Έκτο αισίως άλμπουμ για τους Still Corners από το Ανατολικό Λονδίνο, με τον τίτλο Dream Talk. Η τραγουδίστρια/κημπορντίστρια Tessa Murray, που μαζί με τον πολυοργανίστα Greg Hughes απαρτίζουν το ντουέτο, αφηγείται: «Η έμπνευση για πολλά από αυτά τα τραγούδια προήλθε από όνειρα. Κάθε βράδυ έγραφα τα όνειρα που θυμόμουν. Κατά την ηχογράφηση, έβγαζα το βιβλίο των ονείρων μου και τραγουδούσα πάνω από διάφορες φράσεις που δούλευε ο Greg…ο επαναλαμβανόμενος ρυθμός του looping έμοιαζε με μια έκσταση. Πολλά από τα τραγούδια προήλθαν από αυτή τη διαδικασία, και κατέληξαν να μας ξαφνιάσουν με τα διφορούμενα νοήματα και τις εικόνες τους».
Ο ήχος και οι στίχοι του Dream Talk υπερβαίνουν την απλή τραγουδοποιία/στιχουργική, φτάνοντας στη σφαίρα της αφήγησης. Δύο είναι τα βασικά σημεία αναφοράς: “Η ερμηνεία των ονείρων” του Φρόυντ και, κυρίως, το “Όνειρο Θερινής Νυκτός” του Σαίξπηρ. Ειδικά στο πρώτο single, το “The Dream”, η εικονοποιία έχει κάτι από τη μαγεία του Βάρδου. Κλείνεις τα μάτια και νομίζεις ότι τριγυρνάς στη σαιξπηρική Fairyland παρέα με τον Όμπερον, τον Πουκ την Τιτάνια. Το τραγούδι συνιστά μια πρόσκληση στα αινιγματικά ηχοτόπια που παραμονεύουν στο μεταίχμιο των ονείρων και της πραγματικότητας. Τα φωνητικά της Murray, καλυμμένα στο μυστήριο, αποκαλύπτουν σταδιακά την αφήγηση, συνοδευόμενη από μια υπνωτική διάταξη που διαμορφώνεται σε ένα κορυφαίο κρεσέντο. Μια συναρπαστική εμπειρία, που προκαλεί μια αίσθηση θαύματος και ενδοσκόπησης.
«Αναζητούσα κάτι νέο», εξηγεί η Tessa Murray για την σύνθεση των τραγουδιών και την ηχογράφηση του Dream Talk. «Και ο τρόπος που βγήκε ήταν αρκετά υπνωτικός, σαν μια μεταβατική κατάσταση μεταξύ εγρήγορσης και ύπνου».
Η αφήγηση στο “The Dream” εκκινεί in media res. Οι κιθάρες είναι κρυστάλλινες, τα κήμπορντς παίζουν μια απλή, μονοσήμαντη μελωδία, ο ρυθμός είναι επίμονος και κοφτός, σαν ταξίδι σε νυχτερινό, ονειρικό σιδηρόδρομο: “We’ re in a dream / dream within the dream”.
To σαιξπηρικό, ονειρικό concept εξηγεί sine qua non την μερική απομάκρυνση από το desert-sound του The Last Exit (Wrecking Light, 2021), που τους κατέστησε ευρύτερα γνωστούς. Τηρουμένων των αναλογιών, το Dream Talk είναι περισσότερο Galaxie 500 (με πιο τονισμένα πλήκτρα) και λιγότερο Mazzy Star.
Το δεύτερο single “Crystal Blue” συνιστά επίσης μια περιήγηση στον ονειρόκοσμο. Σκιαγραφεί στους στίχους ένα πορτρέτο εραστών, σαν σε κάρτες Ταρώ, που χωρίζονται από την έκταση του ωκεανού. Ενορχηστρωτικά, τα πλήκτρα βρίσκονται σε διαδοχικές εξάρσεις, όμοια με το σκηνικό ενός παλιρροϊκού κύματος. Η Murray ερμηνεύει με λαχτάρα και διαύγεια.
