Εάν αναζητήσουμε για το metal εκείνη την κυκλοφορία του 2021 που θα έπρεπε να θεωρείται «πολυαναμενόμενη» τότε αυτή είναι το Fortitude των Gojira με διαφορά, μιας και οι Γάλλοι έχουν καταφέρει να σκαρφαλώσουν με τις εξαιρετικές δουλειές τους στις κορυφές του ιδιώματος. Με σχεδόν το μισό άλμπουμ να μας σερβίρεται εδώ και περίπου ένα χρόνο, με μεθοδικό τρόπο και βλέμμα προσηλωμένο στις νέες πρακτικές του μουσικού marketing και τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν από την πανδημία, ομολογώ ότι άκουσα τον δίσκο με λίγες προσδοκίες για κάτι πραγματικά αντάξιο του παρελθόντος του γκρουπ. Ευτυχώς, οι συνθέσεις που έμειναν στον πάγκο της προώθησης ήταν και οι πιο αξιόλογες, με αποτέλεσμα η κυκλοφορία του άλμπουμ να αφήνει τελικά θετικό πρόσημο.
Ας ξεκινήσουμε από τα καλά. Οι Gojira, πέρα από τις εξαιρετικές, κιθαριστικές ιδέες που είχαν όλα αυτά τα χρόνια στα άλμπουμ τους, έγιναν αυτό που είναι σήμερα εξαιτίας του συνδυασμού του εξαιρετικού rhythm section που διαθέτουν με τα οικολογικά «ευαίσθητα» concept των τραγουδιών τους. Προφανώς και υπάρχουν συνθέσεις σε αυτό το στυλ, με τα "Sphinx", "Grind", "New Found" και "Into the Storm" να επιβεβαιώνουν τους λόγους της πρωτοκαθεδρίας των Gojira στο σύγχρονο metal. Με τα riffs να πρωταγωνιστούν, οι προαναφερθείσες συνθέσεις κερδίζουν τις εντυπώσεις όπως στο παρελθόν έκαναν και τα super hits "Stranded", "Silvera" και προφανώς το ιστορικό "Flying Whales".
Ήδη από το άλμπουμ Magma, το γκρουπ προσπάθησε να μειώσει ταχύτητες, να αποκτήσει πιο φιλόξενο ηχητικό πλαίσιο για ανθρώπους που δεν ακούνε metal και γενικά να τονώσουν την αμεσότητα εις βάρος του δυναμισμού που επιδείκνυαν. Αυτήν την προσπάθεια την συναντάμε και στο Fortitude, με τα τραγούδια "Another World", "Fortitude", "The Chant" και "Τhe Trails" να εξελίσσουν με ακόμα καλύτερο τρόπο τα καθαρά φωνητικά του Joe Duplantier και τις παράλληλες μελωδίες. Παρότι θεωρώ ότι δεν τους ταιριάζει απόλυτα ο τρόπος που προσπαθούν να προσεγγίσουν τη μελωδική τους πλευρά, τελικά ακούγονται πειστικοί και οι εν λόγω συνθέσεις δίνουν ευχάριστες ανάσες σε έναν πολύ σφιχτό και ρυθμικό δίσκο.
Εκεί που οι Gojira τελικά δεν τα κατάφεραν είναι να γράψουν ένα τραγούδι που θα χαρακτηρίσει τη στροφή της πορείας της καριέρας τους, που εν τέλει θα αποδείξει ότι το ρίσκο που πήραν, άξιζε τον τόπο. Ούτε το "Born For One Thing", ούτε το "Amazonia" μπορούν να αγγίξουν σε ποιότητα παλαιότερες επιτυχίες τους, ενώ διαθέτουν όλα τα συστατικά της συνταγής της επιτυχίας. Νιώθεις ότι η μπάντα δεν εκτροχιάζεται ενώ την περιμένεις να το κάνει. Σίγουρα όλοι όσοι τους γνωρίζουμε καλά, αναμέναμε κάποια έκρηξη στα ντραμς από το πουθενά, ένα riff που θα μας χαραχτεί για πάντα στην μνήμη, κάτι αναπάντεχο που θα μας ανεβάσει την αδρεναλίνη. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη και σε αντιδιαστολή με την αυτονόητη, υψηλή ποιότητα των εκτελέσεων, διακρίνω και πλέον μια πιο safe διακύμανση των ρυθμών, η οποία μάλλον είναι απότοκη της απόφασης της μπάντας για πιο εύπεπτη μουσική. Εάν εξαιρέσουμε αυτόν τον σημαντικό παράγοντα, που μετατρέπει μια πολύ καλή κυκλοφορία σε κορυφαία, όλα τα υπόλοιπα πήγαν μια χαρά για τους Gojira.
