«Άκου αυτό το τραγούδι, θα σου αλλάξει τη ζωή, στο υπόσχομαι», λέει μ'αυτό το ακαταμάχητο χαμόγελό της η Natalie Portman στον Zach Braff πριν του δώσει τα ακουστικά της και πατήσει play στο “New Slang” των The Shins, σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του “Garden State” του 2004, της ταινίας που έφερε την indie μουσική στη μεγάλη οθόνη, την ίδια περίοδο που το ίδιο λειτούργημα τελούσε για την τηλεόραση το “The O.C.” Ξεκινάω με αυτές τις “ΟΚ boomer!” αναφορές για να περιγράψω όσο καλύτερα μπορώ το συναίσθημα νοσταλγίας που μου γεννά η χαρακτηριστική φωνή του James Mercer, τραγουδιστή φυσικά των The Shins αλλά και των Broken Bells, το side project που τρέχει παράλληλα, από το 2009, με συνεργό τον παραγωγό-με-το-μαγικό-άγγιγμα Danger Mouse. (Αξίζει να ακούσετε και τη συνεργασία του τελευταίου με τον rapper Black Thought, στο "Cheat Codes", ένα από τα άλμπουμ που ξεχωρίσαμε μέσα στο τρίτο τρίμηνο του 2022).
Αυτή η ασαφής νοσταλγία για πράγματα που είχες κάποτε εξιδανικεύσει αλλά τελικά απομυθοποίησες ωριμάζοντας είναι ίσως και το κυρίαρχο συναίσθημα που καταφέρνει να σκαλίσει εντός σου και τo τρίτο άλμπουμ του σχήματος “Into The Blue”. Το ομώνυμο εναρκτήριο κομμάτι είναι μάλλον αδιάφορο, αλλά το σερί που ακολουθεί από το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησαν ως single ("We’re Not In Orbit Yet") μέχρι το δεύτερο ("Saturdays") δεν παραστρατεί πουθενά.
It's the wrong time to decelerate
We're not in orbit yet
With the feeling you deserve your fate
And everything you get
Σε αντίθεση με τoν τίτλο, ο ακροατής μπαίνει αβίαστα σε τροχιά και αφήνεται αδιαμαρτύρητα να τον ταξιδέψουν οι μελωδίες πίσω στα 90s ("Invisible Exit", ένα κομμάτι που θα έδενε τέλεια με μια pop ballad του Robbie Williams), στα 70s ("Love On The Run", το κιθαριστικό σόλο του φινάλε και ακόμα περισσότερο η μπασογραμμή «φωνάζει» Pink Floyd), στα 80s ("One Night", απλά φανταστείτε το πάνω σε ένα video clip των Duran Duran), στα 60s ("Saturdays", τα χορωδιακά μέρη δεν εκπέμπουν Beatles vibes;)
There is hardly a moment in my life
When I don't recognize the slow decline
It's a gift and maybe it's a curse
I don't know which is worse, hard to define
Yeah, it's a long way down from those Saturdays
Just you and I
Στο ίδιο ρετρό, μελαγχολικό (αλλά ποτέ βαρύ) κλίμα κινούνται και τα υπόλοιπα τρία tracks του δίσκου μέχρι το τέλος -το άλμπουμ διαρκεί μόλις 40 λεπτά- με τη φωνή του Mercer να ηγείται του γλυκόπικρου νοσταλγικού trip και τον Danger Mouse να γυαλίζει μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας την παραγωγή.
Βάλτε ακουστικά, πατήστε play, θα σας αρέσει. Αλλά πολύ φοβάμαι πως όχι, δεν θα σας αλλάξει τη ζωή.
