«Δεν το παίρνουν και πολύ ψύχραιμα πως μεγαλώνουν», θα μπορούσε να είναι η φράση που συνοψίζει ιδανικά όλη τη ψυχή του 11ου δίσκου των Teenage Fanclub. Κιθαριστικά τραγούδια με μελωδίες παλιάς κοπής, βουτηγμένα στη νοσταλγία και σε αναζήτηση ενός χαμένου αισθήματος γαλήνης και ηρεμίας -ενός σπιτιού για να ξαποστάσουν, όπως τραγουδούν και στο εναρκτήριο “Home”- συνθέτουν το Endless Arcade. Για να ξορκίσουν αυτή τη συναισθηματική αποξένωση που έρχεται με τα χρόνια, οι σκωτσέζοι βετεράνοι επιστρέφουν με μία ανθοδέσμη τραγουδιών που αναβλύζει τέτοια σπιτίσια οικειότητα που νομίζεις πως πρόκειται για δίσκο διασκευών: θα ορκιζόμουν πως το “The Sun Won’t Shine On Me” το έχω ακούσει σε κάποια λίστα με χαμένες 60s μπαλάντες και πως η γλυκόπικρη μελωδία του “I'm More Inclined” θα πρέπει να υπάρχει κάπως από πάντα. Ο δίσκος είναι γεμάτος από τέτοιες στιγμές που μοιάζουν να ενεργοποιούν ένα συλλογικό, μελωδικό ασυνείδητο -σαν ένα ξεχασμένο ρεφρέν που είχες ακούσει κάποτε στο ραδιόφωνο και έπιασες τον εαυτό σου να το σφυρίζει μετά από χρόνια. Μπορεί η παράδοση σε αυτές τις τάσεις φυγής και την ατελείωτη ονειροπόληση στις υγιείς της στιγμές να σκορπά ανοιξιάτικη ευφορία, αλλά στις υπόλοιπες, εκθέτει μία ομάδα 50αρηδων που κοιτάζει εμμονικά και τοξικά στο παρελθόν, τόσο ηχητικά όσο και θεματικά, κυρίως σε τραγούδια όπως τα “Back In The Day” και “Living With You”. Διαχειρίζονται, όμως, με τέτοια ευαισθησία και γλυκάδα το εύθραυστο της ψυχής, που μένει μόνο λίγος χώρος για ξενέρωμα και απογοήτευση. Σε μία εποχή που όλοι βαρεθήκαμε τα σπίτια μας, οι Teenage Fanclub μας ζητούν να ανοίξουμε τα παράθυρά τους. Όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στον έξω κόσμο, για να αντικρίσουμε τη ζωή με λίγη περισσότερη διαύγεια.
Άκου κι αυτό: Gorky’s Zygotic Mynci - How I Long To Feel That Summer In My Heart (2001), Grandaddy - Way We Won’t (2017)
