Το εικοστό album των The Brian Jonestown Massacre ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια του lockdown, ύστερα από μια μακρά περίοδο εγκλεισμού του ούτως ή άλλως πολυγραφότατου Anton Newcombe. Κατά κάποιο τρόπο αποτελεί ήχητικά τη φυσική συνέχεια του Fire Doesn't Grow on Trees (2022), που σε επίπεδο συνθέσων, ήταν ένα αναζωογομητικό βήμα για την μπάντα.
Επαναλαμβάνονται οι BJTM; Βεβαίως, το κάνουν όμως με βιωμένη και βαθιά γνώση της ψυχεδελικής εμπειρίας, που δεν εξαντλείται στο στυλιζάρισμα. Γνωρίζουν καλά «το παρελθόν» που τους καθοδηγεί «στο μέλλον», όπως υποδηλώνει ο τίτλος του δίσκου.
Το The Future Is Your Past ανοίγει με το "Do Rainbows Have Ends", με τις ευέλικτες paisley συγχορδίες στις κιθάρες να παραπέμπουν στο καλειδοσκοπικό “Tangerine Dream” των Kaleidoscope (των Βρετανών, όχι των Αμερικανών). Ακολουθεί το "Nothing Can Stop the Sound", στακάτη γκαραζοψυχεδέλεια, τα πλήκτρα κανοναρχούν τον ρυθμό, μου έφερε κάπως στο μυαλό το “Neon River” από το πρώτο, ομότιτλο album των Jelly Bean Bandits από το 1967. Στο “The Light Is About to Change", όμως, ο ρυθμός είναι αδυσώπητος, οι γεμάτες θόρυβο, στροβιλιστικές κιθάρες επελαύνουν ασυγκράτητες – πόσο θα το ζήλευαν οι Black Rebel Motorcycle Club ή οι Black Angels!
To "Fudge" είναι ίσως το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου: εισάγεται παραμυθένια, σαν παιδικό νανούρισμα, ας πούμε σαν το “Julia Dream” των Floyd, για να εξελιχθεί σε ένα υπνωτικό τριπ στα «Βουνά της τρέλας» του H.P. Lovecraft (και του ομώνυμου 60s ψυχεδελικού γκρουπ από το Σικάγο), με τον Anton Newcombe να επαναλαμβάνει το mantra: “How does it feel to be real…how does it feel to be dead?". Σκυτάλη στο "Cross Eyed Gods", που αρχίζει με τους γλυκούς χτύπους του ταμπουρίνου∙ τα φωνητικά ακούγονται θρηνητικά, ο ρυθμός παραμένει αργόσυρτος, μέχρις ότου ότου οι κιθάρες και τα πλήκτρα να αρχίζουν να σκληριζουν, σαν να ακούς τους Monster Magnet του Spine Of God να διασκευάζουν το “Paint It Black” στις μισές στροφές.
Στo "As the Carousel Swings" κάνουν κουμάντο οι ηλεκτρακουστικές κιθάρες, που μπλουζάρουν αντιστικτικά με τα χαρωπά πλήκτρα που στριφογυρίζουν το καρουσέλ και υπνωτίζουν, και όσο γυρνά το καρουσέλ, σαν στροφοσκοπική σκακιέρα, τόσο ζωντανεύουν εικόνες με «ιππότες και λευκά κουνέλια και κόκκινες βασίλισσες» και για μια στιγμή, «η Αλίκη ξαναγυρνά στη Χώρα των Θαυμάτων».
Στο αντίποδα, ασορτί με τον τίτλο του, το "The Mother of All Fuckers" ισοδυναμεί με διαρκές σφυροκόπημα, τα τύμπανα σε κρεσέντο χτίζουν μια παραλλαγή του “7 & 7 Is” (από το πρώτο album των Love). Από την άλλη, τα "All the Feels" και "Your Mind Is My Cafe" συνιστούν περισσότερο ασκήσεις ύφους στη νεοψυχεδέλεια∙ διακρίνονται επιδράσεις από τον ήχο του Λίβερπουλ (Teadrop Explodes, πρώιμοι Bunnymen)∙ καλά κομμάτια και τίποτα παραπάνω.
Γκραν φινάλε με το "Stuck to Yous", έναν αργό καυστήρα, που στάζει ‘60s ψυχεδελικό δηλητήριο. Άνοιγμα με πιάνο, προτού κυριαρχήσει η επιδέξια κιθάρα, που από τη μέση και μετά παίζει τσίτα στην παραμόρφωση∙ χτίζεται σταδιακά, ένα μάγμα θορύβου και σύγχυσης, που φτάνει σε στιγμιαία κορύφωση∙ απογειώνεται για ένα λεπτό σε ένα ξεσηκωτικό φινάλε κι ύστερα ξεψυχά απότομα.
Αν υπεισέλθουμε σε συγκρίσεις (που ίσως είναι και αχρείαστες), το The Future Is Your Past είναι ίσως στον ήχο του το album των BJTM που προσομοιάζει περισσότερο στο συγκλονιστικό Bravery, Repetition and Noise του 2001. Μέσα σε στροβιλισμούς παραμόρφωσης, εξερευνούν κάθε πτυχή του ψυχεδελικού rock φάσματος, ταξιδεύοντας σε μαγευτικά θολά ηχητικά τοπία.
Αξιοσημείωτο – και μοναδικό «παράπονο»: κανένα κομμάτι δεν ξεπερνά τα 4,5 λεπτά σε διάρκεια. Οργιώδη, μακρόσυρτα και ατελείωτα jams δεν απαντούν στο The Future Is Your Past. Αποτελείται σε γενικές γραμμές από «κανονικά» τραγούδια, που όμως διαθέτουν μολαταύτα ένα δυνάμει πυρηνικό φορτίο, ικανό να απελευθερωθεί σε συνθήκες που οι ίδιοι επιλέξουν. Τρομάζω στην ιδέα ποια αλλόκοτη, εξωπραγματική μορφή μπορούν να πάρουν αυτά τα κομμάτια live.
