Το Pitfalls ήταν τόσο σημαντικό album για την καριέρα των Leprous που φαίνεται ότι καθορίζει από εδώ και πέρα την καλλιτεχνική τους υπόσταση. Η αδιαμφισβήτητή ποιότητα που διέθετε και κυρίως η επιτυχία των Νορβηγών να ικανοποιήσουν το σύνολο του fan base τους, ενώ προχώρησαν σε σημαντικές αλλαγές, είναι φυσικό να επηρέασαν την πιο "safe" προσέγγιση του Aphelion. Μπορούμε να μιλήσουμε ουσιαστικά για ένα Pitfalls 2, όπως μπορούμε να συμφωνήσουμε για έναν ελαφρώς υποδεέστερο ποιοτικά δίσκο, σε σχέση με την πλούσια καριέρα τους, που όμως παραμένει ψηλά σε σύγκριση με την υπόλοιπη σκηνή.
Αρχικά, ας σταθούμε στις συνθέσεις που διατηρούν τον ενθουσιασμό μας για τους Leprous. Το "Silhouette" θυμίζει αρκετά τις καλύτερες στιγμές του Malina και έχει μια pop ρυθμολογία που σίγουρα θα λειτουργήσει σε live περιβάλλον. Αντίθετα, το "All the Moments" που εκκινεί την επτάλεπτη διάρκεια του με κιθαριστικά leads, εσωκλείει μια πιο κλασική ροκ δυναμική, που διακόπτει έντεχνα ο Einar Solberg με την απρόβλεπτη ερμηνεία του. Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δύο μεθοδολογίες, βρίσκουμε το "The Silent Revelation" που είναι ένα από τα "safe hits" του δίσκου, ενώ το "The Shadow Side" θριαμβεύει, με το σύνολο των φωνητικών και των ρεφραίν που περιλαμβάνει, ως η σύνθεση που θα καρφωθεί στο μυαλό των φίλων του group. Παραδοσιακά τα albums των Leprous κλείνουν με μια σύνθεση πιο ”αλλόκοτη” σε σχέση με το στιλ του δίσκου, έτσι και το "Nighttime Disguise" κινείται σε μια πολύπλοκη δομή, αρκετές εναλλαγές και επιτέλους επιστροφή στα black metal φωνητικά από τον Solberg (έστω και για λίγο).
Χωρίς να κρίνονται ως fillers (δεν θα βρείτε ούτε κατά διάνοια κάτι τέτοιο εδώ μέσα), οι πιο μελωδικές στιγμές του δίσκου ("Have you Ever?", "Castaway Angels") δεν σε κυριεύουν συναισθηματικά, ενώ και τα openers ("Running Low" και "Out of Here") δεν καταφέρνουν να ακτινοβολήσουν ικανοποιητικά ώστε να απογειώσουν τον δίσκο στα επίπεδα του Pifalls. Μικρές απώλειες που δικαιολογούνται στην εμβάθυνση ενός στιλ που επί χρόνια προσπαθούν να ακολουθήσουν μεγαλύτεροι rock stars (Muse, Steven Wilson) και αποτυγχάνουν παταγωδώς στο καλλιτεχνικό σκέλος.
