Αν η έκρηξη της βρετανικής, spoken word σκηνής καλλιτεχνικού post punk ξεκίνησε με το ντεμπούτο των Black Midi πριν από περίπου δύο χρόνια και συνεχίστηκε επάξια φέτος με τους δίσκους των Black Couuntry, New Road και Dry Cleaning, τότε το εκπληκτικό, πρώτο άλμπουμ των Squid θα πρέπει να αποτελεί την κορύφωση, αλλά και την ολοκλήρωση, αυτού του αρχικού κύκλου παρθενικών κυκλοφοριών.
Πειραματικό αλλά και προσβάσιμο, avant-garde αλλά και ευθύβολο, χαοτικό αλλά και κοντρολαρισμένο, το Bright Green Field, σε παραγωγή του Dan Carey της δισκογραφικής Speedy Wunderground (που συνδέει όλα τα παραπάνω συγκροτήματα στα πρώτα τους βήματα), είναι ένας κατά βάση post punk δίσκος που δε βολεύεται, όμως, ποτέ σε μία εύκολη και γραμμική εξέλιξη του σεναρίου του. Δεν είναι τόσο η ποικιλία ήχων (οι jazz-funk, indie, dub και post αναφορές μοιάζουν σα να υπάρχουν συνεχώς κάπου τριγύρω) που φέρνει έναν φρέσκο αέρα εφευρετικότητας και πρωτοτυπίας, όσο η αριστοτεχνικά ισορροπημένη δομή του άλμπουμ.
Τα στοιχεία που συνθέτουν το δίσκο είναι συγκολλημένα μεταξύ τους με τέτοια αρμονική ακρίβεια και ευστοχία που δεν αφήνουν στιγμή να πάει χαμένη. To πρώτο μισό του “Boy Racers” ακούγεται σαν ένα indie rock single που μας ήρθε από τα μέσα των zeros, από τη μέση και μετά ολισθαίνει σε μία ηλεκτρονική αποφόρτιση. Τα επιθετικά φωνητικά του ντράμερ Olly Judge στο κορυφαίο “Paddling” (“Don’t push me in!”) ξαφνικά εκτονώνονται με το μινιμαλιστικό intro του “Documentary Filmmaker". H μελαγχολική, Radiohead αισθητική του “2010” μετασχηματίζεται μέσα από το jazz πέρασμα του “The Flyover” σε μία funky, post punk παράνοια που θυμίζει έντονα Talking Heads στο “Peel St.”, ενώ η ένταση αυξομειώνεται με τέχνη στα “Global Groove” και “Pamphlets”.
Αν υπάρχει μία μόνο στιγμή που το χάος ξεχειλώνει απολαυστικά, τότε θα πρέπει να βρίσκεται στο ανατριχιαστικό “Narrator”: η εκτόνωση της λούπας “I’ll play mine” (στην οποία ο Olly Judge ακούγεται σα να τραγουδάει στους Offspring) με τα ουρλιαχτά της Martha Skye Murphy, δεν είναι μόνο η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, αλλά και μία από αυτές της φετινής, μουσικής χρονιάς. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για το Bright Green Field ως σύνολο, ένα άλμπουμ που μας συστήνει με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο σε μία ακόμα μπάντα αυτής της νέας χρυσής εποχής βρετανικών, rock συγκροτημάτων.