Στο εναρκτήριο “Today is the Day” η ερμηνεία της Murray θυμίζει κάπως την Carla Torgeson των Walkabouts, πάνω από σπανιόλικα ακκομπανιαμέντα, σε αντίστιξη με το ντεζερτάδικο slide. Στους στίχους, όπως λέει και η ίδια, παραθέτουν μια ρήση του Ιρλανδού poet laureate James Butler Yeats: «Ο κόσμος είναι γεμάτος μαγικά πράγματα, περιμένοντας υπομονετικά τις αισθήσεις μας να γίνουν πιο έντονες».
Το ”Faded Love” είναι ξεκάθαρα dream pop, οι Cocteau Twins του “Treasure” μου έρχονται στη θύμηση στο μυαλό, μαζί και οι Heartthrobs. To “What is Real” ακούγεται σαν μουσική από ένα φιλμ νουάρ, ποτισμένο στον ρομαντισμό και τη γλυκιά μελαγχολία. Κινηματογραφικά στοιχεία εμπεριέχει και το “Lose More Slowly”: αφήνει μια αίσθηση David Lynch / Angelo Badalamenti, μάλιστα, μινιμαλιστικό μυστήριο πνιγμένο στα echo, υποθετικό σάουντρακ σε ένα μελλοντικό Twin Peaks. Καταπληκτικά τα μέρη που παίζει εδώ ο Glen Hughes στην κιθάρα, ο οποίος γενικά κεντάει με τις νότες του σε ολόκληρο το album.
Το “Secret World” είναι χαμηλόφωνο, αισθαντικό και ομοίως ταξιδιάρικό, όμως εδώ το trip στους στίχους είναι υπαρξιακό: “I wanna be/ a voyager in your world”. Το “Let’s Make Up”, αντίστοιχα, εισάγεται με καστανιέτες και κιθάρες mariachi, οι Love του “Alone Again Or” ξεπροβάλλουν καμουφλαρισμένοι από τη γωνία
Με το “The Ship” σαλπάρουμε προς το γκραν-φινάλε. Βιολί, αυστηρότητα, λυρικά ηχοχρώματα, ακουστικές κιθάρες, στακάτος ρυθμός, δυστοπική αφήγηση:“The world is changing so fast / Take me to the end with me”,
To “Turquoise Moon”, που κλείνει τον δίσκο, μου φέρνει στο μυαλό εκείνο το “Mexican Moon” των Concrete Blonde – αν και η φωνή της Tessa Murray έχει μια πιο εύθραυστη, θρηνητική ποιότητα, διαφορετική από τη στιβαρότητα της Johnnette Napolitano. “Turquoise moon / turquoise moon / echoes from the sky / In my mind / the two of us tonight / in your pale blue eyes”. Η διάθεση είναι και εδώ blue – ασορτί με την αναφορά στο “Pale Blue Eyes” των Velvet Underground. “Turquoise moon / turquoise moon / I’ ll see you again tonight”. Ένα μίλι δρόμος κάτω από ένα σεληνόφωτο στην απόχρωση του τιρκουάζ.
Το έκτο άλμπουμ των Still Corners είναι ένα κομψοτέχνημα ονειρικής pop που γαλβανίζει υπόγεια με ηλεκτρισμένα ηχοχρώματα τη φαντασία .
Δισκογραφία:
Creatures of an Hour (Sub Pop, 2011, Sub Pop)
Strange Pleasures (Sub Pop, 2013)
Dead Blue (Wrecking Light, 2016)
Slow Air (Wrecking Light, 2018) και The
Last Exit (Wrecking Light, 2021)
Οι Still Corners εμφανίζονται live στο Gagarin 205 την Παρασκευή 31 Μαΐου, καλεσμένοι του Ejekt Festival.
