Τον Δεκέμβριο του 2019, όταν το Avopolis ανέδειξε το ντεμπούτο της 17χρονης τότε Billie Eilish ως το καλύτερο διεθνές άλμπουμ της χρονιάς, υπήρχαμε και εμείς οι «ξινοί», που ενώ είχαμε απολαύσει τον δίσκο και θαυμάσει τη φρέσκια του ματιά, δεν πιστεύαμε πως πληρούσε τις προϋποθέσεις για να πλασαριστεί στην κορυφή μιας τέτοιας λίστας.
Δυο περίπου χρόνια αργότερα, η ακρόαση της δεύτερης κυκλοφορίας του teen icon –που έκτοτε κατάφερε να μην έχει απoλέσει ούτε ίχνος από το hype του– αναπόφευκτα οδηγεί στη σκέψη ότι έναν τέτοιον δίσκο περιμέναμε για να πραγματοποιήσουμε τη δική μας υπόκλιση.
Το Happier Than Ever βρίσκει την Billie Eilish σε μια περίοδο μετάβασης από την αγουράδα της εφηβείας προς τη συνειδητοποίηση της ενηλικίωσης, αλλά και τον πρώτο εναγκαλισμό με τη γυναικεία ωρίμανση. Ο τόνος αυτός δίνεται ήδη από το εναρκτήριο “Getting Older”, όπου πάνω στα μινιμαλιστικά πλήκτρα σιγοτραγουδά στίχους σαν το “Things I once enjoyed / Just keep me employed now”, αλλά διατηρείται σχεδόν στο σύνολο της tracklist. Στη μέση της, μάλιστα, στο interlude με τίτλο “Not My Responsibility” –το οποίο, παρεμπιπτόντως, δίνει τη σκυτάλη μέσω μιας άψογης μετάβασης σε ένα από τα highlights του δίσκου (“OverHeated”)– έχουμε ένα spoken word με ξεκάθαρη φεμινιστική εσάνς, το οποίο αποκλίνει αρκετά από το στιχουργικό περιεχόμενο στο οποίο είχαμε συνηθίσει την Billie Eilish μέχρι σήμερα.
Πρωτίστως, όμως, το δεύτερο αυτό άλμπουμ της Αμερικανής σηματοδοτεί την αναβάθμισή της ως μουσικού. Σε όποιο στιλ κι αν δοκιμαστεί –και συναντά κανείς πολλά διαφορετικά μέσα στον δίσκο– το αποτέλεσμα είναι από αξιοπρεπές, μέχρι και φανταστικό. Στο “I Didn’t Change My Number” κάνει pop πάνω σε καθαρόαιμο hip hop beat, με distorted εκκλησιαστικό όργανο στο υπόβαθρο και βρώμικα electronics που χαρίζουν στο κομμάτι ένα outro μούρλια. Στο υπέροχο “Oxytocin” μπλέκει το γνώριμο neo-goth ύφος που εισήγαγε στον προηγούμενο δίσκο, με ηχητικές πινελιές βιομηχανικής techno, πάνω σε μια εντελώς ανορθόδοξη, για τα δεδομένα της pop, ρυθμική βάση. Το “GOLDWING” ξεκινά με κάτι που ακούγεται σαν χορωδιακός θρησκευτικός ύμνος και στη συνέχεια σαμπλάρει την εισαγωγή σε λούπα, τραγουδώντας σε syncopated χρονισμό με τρόπο που θυμίζει το δεύτερο μέρος του συγκλονιστικού “Sing About Me, I’m Dying Of Thirst” του Kendrick Lamar. Στο “Your Power” και το “Male Fantasy” υιοθετεί τον απογυμνωμένο indie folk ήχο, κατευθείαν μέσα από τη δεξαμενή του πρώιμου Bon Iver. Στο “Billie Bossa Nova” κάνει… ακριβώς αυτό που μαρτυρά ο τίτλος. Το ομώνυμο κομμάτι, που είναι ίσως και το πιο δημοφιλές του δίσκου στον σκληρό πυρήνα των fans, εκκινεί ως ακουστική μπαλάντα και στη συνέχεια εκρήγνυται, καταλήγοντας σε μια lo-fi, ανθεμική indie μελωδία.
Είναι εκπληκτική η ποικιλομορφία των μουσικών επιρροών του δίσκου και ακόμα πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι η Billie Eilish ελίσσεται μέσα στον δαιδαλώδη αυτόν ηχητικό λαβύρινθο, χωρίς να χάνει επ’ ουδενί το προσωπικό της στίγμα. Θα πρέπει, βέβαια, να γίνει ειδική μνεία στην εξαιρετική συμβολή του Finneas στην παραγωγή, ο οποίος ανταποκρίνεται στα υψηλά standards που ο ίδιος έθεσε, δύο χρόνια πριν.
Η Billie Eilish ξεπερνά εύκολα, λοιπόν, τον σκόπελο του «δύσκολου δεύτερου άλμπουμ» απλώνοντας την ηχητική βεντάλια μέχρι τα όριά της, ανανεώνοντας τις θεματικές της και, κυρίως, εξελίσσοντας τις συνθέσεις της. Αντισταθμίζει, έτσι, με το παραπάνω την αναμενόμενη απουσία του στοιχείου του αιφνιδιασμού και διανύει απόσταση που ελάχιστοι μουσικοί, έστω και με τα διπλάσια της χρόνια, έχουν καταφέρει να καλύψουν, στη διαδρομή προς το πάνθεον της pop του 21ου αιώνα. Το “Happier Than Ever” θα αποτελέσει μελλοντικά σημείο αναφοράς για το 2021, κάτι που αναμφίβολα θα αποτυπωθεί και στις λίστες του Δεκεμβρίου με τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
