Ήταν 8 Σεπτεμβρίου του 2010 όταν ανακοινώθηκε ότι ο ντράμερ/συνιδρυτής/συνθέτης (και πολλά ακόμα) Mike Portnoy αποχωρεί από τους Dream Theater προκαλώντας ένα μεγάλο σοκ στους οπαδούς τους. Από τότε, τόσο ο Mike Portnoy όσο και οι Dream Theater προχώρησαν μπροστά, με τον μεν Portnoy να έχει εμπλακεί και να έχει κυκλοφορήσει πάνω από 30 δίσκους με διάφορα συγκροτήματα ή side projects, ενώ οι Dream Theater με την έλευση του Mike Mangini στα ντραμς κυκλοφόρησαν 4 άλμπουμ. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Mike Portnoy είχε αποφύγει να συνεργαστεί με τους παλιούς του φίλους, ώσπου το 2020 ανακοινώθηκε ότι θα παίξει ντραμς στο προσωπικό άλμπουμ του κιθαρίστα John Petrucci με τον τίτλο Terminal Velocity, ενώ το 2021 ένα παλιό και αγαπημένο side project/group των Petrucci/Portnoy/ Jordan Rudess (πλήκτρα στους Dream Theater) και Tony Levin (μπάσο, King Crimson, Peter Gabriel) οι Liquid Tension Experiment κυκλοφορήσαν το τρίτο τους άλμπουμ, με τίτλο Liquid Tension Experiment 3, έχοντας κυκλοφορήσει την προηγούμενη τους δουλειά το 1999. Την ίδια στιγμή οι Dream Theater είχαν ανακοινώσει ότι ηχογραφούν το νέο τους άλμπουμ, και σε κανένα δεν θα έκανε εντύπωση εάν μαθαίναμε ότι ο Mike Portnoy ξαναγύρναγε στους Dream Theater. Τελικά ο ευσεβής πόθος των οπαδών δεν έγινε (για την ώρα) και οι Dream Theater κυκλοφόρησαν το 15ο άλμπουμ τους με τίτλο A View From The Top Of The World.
Το πρώτο single που ακούσαμε από το άλμπουμ ήταν το διάρκειας εννέα λεπτών "The Alien" που δεν μπορώ να πω ότι είχε ενθουσιάσει με το πρώτο άκουσμα. Καθώς η φωνή «μπαίνει» μετά το 2ο λεπτό, επικεντρώνεις την προσοχή σου στα ντραμς του Mike Mangini που παίζει όπως πάντα εντυπωσιακά, αλλά και πάλι έχεις την αίσθηση ότι έχει το άγχος να αποδεικνύει σε κάθε κυκλοφορία ότι οι Dream Theater δεν έχουν ανάγκη τον Mike Portnoy, αλλά έχουν τον Mangini στα ντραμς. Το δεύτερο single το "Invisible Monster" είναι και το μικρότερο σε διάρκεια του άλμπουμ, και είναι, ας πούμε, το «εμπορικό» τραγούδι του άλμπουμ και ούτε και αυτό έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και αρκετοί θεωρούσαν ότι το άλμπουμ θα ήταν μέτριο. Έπρεπε να κυκλοφορήσει και να ακούσουμε ολόκληρο το άλμπουμ για να αλλάξουμε γνώμη προς το καλύτερο ξεκινώντας από το "Answering the Call" που σε κάνει να ξεχνάς τα τραγούδια που είχες ακούσει πριν. Είναι ένα τραγούδι που ενώ παίζουν, όπως πάντα, οι Dream Theater τεχνικά, δεν υπάρχει κάποιο σημείο που κάποιο από τα μέλη να κάνει μια επίδειξη των ικανοτήτων του, αλλά όλοι «χτίζουν» ένα τραγούδι με αρχή-μέση και τέλος. Το τραγούδι-φόρος τιμής στους Rush, το “Transcending Time” είναι ευχάριστο στο άκουσμα για να ακολουθήσει η «καταιγίδα» του “Awaken The Master”, το οποίο είναι το πρώτο τραγούδι που ο John Petrucci χρησιμοποιεί 8χόρδη κιθάρα, και ειδικά στην αρχή του είναι ένα heavy τραγούδι για να ακολουθήσουν μετά καμιά 10 αλλαγές ρυθμού, πράγμα συνηθισμένο στους Dream Theater.
Στα τελευταία άλμπουμ των Dream Theater, και ιδιαίτερα από την αποχώρηση του Mike Portnoy και μετά οι κριτικές επικεντρώνονται πάντα στα φωνητικά του James LaBrie, στα ντραμς του Mike Mangini και τα κατά πόσο ο Jordan Rudess στα keyboards παίζει αχρείαστα τεχνικά πράγματα που δεν κολλάνε τόσο στα τραγούδια. Στο A View from the Top of the World υπάρχει μια ισορροπία από όλους. Ό James LaBrie δεν κάνει υπερβολές στα φωνητικά του και μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι τραγουδάει πια μέχρι εκεί που μπορεί, ο Mike Mangini στα περισσότερα τραγούδια να είναι πιο σίγουρος για τον εαυτό του, ενώ και ο Jordan Rudess έχει αποφύγει τα πολλά μπλιμπλίκια στον ήχο του. Ίσως η παρουσία του Andy Sneap στη μίξη και στο mastering να τους έβαλε, όσο είναι δυνατό, ένα «χαλινάρι» και ακούγονται τόσο ισορροπημένοι και νομίζω ότι η επιλογή τους δικαίωσε.
Με μια υποψηφιότητα για Grammy για το τραγούδι "The Alien" και επί το πλείστον καλές κριτικές και υψηλές θέσεις στα charts πολλών χωρών (π.χ. Γερμανία, Φιλανδία κ.τ.λ.), το A View from the Top of the World για πολλούς είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχουν βγάλει μετά την αποχώρηση του Mike Portnoy και μάλλον είναι έτσι. Είναι ένα άλμπουμ για όλους τους οπαδούς των Dream Theater. Εάν θέλεις να ακούσεις τεχνικά σημεία, υπάρχουν αρκετά. Εάν θέλεις να ακούσεις ένα τραγούδι με πολλές αλλαγές στους ρυθμούς, θα το βρεις στο εικοσάλεπτο τραγούδι το "A View from the Top of the World" που με αυτό κλείνει το άλμπουμ. Εάν θέλεις να ακούσεις ένα πιο «συμβατικό» τραγούδι θα το βρεις στο "Answering the Call" και στο “Transcending Time”. Και κάθε φορά που θα ακούς το άλμπουμ, θα ανακαλύπτεις κάτι που σου είχε ξεφύγει στις πρώτες ακροάσεις. Και αυτή είναι η μαγεία του άλμπουμ.
