M’ ένα βαθιά υπαρξιακό και ανθρώπινο άλμπουμ μαρκάρει τη 14η θέση της επίσημης δισκογραφίας της η Jane Birkin, σε μια ουσιαστική επιστροφή που περιστρέφεται γύρω από την τραγική απώλεια της κόρης της το 2013. Με τις πρώτες επίσημες ασκήσεις της στον αγγλικό στίχο, την αιώνια μουσική και αισθητική κομψότητα και τον απόηχο της Gainsbourg εποποιίας διακριτικά πλην δυναμικά παρόντα, η Jane Birkin επιχειρεί με το Oh! Pardon tu domais… να φωτογραφίσει τη γύμνια του ανθρώπινου ενοχικού συμπλέγματος (όπως η ίδια πάνω-κάτω δήλωσε πρόσφατα στην Vogue) και να στρατεύσει -ίσως για πρώτη φορά- τη δημιουργία της στον ωμό ρεαλισμό ενός ταλαιπωρημένου ανθρώπινου ψυχισμού. Η αμεσότητα της αγγλικής γλώσσας εξυπηρετεί ιδανικά τον στόχο αυτό, όπως γίνεται ιδιαίτερα εμφανές στις πιο «σκληρές» στιγμές του δίσκου, όπως το απόκοσμο βαλς του “Cigarettes” -το οποίο είναι αφιερωμένο στο salto mortale της κόρης της Kate Barry από το παράθυρο του διαμερίσματός της στο Παρίσι και στο αμείλικτο γονεϊκό ερώτημα για το αν πρόκειται για ατύχημα ή εκούσια πτώση- και το γεμάτο ήρεμο σπαραγμό “Catch Me If You Can”. Παρά το βαρύ συναισθηματικό του πρόσημο, ο δίσκος επιτυγχάνει μια αξιόλογη ισορροπία, αποφεύγοντας τις άσκοπες φλυαρίες, κάτι που εν μέρει οφείλεται και στην αριστοτεχνική συμβολή της θρυλικής french pop περσόνας του Etienne Daho στην παραγωγή. Με το Oh!Pardon tu domais… η Jane Birkin προσθέτει ένα εξαιρετικά ώριμο κεφάλαιο στα πενήντα χρόνια της καλλιτεχνικής πορείας της, απόλυτα ευθυγραμμισμένο με τo παρόν και τη συσσωρευμένη εμπειρία της, με την αυθόρμητη αστερόσκονή της να υποχωρεί σοφά και σεβάσμια μπροστά στο ειδικό βάρος του καλλιτεχνικού της momentum.
Άκου κι αυτό: Serge Gainsbourg & Jane Birkin - Jane Birkin/Serge Gainsbourg (1969), Marianne Faithfull – Negative Capability (2018), Bob Dylan – Rough and Rowdy Ways (2020)
