Δεν γίνεται να «πιάσουν» όλοι τον σκοτεινά ρομαντικό κόσμο στον οποίο ζει και αναπνέει το ηχητικό υβρίδιο που καλύπτει η μουσική της Nailah Hunter από το Los Angeles. Κάποιοι το ονομάζουν ambient με αργόσυρτα grooves, άλλοι εστιάζουν στην χρήση της άρπας (που είναι το αγαπημένο της όργανο) και μάλλον ελάχιστοι θα το καλωσορίσουν σαν εξέλιξη του trip hop που άφησε πίσω της η σκηνή του Bristol. Μα, η FKA Twigs σε συνδυασμό με την περσινή Kelela δεν υποτίθεται ότι έχουν καλύψει αυτό το μέρος της αγοράς; Και πόσες χιλιάδες δημιουργοί ακόμα θα συμπληρώσω, αλλά η σχετικά πιτσιρίκα (λίγο μετά τα 20) Nailah Hunter δείχνει να έχει τα hooks, την ατμόσφαιρα και την ενορχηστρωτική ανατροπή που χρειάζεται ώστε να γκελάρει εκ νέου, η πιο σκοτεινή πλευρά του trip hop.
Στο ντεμπούτο της Lovegaze για λογαριασμό της Fat Possum (που από indie rock label έχει βαλθεί όντως να σπρώξει μπρόστα τον φάκελο «φουτουριστική μουσική» στην Αμερική), η μικρή Λοσαντζελίνα, κόρη Μπελιζιανού πάστορα, μεγάλωσε με τα gospel και αυτό φαίνεται σε καθηλωτικές -ενίοτε πολυφωνικές- ερμηνείες όπως το ομότιτλο, μελέτησε την άρπα τόσο ώστε να κάνει απολύτως δική της και εύκολα προσαρμόσιμη όλη την ψυχεδέλεια και την ατμόσφαιρα που μπορεί να δημιουργήσει στον χώρο και με την βοήθεια του Λονδρέζου παραγωγού Cicely Goulder, βούτηξαν χωρίς παρωπίδες στην μουσική παράδοση που άφησε πίσω της η πιο «υγρή» πόλη του Ηνωμένου Βασιλείου.
Κατά συνέπεια, τα beats είναι όλα νωχελικά και νωπά με την έννοια ότι οι ψηλές συχνότητες είναι στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου περιορισμένες στις λίγες εξάρσεις κρουστών. Ο μυστικισμός και το ημίφως των κεριών παίζουν το ρόλο τους πριν καν ανοίξεις την μουσική, αυτό το απόλυτα moody μωβ εξώφυλλο που σε προετοιμάζει για ένα πνευματικό ταξίδι σαν αυτό που πραγματικά είναι το album και που σε κομμάτια σαν το "Adorned" σε τραβάει στον βυθό του. Θυμηθείτε, είναι μόλις μετά τα 20, ερωτεύεται και ζει τα πάθη της πιο δυνατά από κάθε άλλη ηλικία, οπότε ασυναίσθητα σχεδόν τραγουδάει για αυτά με τον πιο bluesy τρόπο. Και η φύση την προίκισε με αυτή την εξαιρετική φωνή που μπορεί να μην είναι στο superstar επίπεδο της Eilish αλλά έχει χαρακτήρα και ξέρει να δανείζεται «λικνίσματα» από τις κλασσικές επιπέδου Fitzgerald. Η μουσική και η ενορχήστρωση αν υποθετικά ξεκίνησαν από μία άρπα, η παρουσία της οποίας είναι άλλoτε διακριτική όπως στο χιτάκι “Finding Mirrors” και άλλoτε οδηγεί μόνη της συνθέσεις σαν το "Cloudbreath" (που σε στιγμές παραπέμπει στο κλασσικό "Αll That You Give" των Cinematic Orchestra), έχουν αυτόματα μερικά επίπεδα βάθους από τον μέσο όρο της ατμοσφαιρικής - ambient σύνθεσης. Ο μινιμαλισμός, η συγκέντρωση στην θέση του ήχου σε σχέση με τον χρόνο που επιβάλλει η σύνθεση σε άρπα και ασφαλώς οι ορίζοντες για τα επιπλέον επίπεδα που ανοίγουν οι πρώτες νότες, θριαμβεύουν σε στιγμές σαν το "Garden", την πιο αραχνοΰφαντη στιγμή ενός album που όσο κυλάει στα αυλάκια γίνεται όλο και πιο εσωτερικός.
Από το εναρκτήριο "Strange Delights" μέχρι και το "Finding Mirrors", έξυπνα η Nailah Hunter επενδύει σε μελωδίες, ατμόσφαιρες και trip hop beats που όριζουν την φουτουριστική R&B των ημερών μας, αλλά είναι από το "000" και έπειτα που ξετυλίγει την αγάπη της για την ambient, με εξαίρεση ίσως την επίσης βατή ποπ στιγμή του "Βleed" και το σχεδόν φολκ αλλά εξίσου ψυχεδελικό outro του "Into The Sun". Αν με ρωτάτε, είχα σταματήσει να πιστεύω ότι φτιάχνονται ακόμα δίσκοι με τόση φαντασία, έμπνευση και μεράκι για «ιδιαίτερες» στιγμές και εννοώ ότι μια ευρεία γκάμα συναισθημάτων από συγκίνηση μέχρι μελαγχολία -και ασφαλώς ερωτισμό ή απλά ρομάντζο- προκύπτουν σε κάθε νέα ακρόαση αυτού του μικρού θαύματος.
