H αλήθεια είναι πως, συντάκτες όπως ο Philip Sherburne του Pitchfork «κουβαλάνε σταυρό» προκειμένου να κάνουν μασημένη τροφή σε αναλόγου ύφους μαζικά media την ιδιαιτερότητα δίσκων όπως το Changing Channels αλλά και προσωπικοτήτων όπως ο Pangaea. Στην περίφημη συλλογή 116 & Rising τον Μάιο του 2011 (ήταν στις λίστες μου τότε), ο συνιδρυτής της Hesle Audio τοποθετει τον Βρετανικό bass house ήχο στο κέντρο, γεμίζει τα rave σύνθια με ragga Mc λούπες και προσέθετει ταχύτητα στο bass techno εργαλείο που είχε αφήσει στη μέση ο Randomer λίγο πριν. Τι γράφω τώρα θα μου πεις. Ναι, είναι ψιλά γράμματα το πως η παρέα των Ben UFO και Pangaea αφού χόρεψε όλη την Αγγλία των 10s με τα τεράστια μπάσα της και συνέδεσε από νωρίς το όνομά της με το πιο λαμπρό αστέρι της σκηνής, βλέπε James Blake (επίσης παρών στην εν λόγω συλλογή) συνεχίζει στον ίδιο ποιοτικό, μα λιγότερο underground δρόμο από αυτόν που χάραξε από τις πρώτες κιόλας κυκλοφορίες της. Φυσιολογικό θα πουν οι φίλοι του Dylan γιατί "times they are a-changin’" ειδικά στη ραγδαία αναπτυσσόμενη βιομηχανία της dance όμως, είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε ο ήχος του Pangaea που φέτος κερδίζει απροσδόκητα σεβασμό και προσοχή από τους απανταχού μουσικόφιλους, ήταν πάντα στην θέση του.
Για την ακρίβεια, αν ακούσετε singles όπως το Router του 2008 θα καταλάβετε ότι με ελάχιστα υλικά έφτιαχνε έξυπνα εργαλεία για να κερδίζουν οι DJs την προσοχή του κοινού και ακόμα και μέχρι το Bone Sucka, δέκα χρόνια μετά (2018, πάντα για την Hesle Audio) τα εγκεφαλικά breaks ήταν το δυνατό σημείο του, χωρίς να χάνει την ορεξή του για πετσοκομμένα vocal samples και mini rave συναγερμούς.
Στο 2023 οπότε και το φετινό Changing Channels, η βιασύνη και η ενέργεια που είχαν πάντα τα DJ όπλα που κατασκεύαζε, έγιναν υποχρεωτικά ώστε α) να μπορούν οι DJs να κουμαντάρουν τους έξαλλους μετά-covid ravers και β) να έχουν και οι πιο μυαλωμένοι παραγωγοί κάποιες άμυνες στο ανεγκέφαλο faster - darker - stronger techno που από τα τέλη του 2022 είχε αρχίσει να «ξεκουφαίνει» κόσμο. Το εναρκτήριο "Installation" μάλιστα είναι ο ορισμός του αντίδοτου στον πιο γρήγορο και ακραίο χορευτικό ήχο, με τα χαρακτηριστικά “Hessle - Hessle” φωνητικά να θυμίζουν CSS on acid. Οι γεμάτες μπασογραμμές του έχουν παρεί electro μύτες, τα BPM διατηρούνται σε μεγάλες ταχύτητες για να ακολουθήσουν την μόδα των ημερών και το synth θέμα του βασικού single είναι ίσως η δεύτερη από τις πιο πιασάρικες δημιουργίες του (την πρώτη θα την συναντήσουμε δύο κομμάτια αργότερα). Το βάθος, ο μυστικισμός και ο dub χώρος που άφηναν κάποια σπασμένα beats στο παρελθόν έχουν μετατραπεί σε σύντομα μελωδικά θέματα, με pads που ηχούν σαν καμπανάκια και προσθέτουν ατμόσφαιρα στο "Hole Away", συνδυασμένα πάντα με τις επαναλαμβανόμενες λούπες φωνητικών samples που ανέκαθεν χαρακτήριζαν τον ήχο του. Δύο μόλις κομμάτια μέσα στο νέο του album και καλώς ή κακώς όλα ακούγονται λιγότερο braindance και περισσότερο ποπ. Σαν να προσπαθεί να σπάσει κάποιου είδους κώδικα χορευτικού χιτ ενώ ακόμα και η μοναδική εμφάνιση breakbeat ρυθμολογίας που απαντάται στο καταιγιστικό "If", είναι φορτωμένη με μια εξίσου παιδική γραμμή πιτσαρισμένων γυναικείων φωνητικών που επαναλαμβάνουν “And if you love me too, I think i still love you too”. Μιλάμε για τόση αμεσότητα.
