«Άνοιξέ με, πες μου ότι σ’ αρέσει
Γάμησέ με μέχρι θανάτου, αγάπησέ με μέχρι να αγαπήσω τον εαυτό μου
Υπάρχει μια σήραγγα κάτω από τη λεωφόρο Ocean»
Τα ψυχαναλυτικά λάθη η Lana τα έχει για επιδόρπιο: πρώτα θα αγαπήσεις τον εαυτό σου κούκλα και μετά θα αγαπηθείς. Πάρ’ το αλλιώς. Γενικά πάρ’ το αλλιώς. Διότι πριν από τούτο δω το πόνημα έχει υπάρξει και το Floating Into The Night της Julee Cruise και το 30 της Adele. Που σημαίνει ότι έχουμε στοιχειωθεί νυχτωδικά ήδη και πολύ αποτελεσματικά μάλιστα και έχουμε επίσης νοιώσει τι θα πει τολμηρή προσωπική εξομολόγηση. Δεδομένης δηλαδή, της όχι και τόσο πρωτόφαντης ανάγκης της Lana για νυχτερινά, πιανιστικά ηχοτοπία, το επιτελείο της φτιάχνει ένα καλαίσθητο άλμπουμ και ας μην είναι καν πρωτότυπο, φτιάχνει ένα κελαριστό σύνολο που θροΐζει στο ημίφως και ας μην είναι σκοτεινό, φτιάχνει ένα δίσκο που θέλει να έχει credit και αίγλη και ας έρχεται δεύτερη και τρίτη, λαχανιασμένη μετά από τις σπουδαίες κυρίες που έχουν αγγίξει άβολες χορδές με τα εσωτερικά τους ψυχικά σπαράγματα.
Είναι λοιπόν της προκοπής αυτό το άλμπουμ;
Ναι είναι παραδόξως απολαυστικό [αποσπασματικά] και υψηλής κλάσης [σε όλη τη διάρκειά του]. Και αν αυτή η διαπίστωση διαβάζεται κάπως “ανόρεχτα” είναι επειδή συντρέχει μόνο ένας αποτρεπτικός παράγοντας στο brand Lana del Rey: η πάντα αντιπαθής επιτήδευση στη φωνή της. Αισθάνεται κανείς ότι η Lana μονίμως προσπαθεί να παριστάνει τους χαρακτήρες που φτιάχνει [δεν τις βιώνει δηλαδή], τις μιμείται με αυτό το περισπούδαστο, ερμηνευτικό φτιασίδωμά της. Αν ξεπεράσει κανείς την αυθόρμητη ανάγκη του να της φωνάξει “χαλάρωσε ρε κοπέλα, δεν κινδυνεύεις από κάτι” μπορεί να βρει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα στο Did You Know That There’s A Tunnel Under Ocean Blvd: μια διαρκή λυπημένη ματιά προς τον ατέλειωτο αμερικανικό ορίζοντα της βαθιάς επαρχίας των Πολιτειών [ένα θέμα που δεν την αφήνει να ησυχάσει ποτέ], μία εξοικείωση με τα φαντάσματα των ανθρώπων που έχουν αφήσει τραύματα στις ζωές μας [στου καθενός και διαφορετικά], μία λαχτάρα να αντιμετωπίζει έναν ήλιο που δύει [και όχι έναν που ανατέλλει]. Υπάρχουν λοιπόν ομορφιές εδώ όπως το εξαιρετικό single “A&W”, προκλητικό, εθιστικό και στα κόκκινα αγαπητό, το “Paris, Texas”, ένα εύθραυστο καρουσέλ με πρόδηλη αναφορά στην ιστορική ταινία του Wim Wenders από το 1984 και sample από το “I Wanted To Leave” του SYML, το “Peppers” μαζί με τον καναδό rapper Tommy Genesis, σε έναν νοσταλγικό ground beat ρυθμό.
Από την άλλη, αν έχεις τον Jack Antonoff αγκαζέ στην παραγωγή, δύσκολο να στραβοπατήσεις. Ένα εγγυημένο αποτέλεσμα προσωπικού ήχου που διατηρεί γέφυρες με το σήμερα είναι αδιαμφισβήτητο. Οι επώνυμοι συνεργάτες, όμως, και οι καλεσμένοι δεν εξασφαλίζουν πάντα και επιτυχημένο εγχείρημα: το “Let The Light In”, το ντουέτο της με τον Father John Misty, δύσκολα θα γινόταν πιο γλυκερό και πληκτικό (και πρόχειρα γραμμένο επιπλέον) και η συνεργασία της με την μπάντα του Antonoff, τους Bleachers στο “Margaret” είναι μια χρυσή μετριότητα κάτι σαν μπαλάντα-αναπτηράκι για ανοιχτά στάδια. Ούτε και το αυτοσχεδιαστικό “Fingertips” [δεν είχε γράψει νότα πριν κάτσει στο πιάνο] λέει και τίποτα σπουδαίο και προσθέστε και την εκνευριστική -σχεδόν παρωδία- ερμηνεία της που για κάποιο λόγο στέκεται άκαμπτα στις ψηλές. Και κείνο το λυγμικό “Candy Necklaces” με τον Jon Baptiste σε σπρώχνει να κριντζάρεις με το πόσο συνεπαρμένη μπορεί να είναι η Lana όπως φαίνεται στους στίχους της επειδή έχει γοητευτεί από ένα μοιραίο, ερωτικό παρτάλι. Αυτό δεν είναι ρομαντισμός όμως. Είναι λεύκωμα τρίτης γυμνασίου.
Τέλος, μόνο θετικό βρίσκω το πρόσημο στο κήρυγμα του πάστορα Judah Smith. Διαθέτει μια δύναμη και ατμόσφαιρα που δεν έχεις λόγο να της αντισταθείς ή να μην αναγνωρίσεις την ενέργειά της. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί το συμπεριέλαβε στο δίσκο της πέρα από ότι το κήρυγμά του κινείται γύρω από την κεντρική ιδέα του Θεού ως Καλλιτέχνη και ότι πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα και μετά να δεχτείς την αγάπη. Ιδέα που κατάφωρα ακυρώνει η Lana στους στίχους του ομότιτλου τραγουδιού του άλμπουμ…
