Το ιστορικό ντουέτο (Andy McCluskey και Paul Humphreys) έχει επιστρέψει με το 14ο άλμπουμ των OMD που ονομάζεται Bauhaus Staircase. Με μια καριέρα που μοιάζει ατελείωτη (45 χρόνια), οι πιονέροι του new wave που ξεπήδησαν τη δεκαετία του ’70 από τις ρίζες των Kraftwerk, μέσα στη μεγάλη έκρηξη του synth pop / post punk, μαζί με άλλα σχήματα όπως οι Human League και οι Depeche Mode (των οποίων υπήρξαν και επιρροή), δημιούργησαν ένα αξιοπρόσεκτο άλμπουμ με ποικιλία και περιεχόμενο.
Τα τραγούδια δουλεύτηκαν 3 χρόνια, με πολλές ιδέες που γαλουχήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Είναι το απόσταγμα μιας προσεγμένης και όχι βραχύχρονης διαδικασίας, της οποίας η επιλογή τραγουδιών δε μοιάζει καθόλου τυχαία. Αυτό ίσως σχετίζεται με τη δήλωση του McCluskey ότι αυτό θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο έργο του γκρουπ παρά την όλο και μεγαλύτερη απήχηση που αποκτούν οι OMD σε μικρές ηλικίες, ειδικά μετά από την επιστροφή τους το 2010 με το History of Modern.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα άλμπουμ με μικρής διάρκειας κομμάτια (εκτός από το "Anthropocene" που ακούγεται για περίπου 6 λεπτά). Ο ηλεκτρονικός ήχος ποικίλει από κομμάτι σε κομμάτι αλλά ταυτόχρονα παρατηρείται μια ιδιαίτερη συνοχή στα νοήματα που άλλες φορές αιωρούνται και άλλες φορές εμφανίζονται αυτούσια, κυρίως μέσω του κοινωνικοπολιτικού στίχου και των επεξεργασμένων ηλεκτρονικών φωνών.
Όσο και αν υπάρχουν τα παλαιικά στοιχεία των Kraftwerk, το Bauhaus Staircase είναι προφανές ότι έχει δημιουργηθεί για το σήμερα, με τους προβληματισμούς του σήμερα και τα συμπεράσματα δύο ανθρώπων που είναι χρόνια στο τιμόνι και αγωνιούν για το μέλλον. Υπάρχουν πολλά ποπ στοιχεία, όπως υπήρχαν ανέκαθεν στα άλμπουμ των OMD, τα οποία τοποθετούνται άψογα στο sci-fi και φουτουριστικό περιβάλλον του δίσκου και αυτόν τον κάνει σε πολλά σημεία ιδιαίτερα «πιασάρικο» και εύπεπτο.
Υπάρχουν αριστουργήματα όπως το "Kleptocracy" (αναμφίβολα, ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει) που ειρωνεύεται τη διαφθορά και τη διαπλοκή του καπιταλισμού και το "Anthropocene" που πραγματεύεται την απειλή του πολιτισμού και του πλανήτη από τη διαστροφή της ανθρωπότητας. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν γλυκά και μελαγχολικά downtempo κομμάτια σαν τα "Look at you now", "Don’t Go" και "Where We Started" αλλά και ηχητικά τοπία σε μπαλάντες όπως το "Veruschka" που είναι τελείως ταξιδιάρικα.
Το Bauhaus Staircase, λοιπόν, είναι έξοχη δουλειά με ουμανιστικό χαρακτήρα και αποτελεί υπενθύμιση για την ανθρωπότητα. Θα μπορούσε κανείς να πεις ότι είναι μια κραυγή. Με τον δικό τους τρόπο πάντα, με όλα αυτά τα μηχανήματα και τα synth, οι OMD φωνάζουν ότι ο δρόμος πρέπει να αλλάξει κατεύθυνση προτού να είναι αργά. Αν πραγματικά αυτό είναι το τέλος της καριέρας τους, τότε οι OMD έχουν αφήσει έναν θησαυρό με μισό αιώνα πορείας που θα παραμείνει αξέχαστος και διαχρονικός. Αν πάλι δεν είναι, θα ισχύει το ίδιο και η αγωνία για το επόμενο άλμπουμ θα κορυφώνεται μέρα με τη μέρα.
