Το ντεμπούτο του νεουσύστατου αυτού διδύμου -των Niko Kapetan και Bailey Minzenberger- απ’το Σικάγο, θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της συναισθηματικής τρέλας. Στην αρχή ξεγυμνώνεται με μια τρυφερή μορφή οικειότητας και ρομαντισμού, η οποία κατακερμακίζεται πολλάκις από τον κιθαριστικό παροξυσμό και τα παθιασμένα τύμπανα.
Oι Friko, παντρεύοντας τις επιρροές της indie σκηνής του 2000, με post-punk και art pop αλληλουχίες, πειραματίζονται ψάχνοντας τα ενδότερά τους και βυθιζόμενοι στο γενεαλογικό δέντρο των indie-kids παραδίδουν μια άρτια, μεθυστική σύνθεση με σύγχρονη αισθητική που αντιτάσσεται στη συνεχή αβεβαιότητα του σήμερα, λειτουργώντας ως ένα απαραίτητο αντίδοτο παρηγοριάς για τις πιο ασθενικές και θαμπές ημέρες.
Το εναρκτήριο “Where we’ve been”, ένα ευρηματικό κομμάτι στροβιλίζεται γύρω από άκρως ζωηρά κρουστά, χειμαρρώδη φωνητικά κι απελευθερωτικούς στίχους που καυτηριάζουν ένα αγεφύρωτο generation gap, χλευάζουν την αδράνεια και προωθούν μια επίγευση γενικευμένης απελπισίας η οποία αναζητά την ανακούφιση και κυρίως την αλλαγή. (Now I don't know where we go from here / I spent one year and I gave it up/ A sickness that brought you to your parents / A lifе of only errands will make a fool out of ya).
Το άλμπουμ διαγράφει γρήγορη ροή, μεταβαίνοντας από ευφάνταστα, θυελλώδη κομμάτια γεμάτα ωμή κι ασυγκράτητη ενέργεια σε εύθραυστες, ποιητικές μπαλάντες. Η θεατρικότητα και ο μελαγχολικός ανά σημεία τόνος που διατρέχουν το σύνολο του δίσκου, κάνουν αυτές τις αντιφάσεις να μοιάζουν απόλυτα συνυφασμένες με το τελικό αφήγημα που η μπάντα επιθυμεί να στήσει αμέσως μετά την πρώτη ακρόαση, για έναν κόσμο που διαλύεται με την ελπίδα να ανασυνταχθεί από τις στάχτες του. Το “Crashing Through” ξεχωρίζει μέσα από ένα παραμορφωμένο intro όπου οι κιθάρες λαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο συγκροτώντας έναν άκρως ελκυστικό θόρυβο από αχαλίνωτα riffs, θρασύτατα drums και φωνητικά ξεσπάσματα που μαστιγώνουν το ακουστικό αισθητήριο. Στο “For Ella”, ακούμε λαμπερές συγχορδίες πιάνου να συμπλέκονται απόλυτα αρμονικά με τις νότες του βιολιού και του τσέλο ενώ ο Ν. Kapetan σκηνοθετεί ερμηνευτικά την αιθέρια εικόνα της Ella ("Ella, Ella you're a shooting star / A floating ballerina through the yard / Ella we’ll remember who you are / Love for you is always in my heart”). Η έκπληξη έρχεται με το μαεστρικό riff του “Chemical” και την επανάληψη του τίτλου με μανιώδη ροή σαν γηπεδικό σύνθημα – ένα κομμάτι του οποίου η χημική σύσταση είναι μόνο η ένταση από την αρχή μέχρι το τέλος του.
Τα distorted synths του “Statues” συμπλέκονται με φωνητικές γραμμές που κλείνουν το μάτι στους Arcade Fire, ενώ το “Get Numb To It!” καθοδηγείται από τις γκρουβάτες υφές της κιθάρας και τα συγχρονισμένα φωνητικά, που επιδίδονται σε ένα συναρπαστικό ηχητικό φινάλε.
Η ιστορία, λοιπόν, των Friko ξεκίνησε με φαντασμαγορικές μελωδίες, φιλόδοξες ιδέες και πολυεπίπεδο songwriting. Συνολικά το Where we've been, Where we go from here είναι ένα εμφανώς καλοδουλεμένο άλμπουμ ντυμένο με πάθος, αυθεντικότητα και δυναμική, το οποίο αποδεικνύει πως το ανερχόμενο indie duo απ’ την Αμερική έχει ήδη αδράξει την ευκαιρία να πολυσυζητηθεί και να ξεχωρίσει, συσπειρώνοντας μια νέα μερίδα κοινού – εκείνου που επιζητά τη μελαγχολία, την εσωτερίκευση και την ενδοσκόπηση στην ανανεωμένη αυτή εκδοχή της indie για να μπορέσει να ταυτιστεί, να αποδεχτεί και να αγαπήσει λίγο παραπάνω το τώρα και τον εαυτό του.
