Τους ήξερες ως Girl Band, αλλά αυτό άλλαξε, και το Most Normal, είναι το πρώτο τους άλμπουμ με το όνομα “Gilla Band”. Τρίτο κατά σειρά της καριέρας τους και συνεχίζουν αυτή την κάπως χορευτική post punk στην οποία μας έχουν συνηθίσει με κάποια πρόσθετα τρικ και κιθάρες ακόμα πιο δυνατές και καθηλωτικές.
Καθόλου δεν τους νοιάζει να σε κάνουν να νιώσεις άνετα κι αυτό φαίνεται από το εναρκτήριο "The Gum", που με όλο αυτόν τον εκκωφαντικό βόμβο και το ουρλιαχτό του Dara Kiely κάπως θα σε ξεβολέψει, αποτελεί όμως την τέλεια εισαγωγή που καταλήγει σε μια ορχήστρα από κόρνες ποδηλάτων και, σαν σε καρναβάλι, ανοίγει τον δρόμο για τις επόμενες εννιά συνθέσεις. Ακολουθούν τα πιο δημοφιλή “Eight Fivers” και το ξέφρενο krautrock “Backwash”. Δεν μπορεί να μην ακούς κάτι από Fall και Mark E. Smith ειδικά στο “Bin Liner Fashion”. Μετά από αυτό αφέσου στο τρίκλισμα του “Red Polo Shirt”, απόλαυσε το κατσάδιασμα της Ryanair στο “Capgras”, το funk ανακάτεμα στο “I Was Away”, το κουδούνισμα στο “Almost Soon” -Strokes θα σου έρθουν στο μυαλό-, το μπάσο στο ”The Weirds” – και σαν να υπάρχει κάποιος έλεγχος μέσα στο χάος- και την παραμόρφωση στο ονειρικό ορχηστρικό “Gushie” με ήχο που θυμίζει Stereolab ή Broadcast στο κυματιστό κεντρικό θέμα.
Στο πίσω μέρος του “Post Ryan” αν ακούσεις καλά, θα βρεις το “I Ran (So Far Away)” των A Flock of Seagulls. Είναι τόσο παραμορφωμένο που πιθανόν να μην το αναγνωρίσεις, αλλά είναι εκεί και αποδεικνύει ότι αυτοί οι τρελοί Δουβλινέζοι αγαπούν την ποπ. Εδώ ακριβώς ο Kiely βρίσκει χώρο και μιλάει με αμεσότητα για τα προβλήματα ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζει, δηλώνοντας για τον εαυτό του ότι βρίσκεται “in-between breakdowns”, αλλά “just the same prick” αναφερόμενος στην περίοδο που ζούσε στην πίσω αυλή του σπιτιού του για να τραβήξει την προσοχή και συμπεραίνοντας ότι: “I get inevitable depression when I do nothing.”
Χαοτικό, γεμάτο παραμόρφωση και αναίδεια , most normal στην πραγματικότητα δεν το λες, αλλά αυτός είναι ο τρόπος που κάνουν τα πράγματα οι Gilla Band κι αυτός είναι ο κόσμος τους. Στίχοι σουρεαλιστικοί, λόγια -σχεδόν παραμιλητά- βγαλμένα από όνειρα, με τον Dara Kiely να έρχεται αντιμέτωπος με προβλήματα ψυχικής υγείας και όλη η μπάντα να είναι εκεί και να στηρίζει. Αναμφισβήτητα τα αγόρια από το Δουβλίνο που γνωρίζουμε από το 2011 καταφθάνουν τον Οκτώβριο του 2022 με το πιο δυνατό και εντυπωσιακό τους άλμπουμ.
Θορυβώδες, ασυμβίβαστο, προκλητικό, ανήσυχο και αναζωογονητικό. Ένα σκόπιμο rollercoaster με θόρυβο και παραμόρφωση, φλιπεράκι που χτυπά μια στη σουρεαλιστική φλυαρία και μια σε τολμηρές λωρίδες ουρλιαχτών. Δύσκολο άλμπουμ θα το πεις, σε πολλά σημεία κακόηχο και η αλήθεια είναι ότι πρέπει να ξεπεράσεις την κακοφωνία για να νιώσεις την αμεσότητα και να αντιληφθείς το θαύμα. Οι Gilla Band ξεκάθαρα μέσω πανδημίας και απανωτών lock down βρήκαν τον χώρο και τον χρόνο να δομήσουν, να αποδομήσουν, να πραγματοποιήσουν μία μεγαλοπρεπή αναζήτηση στις ατέλειωτες δυνατότητες του θορύβου και να δημιουργήσουν κάτι νέο, ευρηματικό.
Το Most Normal είναι η υπόσχεση που έδωσαν κάποτε οι τρεις μουσικοί (ο drummer Adam Faulkner ήρθε αργότερα), όταν έκλειναν το κεφάλαιο Harrows (η προηγούμενη indie μπάντα τους) και άφηναν πίσω το "σύνδρομο Arctic Monkeys”, ότι δεσμεύονται να δώσουν με τις δημιουργικές τους ικανότητες άβολους ήχους ακολουθώντας την no wave, όπως την μάθαμε τέλη ’70 στη Νέα Υόρκη -που και πιο συναρπαστική και πιο χορευτική είναι σύμφωνα με τον Duggan-, τη σκληρή techno, τους Αμερικανούς noisers Pissed Jeans και βασικά όλα τα ονόματα που συμπεριλαμβάνονται στη λίστα των LCD Soundsystem στο φανταστικό “Losing My Edge”.
“We are choosing the road less travelled”, δήλωναν.
Αυτό ακριβώς.
