Για την αμερικανογερμανίδα Sophia Kennedy, η πρόσμιξη μελωδιών από vintage παιδικές σειρές και ηχογραφημένων φωνών από κλήσεις με δικούς της ανθρώπους, μέσα σε ένα ευφάνταστο fusion με βάση την ηλεκτρονική art pop, εκφράζει τον ηχητικό τόπο μέσα στον οποίο αντανακλά τις εσωτερικές της νευρώσεις. Ο κόσμος της επεκτείνεται με τον δεύτερο δίσκο της, Monsters, ο οποίος είναι γεμάτος με τις παραπάνω ιδιαιτερότητες. Aς πούμε, στο κλείσιμο του ανατριχιαστικού “Francis” ακούγεται κάτι σαν ένα εξαγνιστικό ουρλιαχτό μαϊμούδων, αλλά στην πραγματικότητα, είναι η ίδια η μουσικός που μιμείται τον ήχο, ενώ στο “Dragged Myself Into The Sun”, ακούμε την ηχογραφημένη φωνή της γιαγιάς της, προσαρμοσμένη στις ανάγκες του κομματιού. Αυτές οι λεπτομέρειες έρχονται να προσδώσουν νοστιμάδα στη συνταγή, η οποία έχει ως βασικά συστατικά στοιχεία τον χειροποίητο, avant pop ρομαντισμό (“Seventeen”, “Chestnut Avenue”) και τα hip hop beats, ντιπαρισμένα στο sample (“Orange Tic Tac”, “Cat On My Tongue”). Σε αυτή την αβίαστη ηχητική ποικιλομορφία προσθέστε και αρκετή υπόγεια, συναισθηματική ένταση που προκύπτει ως αποτέλεσμα των θεατρικών ερμηνειών της Sophia Kennedy. Μέσα από τις δύο πρώτες της κυκλοφορίες, η μουσικός έχει θέσει ξεκάθαρα τα όρια του δικού της μικρόκοσμου μέσα στον οποίο επιτρέπει στη μουσική της να ανθίσει. Η ομορφιά, όμως, βρίσκεται στο ότι ποτέ δεν φοβάται να τα καταργήσει (όπως λόγου χάρη στο jazzy “Up”).
Άκου κι αυτό: Virginia Wing - Ecstatic Arrow (2018), Half Waif - Caretaker (2020)
