Με τον καλύτερο δίσκο τους από το έτος ίδρυσής τους μέχρι σήμερα -μετά ίσως από το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1995 για συμβολικούς λόγους- επέστρεψαν στη δισκογραφία τον Ιούνιο του 2021 οι Αμερικανοί Garbage, για να κλείσουν στόματα και να αποδείξουν ότι ο χαρακτηρισμός “ώριμος” μπορεί στα σωστά χέρια να είναι κάτι παραπάνω από μια εύκολη λύση για τη μουσική πένα που δεν ξέρει τι να πει για μια αγαπημένη μπάντα της νιότης της.
Είναι η αλήθεια ότι από το τελευταίο εκείνο κύμα του grunge που πρόλαβαν να καβαλήσουν οι Garbage στα πρώτα τους βήματα, οι απόπειρες του συγκροτήματος να κάνουν την queer αισθητική τοποθέτησή τους να συμβαδίσει με τα νέα ήθη της “εναλλακτικής” σκηνής των ‘00s ήταν καταδικασμένες σε μια συνθήκη μετριότητας. Ο κοινωνικοπολιτικός και αισθητικός αναβρασμός ωστόσο του μεταιχμίου της τρίτης δεκαετίας των νέων ’20 φαίνεται να ευνόησε το ταπεραμέντο της Shirley Manson και το αδιαμφισβήτητο οπλοστάσιο του Butch Vig και κάπως έτσι το No Gods No Masters είναι μια εντυπωσιακή επιστροφή alternvative βετεράνων που ήταν κάποτε μπροστά από την εποχή τους και σε αυτήν εδώ την στροφή συγχρονίστηκαν αγαστά με την περιρρέρουσα ατμόσφαιρα.
Ο διαχρονικός ακτιβιστικός λόγος της Manson βρίσκει στη σύγχρονη θεματολογία του “Black Lives Matter”, του μετακαπιταλισμού, του σεξισμού και του φεμινισμού εύφορο έδαφος για να ξεδιπλωθεί με την άνεσή του ενώ σε μια χαμένη στα σύννεφα κορυφή πάνω από το ροζ εξώφυλλο σύσσωμο το μουσικό δωδεκάθεο των ‘80s φροντίζει για την επιτυχία αυτού του δίσκου που δεν αναγνωρίζει θεό και αφέντη. Roxy Music, David Bowie, Joy Division, Human League, Siouxie, The Cure, Talking Heads, κάθε ψηφίδα του άφθαρτου εδώ και σαράντα χρόνια post punk και new wave μωσαϊκού βρίσκει με θαυμάσιο τρόπο την ηχώ της στο εκλεκτικό tracklist του Νο Gods No Masters χωρίς ωστόσο να καπελώνει τον χαρακτηριστικό ήχο των Garbage που αναβιώνει σχεδόν συγκινητικά σε tracks όπως το “Anonymous XXX” και το “Uncomfortable Me”. Από το δηλωτικό προθέσεων εναρκτήριο “The Men Who Rule the World” μέχρι το αισθαντικό νουάρ κλείσιμο του “This City Will Kill You” και με ενδιάμεσους σταθμούς το εθιστικό κατηγορώ στους απανταχού οπορτουνιστές “Wolves”, το καλειδοσκόπιο του “Flipping the Bird” και την επική δυστοπία του “A Woman Destroyed” -το καλύτερο ίσως εσωστρεφές κομμάτι που έχουν γράψει και θα γράψουν ποτέ οι Garbage- ο έβδομος αυτός δίσκος των Garbage φέρνει ξανά στο προσκήνιο όλους τους λόγους για τους οποίους απέκτησαν τη μικρή αλλά σημαντική μερίδα τους στην ύστερη περίοδο της τελευταίας ροκ επανάστασης ενισχυμένους από τα πλούσια σε ερεθίσματα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει μεταξύ της ‘90s αθωότητας και των πονηρών καιρών μας.
Χωρίς θεούς και αφέντες οι Garbage κάνουν ακόμα κουμάντο στους εαυτούς τους και με το No Gods No Masters λένε μια ακόμη λέξη που αξίζει να ακούσετε.
