Στο επιλογικό σκέλος του βιβλίου Playing Changes - Jazz For the New Century (2019, Vintage Books) του μουσικοκριτικού των New York Times, Nate Chinen, πιανόμαστε από δύο σημεία. Αφενός, μιας και διαρκώς βασανιζόμαστε γύρω από το εν λόγω ζήτημα, από τη σοφή απάντηση που έδωσε κάποτε ο Thelonious Monk στο που νομίζει πως πηγαίνει η jazz: «Δε γνωρίζω που πηγαίνει. Μπορεί να πηγαίνει και στην κόλαση. Δε μπορείς να κάνεις το κάθε τι να πηγαίνει κάπου. Απλώς συμβαίνει». Αφετέρου, βαστιόμαστε από τη raison d'être διαπίστωση του Chinen περί ζωογόνων συνεργειών της jazz με το hip hop, την ηλεκτρονική μουσική, την r&b, θέτοντας τη με αυτόν τον τρόπο στα νεανικά, και κυρίως μαύρα, ακροατήρια. Πάνω σε αυτά τα ποδάρια, αξίζει να μιλήσουμε για το νέο lp της Brandee Younger.
Δεύτερο για λογαριασμό της Impulse, το Brand New Life πατά σε συνθέσεις της Dorothy Ashby (η οποία μέσα στα χρόνια βρέθηκε ως sample υλικό στα χέρια των J Dilla, Pete Rock, Flying Lotus και Jay-Z μεταξύ άλλων), σε θέματα της ίδιας της Younger αλλά και highlights όπως το "The Windmills Of Your Mind" ή το "If It's Magic" του Stevie Wonder, πάντοτε με τον Makaya McCraven στην παραγωγή. Η Dorothy Ashby λοιπόν, το κύριο όχημα για να οδηγήσει ένα μαύρο κορίτσι που παίζει άρπα εκτός της λευκής κλασικής παράδοσης. Κι από την άλλη, όπως έγραψε η Younger και πρόσφατα στον Guardian, στο πλαίσιο ενός θέματος για τη βασική της επιρροή, το μεγάλωμα στη Νέα Υόρκη. Εκεί που ως φυσικό επόμενο, ένα hip hop sample, εν προκειμένω του Pete Rock, θα λειτουργούσε ως το καταλυτικό έναυσμα για να συνειδητοποιήσει πως με αυτό το όργανο θα μπορούσε να βρεθεί και σε άλλα μουσικά πεδία. Χρόνια μετά, θα συνειδητοποιούσε πως αυτό το θέμα ήταν της Ashby.
Κάπως έτσι, αναζήτησε μέχρι και ανολοκλήρωτα projects της, ούτως ώστε να τα ηχογραφήσει και να τα παρουσιάσει η ίδια πια στο κοινό, ένας στόχος ζωής όπως ομολογεί, στο να καταδείξει πως τελικά η άρπα, όπως βέβαια απέδειξαν πρωτίστως οι Dorothy Ashby και Alice Coltrane, δεν ανήκει μονάχα στις κλασικές ορχήστρες.
Μας πηγαίνει κάπου όλο αυτό; Προωθείται η σύγχρονη jazz σκηνή και πόσο τελικά είναι ξεχωριστή η μουσική ταυτότητα της Brandee Younger, ενόσω μεταχειρίζεται τις συνθέσεις της Ashby; Ας μείνουμε στα ουσιώδη, εκτός αυτής της φιλολογικής συζήτησης. Ας μείνουμε σε αυτό που πράγματι συμβαίνει. Το “Brand New Life” , το beat πάνω στη σύνθεση του Michel Legrand, το πάντα νεωτερικό “Songs In The Key Of Life”, το γεγονός πως μια μαύρη, γυναίκα αρπίστρια θέλει να στέκεται μπροστά σε ακροατήρια εκτός των συνηθισμένων, αποδεικνύεται μια επίμονη πρόκληση. Να κοινωνήσει και να υπενθυμίζει τη μουσική της Ashby, να δείχνει το δρόμο για τις μαύρες γυναίκες μουσικούς, για εκείνες που παίζουν άρπα, να αναδείξει την αναγκαιότητα για το μετασχηματισμό της jazz μέσα από τη hip hop, ή καλύτερα, τη χρηστικότητα της μεταξύ τους διασύνδεσης, ώστε να διανοιχθεί η σκηνή στα νεότερα ακροατήρια. Κι όλα αυτά, μέσα από ένα δίσκο που κυλά, ανεπιτήδευτα κι εύκολα. Νεράκι.
