Το Passing Strange υπήρξε ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο comedy/drama rock μιούζικαλ, δημιούργημα του Καλιφορνέζου δημιουργού Stew, στο οποίο ο νεαρός Αφροαμερικάνος πρωταγωνιστής, η πρώιμη εκδοχή του εμπνευστή του, αναζητά ταυτότητα ως καλλιτέχνης κι ως άτομο, μέσα από ένα ταξίδι που ξεκινά από τις αμερικανικές εκκλησίες έως το Άμστερνταμ και το Βερολίνο, και πάλι πίσω. Στο μιούζικαλ που αποτυπώθηκε και για τη μικρή οθόνη, σε παραγωγή Spike Lee, μια από τις πρώτες ατάκες-διδαχές που εμπεδώνει ο φίλος μας, πηγαίνει ως εξής: «Οι σκλάβοι έχουν επιλογές… Διαφυγή, επανάσταση, θάνατος. Ξεκάθαρες επιλογές. Όμως οι δειλοί, δεν έχουν τίποτε. Οι δειλοί έχουν μόνο συνέπειες. Με πιάνεις;»
Η επιτυχία της παράστασης στηρίχθηκε σε αυτήν την απελευθερωτική τόλμη, στην ιντελεκτουέλ τραμπάλα μεταξύ σοβαρής σκέψης και σορολόπ, ανάλογη με τον avant garde και underground hip hop νου του R.A.P. Ferreira, όπου μπορεί από τη μια να φιλοσοφεί (εξαιτίας και των σπουδών του) κι απ’ την άλλη να ξεφυλλίζει σε χαλαρό auto-tune υπερήρωες από τα κόμικς. Κι ενώ όλο αυτό φαντάζει εν πρώτοις ως μια παγίδα εντυπωσιασμού από εκείνες που οδηγούν αλαφροΐσκιωτους λευκούς φασαίους από το Brooklyn να εξάρουν τούτη την περίπτωση εξαιτίας του πολύπλοκου λεξιλογίου, η πραγματικότητα αποδεικνύει πως εδώ έχουμε μια περσόνα με αληθινή ποιητική πανοπλία. Κάθε άλλο παρά ασήμαντα ιδιοσυγκρασιακή είναι η στιχουργία του Rorry Allen Philip (R.A.P.) Ferreira, απολύτως λειτουργικό κι αποδεσμευτικό είναι το εφεύρημα των free-flow μεταπηδήσεων σε λογής-λογής θεματικές των «μικρών» δημιουργημάτων του.
Πως έφτασε έως εδώ; Open Mike Eagle, Busdriver, Kenny Segal, Elucid μερικοί εκ των συνδαιτυμόνων εντός της underground κοινότητας, ούτως ώστε να πάρει τα πατήματα και να στήσει το δικό του δισκογραφικό δίαυλο με τον τίτλο Ruby Yacht, αλλά και να τρέξει το φυσικό του φρούριο, το δισκάδικο Soulfolks Records στο Nashville, TN. Πολυγραφότατος εδώ και σχεδόν μια 15ετία, είτε ως Milo και Scallops Hotel είτε ως R.A.P. Ferreira, πάντα σε υπόκωφα beats με jazz ντρίπλες, τράβηξε mainstream και μη βλέμματα (Rolling Stone, Spin, Pitchfork, Clash, Vulture κλπ), μα ήταν τελικά τα Bandcamp Daily κι εσχάτως το Brooklyn Vegan που τον κρατούν πάντοτε στην επιφάνεια, δίχως να καβαλά ποτέ το ευρύτερο mainstream κύμα. Η κλειστοφοβία της ηχητικής φόρμας και τα νωχελικά bpm ως underground αρετές, είναι το αντίβαρο των υπερβάσεων, όμως η ποιητική αγωνία του δε δίνει δεκάρα για τέτοιες ακατάσχετες τάσεις και δημιουργικές ψευδαισθήσεις περί «μεγαλύτερων» οραμάτων.
Στις αρχές του 2023, βρέθηκε στην Ιαπωνία, όπου συνάντησε μετά από καιρό τον παραγωγό Fumitake Tamura (YUNGMORPHEUS, HIDENKA, Dakim), τάχθηκε τυφλά στο υπνωτικό beat του, αμφότεροι γέλασαν, ήπιαν και περιηγήθηκαν στην πόλη, «ανοιχτοί» σε δημιουργικές ζαριές, συναρτημένοι στο όραμα του R.A.P. που ας το αφήσω όπως ο ίδιος επεξηγεί "it is free. it is international. it is beloved. it is sharp and silly. it presents one way and participates another. it flexes and is flexible. there is study and there is the mystical. slices and crumbs. it's something my whole family listened to and enjoyed first.". Ο Kenny Segal έκανε τη μίξη, καμιά παρέμβαση και κανένα cut στο abstract αφήγημα του Ferreira, όπου οι self Jupiter, sha ray, eldon και Hprizm συμπράττουν, με τα “Jes’ Grew In Osaka”, “begonias”, “elite mind flayer judo”, “bending corners (sittin sidewayz revisited”) και “the words of the poem” να είναι τα highlight μεταξύ των 12 κομματιών.
Δεν έχουμε ένα περίκλειστο mixtape, μα ούτε και το Billy Woods μπουκάρισμα, ο μηχανισμός είναι χαωμένες ιδέες σε σειρά, κι εν πάση περιπτώσει εδώ η στρατηγική εστίασε σε θαρραλέες, μελετημένες ρίμες. Το ότι το συναπάντημα με τον Tamura καθήλωσε τις ενδεχόμενες εκρήξεις, δεν ακυρώνει την προσδοκία για τα περαιτέρω, οπόταν το ερμητικό σύμπαν του Ferreira θα πλασαριστεί με τρόπο ευρύτερα ανοιχτό. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δε νομίζω πως τελικά έχει τέτοιες βλέψεις, οπότε ας αρκεστούμε στις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις του πρώτου καλού rap δίσκου για το 2024.
