Τι έγινε τελικά; Τον συγχωρήσαμε τον Liam Gallagher ή όχι ακόμα; Μήπως όλα θα έπρεπε να παραγράφονται στις περιπτώσεις μεγάλων καλλιτεχνών όπως στη δική του; Τελικά ο αδερφός του ήταν αυτός που έφταιγε για όλο αυτό το σούσουρο ή το ίδιο το "κακό παιδί" από το Μάντσεστερ; Ένα είναι το μόνο σίγουρο, οι Oasis "έντυσαν" ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια της μουσικής εφηβείας μας και "ευθύνονται" για το πως διαμορφώσαμε τον μουσικό μας χάρτη.
Πάντα θα είμαι επιφυλακτικός όταν βλέπω τόσο μεγάλα ονόματα να ξαναεμφανίζονται από τις στάχτες τους. Γι' αυτό και άργησα να βάλω C'mon you Know να παίξει - και μάλλον κακώς. Μου είχε λείψει αυτός ο ήχος, ήταν εκεί μπροστά μου όλο το σύμπαν συμπυκνωμένο και στριμωγμένο σε 14 πλούσια tracks και περίμενε να το ανακαλύψω. Και τι αποκόμισα μετά από δύο απανωτές ακροάσεις; Ξαναέζησα την τρέλα του Liam, τον ξαναείδα να περπατάει με το parka του στην βροχή, φλερτάρωντας με τους Spiritualized, θυμίζοντας έντονα τις Inspiral Carpets βασικές επιρροές του. Η φωνή του όμως, αυτή η φωνή ήταν και πάλι εκεί, σφιχτή, δυνατή κόντρα σε κάθε άνεμο, σε κάθε έντονο καιρικό φαινόμενο. Το λέω αυτό γιατί όλα τα κομμάτια του δίσκου έχουν μια έντονη δημιουργική επιθετικότητα που κάνει τον Gallagher και πάλι 25 χρονών να δεσπόζει αγέρωχος. Όσον αφορά την παραγωγή, θα σας δικαιώσει. Έγινε σοβαρή δουλειά που αναδεικνύει το songwriting.
Δεν θα κρυφτώ, πολύ συχνά σκέφτηκα τον λατρεμένο Ian Brown σε αυτόν τον δίσκο -αν και το νέο άλμπουμ του Λίαμ είναι ροκ, είναι δημιουργική ποπ χωρίς μανιέρες και κλασικά τρυκ. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, βασικά δύο: Αυτός είναι ένας δίσκος που θα ευχαριστηθείς τόσο στο live όσο και στο πικάπ. Μπράβο, όχι μπράβο του . Ασχολήθηκε και αυτό φαίνεται.
