Οι Vanishing Twin είναι το, εκ Λονδίνου ορμώμενο, κουιντέτο των Cathy Lucas (φωνή), Valentina Magaletti (τύμπανα), Susumu Mukai (μπάσο), Phil M.F.U. (ήχοι διάφοροι -!!!-) και Elliott Arndt (φλάουτο και κρουστά). Ιδρύθηκαν το 2015, κυκλοφόρησαν τα άλμπουμ Choose Your Own Adventure το 2016 και The Age Of Immunology το 2019 για να επιστρέψουν το 2021 με το Ookii Gekkou , το οποίο ομολογώ πως εν πρώτοις και πριν καν το ακούσω με γύρισε πίσω στα παιδικά μου χρόνια -τότε που θαύμαζα τον Μηνά Γκέκο στα μπασκετικά παρκέ να σκοράρει κατά ριπάς φορώντας την φανέλα της ΑΕΚ, μέχρι τελικά να φορέσει την φανέλα του Παναθηναϊκού, κάτι που για την ψυχοσύνθεση ενός 11χρονου ήταν μια μέγιστη ματαίωση. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Στο προκείμενο και όσον αφορά το περιεχόμενο του Ookii Gekkou (και όχι τους συνειρμούς που δημιούργησε ο τίτλος του δίσκου), μια πολύ σύντομη παρουσίαση του τελευταίου πονήματος των Vanishing Twin θα περικλειόταν στη φράση "αν σας αρέσουν οι Stereolab και οι Broadcast τότε θα σας αρέσει και το Ookii Gekkou". Το άλμπουμ προφανώς και είναι pop στη βάση του, ενώ σε μια επιπλέον ανάγνωση ο δίσκος χαρακτηρίζεται από το κλασάτο avant garde ύφος, τα library στοιχεία, τις μπόλικες δόσεις ψυχεδέλειας (που είναι και της μοδός -sic-), ένα υποβόσκον art rock κλίμα, μια κάποια αστική tropical αίσθηση, ένα jazzy αέρα και, φυσικά, αρκετή διάθεση για πειραματισμό και αυτοσχεδιασμό.
Τα ανωτέρω στοιχεία, δίχως άλλο, τα χειρίζονται με περίσσεια δεξιότητα οι Vanishing Twin και, λογικά, παρουσιάζουν μια ολοκληρωμένη πρόταση που λειτουργεί καλύτερα ως ένα άλμπουμ που ακούγεται από την αρχή έως το τέλος, παρά ως ένας δίσκος με επιμέρους δυνατές στιγμές. Σε μια άλλη εποχή που τα singles ήταν το άλφα και το ωμέγα για την προώθηση ενός δίσκου, η Fire Records (από την οποία κυκλοφορεί το Ookii Gekkou) θα τα έβρισκε σκούρα. Την εποχή των streaming πλατφορμών, όπου καθίσταται πιο εύκολο από ποτέ να ακούσεις έναν δίσκο εξ ολοκλήρου ακριβώς τη στιγμή της κυκλοφορίας του, το Ookii Gekkou αξίζει και με το παραπάνω τον (πολύτιμο λόγω υπερ-πληροφόρησης) χρόνο του ακροατή. Έχω την αίσθηση, επίσης, ότι ο δίσκος δεν θα αφήσει ασυγκίνητους τους λάτρεις του βινυλίου, έχει μια αισθητική άλλωστε που του ταιριάζει η "ιεροτελεστία" της ακρόασης μέσω ενός πικ απ. Εν κατακλείδι, εξαιρετικά όμορφος δίσκος. Τι παραπάνω χρειάζεται κάποιος;
