλου sexy μεταχείριση, συστατικό που φαντάζομαι βαραίνει πολύ στις μαρκετίστικες βλέψεις του επιτελείου της. Η Dua Lipa ακούγεται «καθισμένη», σαν να βαριέται λίγο, δανείζει τις υγρές εκφορές της με το σταγονόμετρο, τριγύρω στα τραγούδια, δεν μπορεί να κάνει το αυτί του ακροατή της να εστιαστεί σε ό,τι λέει. Σαν να μην θέλει και τα λέει. Γιατί να θέλει το αυτί;
Και επίσης λείπει παντελώς ένα καρύκευμα camp, μία παιχνιδιάρικη προσέγγιση για να ζωντανέψει το υλικό. Η καινούργια pop της Dua Lipa είναι αγέλαστη και πληκτική. Αντι-pop δηλαδή.
