Υπάρχει ένα στοιχείο χαρμολύπης στις μουσικές ταπετσαρίες του τρίο από το Houston, το οποίο στοιχείο από μόνο του δεν αρκεί για να στηρίξει όλο το αφήγημα της διαφορετικότητας της τοποθέτησής τους, ειδικά όπως εξελίσσεται σε τούτο το σύνολο κομματιών. Δηλαδή, οι Laura Lee Ochoa (μπάσο), Mark Speer (κιθάρα) και DJ Johnson (τύμπανα, πλήκτρα) που μοιράζονται και τα περιστασιακά φωνητικά, όπου και όπως υπάρχουν, έχουν βασίσει τη διαφοροποίηση του καλλιτεχνικού στίγματός τους στην τεμπέλικες, sexy νότιες μελωδίες και το χαλαρό, ανεπαίσθητα ρυθμικό πλαίσιό τους στην ενθυμητική δύναμη της οργανικής φάσης τους. Προσπαθούν να φέρουν τον ακροατή τους σε επαφή με ακαθόριστες, ευφορικές μνήμες με μια περιρρέουσα αίσθηση νοσταλγίας που πάντα ερεθίζει το θυμικό. Και αν αυτό που έφτιαξαν στο Mordechai το 2020 κατάφερνε να δημιουργήσει μια ακέραια πρόταση ιδρωμένης σιέστας με υποσχόμενα ενδεχόμενα… στο παρόν album ακούγεται μάλλον ως μια στιλιστική αν και εκλεκτή διεκπεραίωση.
Με λίγα λόγια των σύνολο των μελωδιών που αποκαλούν «Στο Σαλόνι» […] ακούγεται σαν ένα ακίνδυνο μάλλον easy listening που τρώει από τα «έτοιμά του» κεφαλαιοποιώντας την σχεδόν δεκάχρονη δράση τους. Οι Khruangbin βασίζονται στο brand που έφτιαξαν με τον ήχο κυρίως του Buck Owens και άλλων «παραβατικών» country τυπάδων, γέμισαν τις κιθαριστικές εξορμήσεις τους με σινεματικές, εν πολλοίς λυγμικές εκφράσεις και έστησαν ένα δικό τους μικρό brand που στη νέα γενιά ακούγεται sexy και με εσώκαυστο oomph ωστόσο παραμένει μια αναδομημένη funky μαγειρική του backbeat των ζεστών νότιων κλιμάτων της California. Όλα αυτά ακούγονται ίσως διεγερτικά με τις υποψίες υγρασίας σε μια ζεσταμένη επιδερμίδα αλλά ούτε καινούργια είναι ούτε πρωτόφαντα. Το ότι έχουν καταφέρει ως σήμερα να αναδείξουν σε ακέραια σύνολα την πιο απολαυστική -τρυφηλή ίσως- πλευρά της twang κιθάρας είναι προς τιμή τους. Αλλά και το ότι στο A La Sala ακούγεται ως έντεχνο middle of the road δεν συγκαταλέγεται απαραίτητα στα θετικά της τοποθέτησής τους στο σήμερα.
Πάρτε ως παράδειγμα το “May Ninth”: στον διάκοσμο η ευδαιμονία της μουσικής εξέλιξής του συναντά τα διστακτικά φωνητικά που σχεδόν θα μπορούσαν να είναι των Ray Conniff Singers [oh dear…] αλλά στη συνθήκη τη σημερινή της alt νωχέλειας προσπαθούν να περάσουν ως αποψάτα. Το φάντασμα της «συνοδευτικής μουσικής», της μουσικής που φτιάχνεται συνειδητά ως διακοσμητικό απρόσωπο εργαλείο για την πλαισίωση μιας «επίπλωσης» ντύνεται με πολλούς μανδύες. Στην προκειμένη περίπτωση ντύνεται με poncho και με μακριά καφτάνια ίσως, μακριά από τη βοή της πόλης και πιο κοντά στους γραφικούς κάκτους μιας ερήμου. Επηρεασμένοι πάντα από τις ζυμώσεις των ήχων της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, οι Khruangbin προτείνουν μεξικανικά nachos για μεταξωτές κορδέλες, στο A La Sala. Και αυτή τη φορά η έμπνευσή τους ταυτίζεται με το στατικό τοπίο του εικαστικού τους. Δεν είναι καμία ουσιαστική πρόταση της προκοπής να ατενίζεις τον γαλανό ουρανό μέσα από το παράθυρο ενός δωματίου με κόκκινους τοίχους. Είναι απλοϊκότητα. Στενά.
Το A La Sala κυλάει στο φόντο οποιασδήποτε δραστηριότητας του ακροατή, χωρίς να κουνιέται φύλο, χωρίς να σαλεύει κανένα ρίσκο. Αυτή τη φορά, η εργαλειοποίηση ενός μυθικού ήχου αποφέρει μόνο ευδαιμονικά χασμουρητά πριν από το στάδιο του r.e.m. στη σιέστα. Και ας το διανθίζουν με έντεχνες περικοκλάδες και με υψηλή αισθητική κατάρτιση.