Πρακτικά, αν το κάνει κάποιος εικόνα σε rave αποθήκες, τσιμεντοχώρους ή open air εκτάσεις, ο πυρήνας στα 5 λεπτά του "If" μπορεί να μετατραπεί όντως σε love anthem. Επιπλέον μάρτυρας της dance ποπ γραμμής είναι το τέταρτο (“The Slip") από τα μόλις επτά κομμάτια του album μάλιστα πέφτει σε διάρκεια κάτω από τα 4 λεπτά και κάνει το μήνυμα του Pangaea ακόμα πιο ξεκάθαρο. Έχει έρθει η ώρα για το crossover του και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το "Slip" δείχνει να δανείζεται μέρος της synth παράνοιας που καθιέρωσε γκρουπ όπως οι The Knife και καθόλου τυχαία, η Hessle Audio είναι το label που προτίμησε ο Olof Dreijer (αδερφός τ@ Fever Ray) προκειμένου φέτος το καλοκαίρι να κυκλοφορήσει ένα από τα singles της χρονιάς με το Rosa Rugosa EP. Και αν με ρωτάτε, αυτό μαρτυρά πολλά για την γενικότερη εικόνα και επίδραση του Kevin McAuley aka Pangaea στους ευρωπαϊκούς και όχι μόνο χορευτικούς κύκλους. Γιατί όταν ένας εκ των σημαντικότερων music heads της Μεγάλης Βρετανιάς, που έχει μάθει μέσω της Hessle Audio πώς να φοράει διαφορετικά μουσικά καπέλα, παραθέτει την πιο μεστή μέχρι σήμερα δουλειά του με πολλαπλούς παραλήπτες και χωρίς να αγχώνεται για την επιβεβαίωση του bass κοινού που (τον) μεγάλωσε, τότε αν μη τι άλλο το "Changing Channels" στέκεται αληθινό στον τίτλο του και αν τελικά μιλάμε για έναν κατά βάση house δίσκο, το ομότιτλο κομμάτι συνδεέται -επιτέλους- με τις Chicago και Detroit ρίζες των κλασσικών 4 to the floor. Επιπλέον, εδώ συναντάμε και την μοναδική μεγάλης διάρκειας σύνθεση (ξεπερνά τα 7 λεπτά) και επαναπροσδιορίζει τον σεβασμό του που στην ταγμένη underground DJ κοινότητα, την ίδια στιγμή που ισσοροπεί ίσως το γεγονός πως στα τελευταία δύο κομμάτΙα συναντάμε το τυπικό ρυθμικό εργαλείο: "Squid", ίσως το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι του album, και στο trance-friendly φινάλε του "Bad Lines", είναι εύλογο να υποθέσεις πως οι day one ακόλουθοι του Λονδρέζου θα χρειαστεί να τσιμπηθούν για να πιστέψουν αυτό που ακούν.
Όμως, ακόμα και όταν πιάνει trance καγκούρικα θέματα όπως το "Bad Lines",το Changing Channels σου σερβίρεται σαν άποψη αφενός γιατί δικαιλογώντας τον τίτλο του ο παραγωγός δοκιμάζει την τύχη του σε πολλά και διαφορετικά hi-nrg χορευτικά ηχοτοπία και αφετέρου γιατί άπαντες θυμόμαστε πως στο όνομα της Hessle Audio έχει πιεί νερό όλη η σύγχρονη αγγλική ηλεκτρονική σκηνή, από τον Jamie XX μέχρι τον Fred Again..
