Ο Roman Flügel είναι αναντίρρητα μια από τις πιο επιφανείς προσωπικότητες της ευρωπαϊκής, ηλεκτρονικής, dance σκηνής και αυτό αποδεικνύεται από τα σχεδόν 30 χρόνια ενεργής παρουσίας στα οποία «κεντάει» είτε σαν συνθέτης είτε σαν DJ, που είναι κατά κοινή ομολογία (επίσης) εκπληκτικός. Το έργο του, είτε πρόκειται για original δικές του παραγωγές, είτε για remixes, τα οποία έχει υπογράψει με αναρίθμητα ψευδώνυμα πέρα από το όνομα του αλλά και οι πάμπολλες συνεργασίες και τα εκάστοτε project που στήνει, τον έχουν ανεβάσει σε ένα «βάθρο», στο οποίο ελάχιστοι ανάλογοι καλλιτέχνες μπορούν να σταθούν. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως αν ο Sven Vath είναι ο θεμέλιος λίθος της γερμανικής dance σκηνής, ο Flugel είναι τα μπετά.
Η συγκεκριμένη δεν είναι η πρώτη κυκλοφορία του στην γερμανική Running Back του επίσης αγαπημένου Gerd Janson, DJ και παραγωγού από την Φρανκφούρτη, από την οποία είναι εξάλλου και ο Flügel (αλλά και ο Sven Vath!). Είχαν προηγηθεί δύο singles/EPs, το περσινό Garden Party και το φετινό Anima, έχει κυκλοφορήσει μουσική σαν Roman IV πριν από καμιά δεκαετία, ενώ έχουν γίνει και κάποια φανταστικά reissues παλαιότερου υλικού του.
Το Eating Darkness περιέχει 9 electronica και house/techno κομμάτια και ακροβατεί μεταξύ dancefloor και καναπέ. Οι χαρακτηριστικές, ψυχρές, «μηχανικές» μελωδίες του είναι πανταχού παρούσες και δημιουργούν ένα «υγρό» περιβάλλον στο οποίο ο ακροατής «κολυμπάει» για 40 λεπτά. Μια γλυκιά μελαγχολία διατρέχει το σύνολο του έργου ενώ τα ηχοχρώματα είναι κατά βάση σκοτεινά, αλλά όχι κλειστοφοβικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το στοιχειωμένο, ambient-esque ‘Chemicals’. Η δουλειά στην παραγωγή είναι για άλλη μια φορά υποδειγματική και έχει αυτό το πολύ χαρακτηριστικό, λεπτεπίλεπτο και λεπτομερές sound design που μπορεί να χάνει μεν σε «βρωμιά», αλλά εντυπωσιάζει με την ακρίβεια και την καθαρότητα του. Το ‘Cluttered Homes’ με κάνει να φαντάζομαι το ξημέρωμα σε ένα ειδυλλιακό, open-air party όπου όλοι αναπνέουν στον ρυθμό του, του ενώ το ‘Jocks and Freaks’ είναι μια χαριτωμένη, acid-house «βομβίτσα», από αυτές που μας έχει συνηθίσει και κάνει μάγκες τους απανταχού club DJs. Τα downtempo ‘The Best Is Yet To Come’ και ‘Eternal’, είναι ίσως οι πιο αδύναμες στιγμές του συνόλου με μια ελαφρώς ξενέρωτη χροιά στον ήχο και αυτά τα σχεδόν cheesy new-age/italo piano lines, χαμηλώνοντας τον πήχη ενός κατα τα άλλα καλού άλμπουμ. Κορυφαίο από την άλλη το ‘Wow’ που μου δημιουργεί την ανάγκη να στήσω ένα παράνομο rave party, μόνο και μόνο για να το παίξω την κατάλληλη στιγμή.
Αυτή σίγουρα δεν είναι η καλύτερη δουλειά του Roman Flügel αλλά παραμένει σε ένα επίπεδο τόσο υψηλό που άλλοι ομόσταυλοί του θα σκότωναν για να φτάσουν. Όσοι ψάχνουν για ένα dance άλμπουμ γεμάτο club cuts μάλλον θα απογοητευτούν, καθότι η πλάστιγγα γέρνει στην χαμηλότονη, «ακουστικού τύπου» electronica. Όσοι όμως έχουν την υπομονή και την ανάγκη να εισχωρήσουν στον κόσμο του Flügel θα ανταμειφθούν με ενός είδους «κάθαρση» που μόνο αυθεντικοί καλλιτέχνες μπορούν να προκαλέσουν.
